Catch-22

Χτες εκοίταζα το μπλογκ μου (το άλλο μπλογκ μου δατ ις – «Αληθινά Ψέματα») τζιαι έβλεπα τα πράγματα που έγραφα πριν θκιο τζιαι τρία χρόνια. Τζιαι τότε ήμουν ένα άτομο μόνο του ναι μεν, αλλά με πολύ ζήλο, πάθος τζιαι πάντα με τη πεποίθηση ότι εν πρέπει να αφήνουμε ποττέ τους εαυτόυς μας να πέφτει θύμα σε σχέσεις συμβιβασμού (όι κατ’ ανάγκη πάντα ρομαντικές σχέσεις, αλλά γενικά)

Ποτέ εν ήμουν μαζοχίστρια. Τζιαι έχω τρανταχτά πραδείγματα για τούτο. Πάντα απόφευγα την αισθητικό γιατί επονούσε να κάμνω αποτρίχωση με τζερί (ασχέτως αν η μάμα μου εν αισθητικός, πολλά σπάνια πατώ το πόι μου για γουάξιν), πάντα αρνούμουν να φκάλω τα φρίθκια μου (έχουν καλό σχήμα αλλά σ’ ούλη μου τη ζωή ζήτημα να τα έφκαλα μια φορά), σε κομμωτήριο εν πάω για ίσσιωμα ή οτιδήποτε άλλο που να επιφέρει τράβημα τζιαι κασhιάνισμα μαλλιών, κλπ κλπ. Τζίνο που μου ελαλούσασιν ότι είσσιε να πονείσει πάντα ήταν η πρώτη φορά που θα έκαμνα σεξ. Τζίνο επώνησε πιο λίο που την αποτρίχωση ττου μπι όνεστ.

Γενικά εν είμαι φαν του πόνου. Ούτε του σωματικού ούτε του ψυχικού. Γιατί τζιαι στο ψυχικό, μόλις αντιλαβάνουμουν ότι μια κατάσταση τραβά πολλά τζιαι κάμνει μου παραπάνω κακό παρά καλό εσταματούσα την μασhαίρι.

Τωρά εγύρισσεν η ρόδα. Τζιαι ο θύτης (μη χε) εγίνηκεν το θήραμα (μουά).

Έσσιει φάσεις φάσεις που θέλω να φκω τζιαι να αρκέψω να τσιριλώ που εν μπορώ να αλλάξω κάποιες καταστάσεις. Που εν πράττω βασικά για να τις αλλάξω ή που φοούμαι να τις αλλάξω. Κάποτε έτυχε μου να είμαι τέλια φαλλαρισμένη το καιρό του πανεπιστημίου μου (στο δοξασμένο Χαλ – το μαύρο του το χάλι στο Χαλ αλλά τέσπα) τζιαι μια μαύρη νύχτα του σhειμώνα έπιασα αγκαζέ μια φιλενάς μου τζιαι επορευτήκαμε στο μοναξιασμένο, πιο εγκατελελημένο σημείο του πανεπιστημιού τζιαι αρκέψαμε να τσιριλούμε, έτσι για να φκάλουμε το άχτι μας. Αν κάμω έτσι πράμα στη Κύπρο έννα με πέψουν στην Αθαλάσσα ολόισhα (αμήν τζιαι πότε δηλαδή γιατί οι ντοκτορς έχουν καλά ντραγκς για να σε κρατούν σε ένα πεταλουδένιο κόσμο φορ ε λόνγκ τάιμ).

Έννα μου πει κανένας γιατί θκιαλέω μαζοχισμό όβερ σαδισμό; Αφού είμαι η πιο φανατική γκρούπι του Μαρκήσιου Σαδιστή που τα 14 μου. Γιατί τωρά ξαφνικά παίζω το τσιράκι του Μαζόχ;

Γιατί βασικά δεχούμαστε να κάμνουμε εκπτώσεις του εαυτού μας τζιαι αντί να κόφκουμε κάποιες καταστάσεις μασhαίρι, υπομένουμε ηλιθιότητες γιατί πέφτουμε στην αντίληψη ότι η άλλη πλευρά εν κρίμα τζιαι λυπούμαστε τους; Εν εν πιο εγωιστικό να μινίσκεις γιατί θέλεις απλά να γεμίσεις κάποια ψεύτικα κενά με το να συμβιβάζεσαι εξ’ ανάγκης για να νιώσεις ικανοποίηση ότι εν εν εσύ που έννα πληγώσεις τζι έννα παραιτήσεις πρώτος; Οξά εν προτιμέττερο να φύεις εσύ πρώτος που φόβο να με σε αφήκκουν τζίνοι πρώτοι;

Υ.Γ. Όποιος έσσιει όρεξη τζιαι βρίσκετε εις τη Λεμεσό, είμαι διαθέσιμη για τσιρίλησμα ένι τάιμ εντ πλέις. Απλά στείλτε ένα μέιλ τζιαι άι αμ δέαρ!!!