Crash

Το ipod μου αποφάσισε να μου κάμει έκπληξη-song σήμερα το πρωί. Απο τη ταινία Crash του Paul Haggis, άκουσα το καταπληκτικό κομμάτι του Mark Isham A Sense of Touch.

Ατμοσφαιρικό, επιβλητικό τζιαι απλά ένα υπέροχα συνδιασμένο με την εικόνα μουσικό κομμάτι. Η μελωδία όμως εξύπνησε σκέψεις. Σκέψεις που φυσικά ιντρίγκαρε η ταινία πρώτα. Η ταινία αυτή μιλά για το ρατσισμό. Στο γενικό του σύνολο. Ρατσισμός ενάντια στους γέρους, στους μαύρους, στους Λατίνους, στους άσπρους, στους Ασιάτες, στους Άραβες.

Τζι άρκεψαν να με τρων οι σκέψεις...Μήπως λίο πολλά μια δόση ρατσισμού την έχουμε ούλοι μέσα μας;

Ζιούμε σε ένα διχασμένο νησί. Που μωρά μαθαίνουν μας ότι πρέπει να μισούμε τους Τούρκους, ότι οι μαύροι εν φοϊτσάρικοι, ότι οι ασιάτες εν κοντοί τζιαι κίτρινοι, ότι οι ομορφυλόφιλοι εν παραφύσικοι τζιαι άλλα σhίλια θκιο παρανοϊκά τζιαι στερεοτυπικά που διούν τις λάθως αντιλήψεις τζιαι ιδέες στα κοπελούθκια.

Τζιαι αφού λέμε ότι είμαστε Ευρωπέοι, (- εν ευρωπέοι χωρίς το ευρώ που είμαστε αλλά τέσπα-) γιατί αφήνουμε τη παιδεία της κοινωνίας μας στο θέμα του ρατσισμού να περνά τόσο ελαφρά τζιαι επιφανειακά; Που είναι η ανοιχτομυαλία σας για τη διαφορετικότητα των άλλων; Γιατί κρίνουμε τζιαι κατακρίνουμε τους ξένους τζιαι τους διαφορετικούς που μας; Εν υποτίθεται ότι έπρεπε να μιλούμε για ισότητα μόνο τζιαι την ίση διασφάλιση δικαιωμάτων προς όλους χωρίς πικρία τζιαι προσωπικό συμφέρον;

Γιατί άμα έννα δω έναν Πακιστανό ή έναν μαύρο μες τα άγρια μεσάνυχτα έννα σhιαστώ ενώ άμα δω έναν Κυπραίο έννα σκεφτώ ότι ούλα εν εντάξει; Ήντα διαφορά έσhιει ο Κυπραίος που τον ξένο δηλαδή;

Προσωπικά ρατσισμό στα έξι χρόνια διαμονής μου στο εξωτερικό εν αισθάνθηκα, αλλά στο τόπο μου εν πολλές φορές που ένιωσα να με κρίνει κάποιος είτε λόγο ηλικίας ή εμφάνισης. Τζιαι τούτο ρατσιστικό έννι. Γιατί δηλαδή άμα δω μια διμετρη ξανθιά με βίζαρους όσο το φράγμα της Γερμασόγειας έννα την αφήσουν να περάσει με το αμαξούδι της το κάμπριο ενώ άμα περάσω εγώ ή ο άλφα ή ο βήτα βρε παιδί μου έννα του σhέσουν πριν τον αφήσουν να περάσει;

Μήπως, λέω μήπως, τελικά εν μες τη φύση μας να έχουμε ρατσιστικές τάσεις προς πράγματα που εν καταλάβουμε ή εν είμαστε educated about?

Στη ταινία λαλεί ο αφηγητής (πλας προταγωνιστής Don Cheedle) ότι οι ανθρώποι κάμνουν κρασh ο ένας πας τον άλλον γιατί εχάσαμε πλέον τούντη φυσική επαφή επικοινωνίας μεταξύ μας. Τζιαι πιστέφκω ότι εν αλήθκεια τούτο. Με τη τεχνολογία ήρτε τζιαι μεγάλη μάθηση αλλά τζιαι μεγάλη παρά-πληροφόρηση.

Αν δεν διδαχτεί η ανεκτικότητα, η υπομονή, η ισότητα σε μια κοινωνία τότε πως περιμένεις να μεν χάσουν τέλια οι απλοί πολίτες της την επικοινωνία, την κατανόηση, την αλληλεγύη..(υπάρχουν ακόμα τούντα πράματα; εγώ ενόμιζα μόνο η φατσοβιβλιούρα υπάρχει πλέον)..

Ένιγουεϊς...για τους άτυχους (γιατί εν μεγάλο κρίμα) που εν εκάτσαν το κωλί τους κάτω να δουν το Crash please do so. Εν θα το μετανιώσετε, trust me. Άσε που έσhιε ένα κίλλερ καστ τζιαι ένα ακόμα πιο κίλλερ σενάριο τζιαι μουσική σύνθεση τζιαι σκηνοθεσία τζιαι εικονοληψία τζιαι τζιαι τζιαι.

Απλά δείτε το...εν θα χάσετε!!

(below παραθέτω τζιαι το συγκεκριμένο song από το original soundtrack της ταινίας)