Diaries of an Emo Kid Vol. 8

Bonjour mon cherie journal,

Ναι όκεϊ ξαπωλώ τα γαλλικά γιατί εν πίλιες που έννα τα κάμω.
Άτε ξαναξεκινούμε..

Μόρνινγκ Ντάιαρι μου.
Ήντα που κάμνεις;
Τώρα να σου αρκέψω απντέιτ για τα νιούς μου.

Σήμερα το πρωί που εξύπνησα το πρώτο πράμα που εσκέφτηκα ήταν τούτο:
«Γαμώτο, ακόμα Τρίτη έννι».
Τούτο Ντάιαρι μου σημαίνει ότι εν πάμε καλά.
Εν πάμε καθόλου καλά.
Έτω, πάλε άρκεψα τζιαι τραφκούμαι στη δουλειά.
Ακόμα τζιαι με τα όβερ-τάιμ τωρά εν too much η βαρεμάρα τζιαι εν ποφέρνω.
Άσε που αρκέψαν τζιαι κατεβαίνουν τζιαι οι Δωριείς (οι χριέντς) τζιαι σπάζω που εν με σηκώνουν τα πόθκια μου για μια θάλασσα ή για κανένα κόφφι μαζί τους.
Που φτομάδας όμως, αλλάζουμε τάκτικ. Έννα φέφκω τζιαι βουρ για μπάνιο.
Ήντα εν δαμέ τζιαι η κάζιν τζιαι τανά μου λίο στη δουλειά τζιαι είδε ήντα νέκρα είναι τζιαι γυρίζει τζιαι λαλεί μου «τελικά καταλάβω σου γιατί μουρμουράς συνέχεια».
Αφού εν πατά μούγια. Διαδύκτιο γιόκ. Να μιλήσω με κανέναν τζιαι τζίνο γιόκ.
Ε γαμώ ούφου πιόν. Μπορεί να ακούομαι γκρινιάρα τζιαι ανυπόφορη αλλά έσhιει μια παροιμία που λαλεί “don’t judge someone if you haven’t walked a mile in their shoes”...Sooo...όποιος εν μου πιστέφκει ας έρτει να δοκιμάσει μιαν εφτομάδα μόνος τους δαμέσα, τζι’ αν αντέξει έννα του δώσω το μισό μισθό μου.
Όι προκαλώ σας, όι προκαλώ σας!

Όν άδερ νιους...
Αναστατωθήκαμε ολίγον πας τα «ερωτικά» λαστ γικ.
Επίαμε να σhίσουμε τες πέτσες μας τζιαι να τα κάμουμε σάστα τζιαι γύρασσιν, αλλά λαστ μίνιτ εσυζητήθηκε το «κυπριακό» τζιαι ο Τζιμέλλος (εγώ) – (Δημήτρης, Τζίμμης, Τζιμέλλος) με τον Ερτογάν (The friend) εκαταλήξαμε σε mutual understandings.
Βασικά εν τζίνο που μου ελάλε πάντα μια καθηγήτρια μου (όι η δήθεν μουσικός που είπα στο προηγούμενο πόστ, μια άλλη):
«Με όλους τους Αγρώπους πρέπει να έσhιεις επικοινωνία. Άμα εν υπάρχει τούντο πράμα...εν έσhετε υπόθεση»
Τζιαι σάννα τζιαι εν αλήθκεια της α! Εν πολλά σημαντική η επικοινωνία με οποιονδήποτε έhιεις να κάμεις.

Κατά τα άλλα αλόπως εν τζαιρός να καταστρώνουμαι τζιαι κανένα σχέδιο (όι μόδας) για κάμπινγκ.
It’s about bloody time I think. Ο τζιαιρός έσασε τούντη εφτομάδα.
Όι όπως τη προηγούμενη που πάλε έκαμε μας τρόπικαλ εξώτικαλ τζιαι μιαν έβρεσhε τζιαι που την άλλη εκυκλοφώρας με το ξιμάσχαλο.
I mean….έλεος πιον τούτος ο weather! Μείνε τζιαι νάκκο σταθερός γιε μου.
We need the Sun, dude!

Το σαβ/κο μπορεί (αν έβρουμε όχημα that is) να πάμε Λάρνακα με τα μπόυς για να έβρουμε φέλλοου ντούελιστς που παίζουν τζιαι τζίνοι wicked children’s card games.
Έννα έσhιει πλάκα να γνωρίσουμε τζιαι άλλα παιθκιά που άλλες πόλεις. Νέες γνωριμίες, νέα duels, νέες ιδέες...Μακάρι να τα καταφέρουμε να πάμε.

Απασχολείμαι τελευταία το μέλλον μου..(τζιαι πότε εν με απασχολεί δηλαδή αλλά τέσπα)
Γενικά όκει μαζέφκω λεφτά, τζιαι ναι ο Shakespeare/Elizabethan Literature εν η ζωή μου ούλη (επαγγελματικά οφ κόρς).
Αλλά lately άρκεψα να κάμνω σκέψεις του τύπου θέλω να πάω να γίνω περιβαλλοντική εθελόντρια κάπου.
Να γυρίζω το κόσμο τζιαι να βοηθώ τη φύση έννα πράμα.
Να ταξιδέψω, να ζήσω λίο into the wild που λέμε.
Εν ξέρω φυσικά πόθεν να αρκέψω. Έτω μάχουμαι να έβρω κανένα volunteering scheme/program μες το διαδύκτιο.
Αλλά πως σκατά έννα επικοινωνήσω με κάποιον οργανισμό τζιαι να τους πω τι θέλω να κάμω;
Έννα τους τηλεφωνήσω έτσι απλά τζιαι να τους πω “Hi, I am Lucrezia and I would like to volunteer in helping the environment but I have no qualifications and no experience whatsoever? I just happen to love nature???”
Έννα με πάρουν για nutcase (όι πως εν είμαι) αλλά εν νομίζω να με δουν με σοβαρό μάτι.
Έννα μου άρεσκε οφ κορς να ακολουθήσω τζιαι μια περιβαλλοντολογική σπουδή του τύπου γεωλόγος ή something of the sort.
Αλλά I just don’t know where to begin…Ούφου...
Έννα συνεχίσω να το ψάχνω πάντως. Μπορεί να μου κάτσει κάτι.

Είμαι αρκετά χάππι τούντη γικ όμως Ντάιαρι μου γιατί αρκέψαν τζιαι τελειώνουν τις exams τους οι παραπάνω τζιαι that means more time for a) beach, b) duels, c) nice conversations with friends. Μπορεί το σάμμερ να λύσουμε εις τη Σάιπρους πάλε, αλλά άμαν εν οι χριέντς σου δαμέ ούλα τα άλλα έννα πάσσιν μια χάρα (τζιαι τρακόσhιες εξηνταθκιό τρομάρες).

Στη δουλειά σταθερά.
Στο σπίτι, λίο πασανάκτα ας όλγεϊς.
Στα ερωτικά σταθερά.
Στους χριέντς επίσης σταθερά.
Γενικά μας κυριαρχεί μια σταθερότητα, αλλά εν μας χαλά καθόλου.

‘Ας ήταν όλη η ζωή μας σαν και σήμερα, που είν’ όλα γύρω μας και όμορφά και ήμερα, και να μη τελιωνέ ποτέ ποτέ το δειλινόοοο το φωτεινό’ (έτσι πάει???) -
(μα τι τραγουδώ Θέε μου)...help! I need somebody...help!!!

Άτε επειδή άρκεψα τα παρατράγουδα Ντάιαρι μου αφήνω σε.
Πάω να κάμω τζιαι καμιά δουλειά.

Τολκ νεξτ γικ μον σhερί!