Εβδομήντα τρία τοις Εκατό (73%)

Έχτες που λαλείτε τζιαμέ που κάθουμουν τζιαι έβλεπα μιαν αμερικιανιά σειρά (ie κοίτα Desperate Housewives, Brothers & Sisters και συναφή) έπιασε με μια καταθλιψάρα του άλλου κόσμου. Όντας πολλά συνειρμικό άτομο άρκεψα να σκέφτουμαι τη ζωή μου τζιαι που σκατά οδεύει τζιαι στο πεντάλεπτο πάνω (τζιαι με το που ακούω το πάρα κάτω τραγούδι) έμπηξα τα κλάματα.

Εν μπορώ να εξηγήσω την αιώνια κυκλοθυμία μου. Αλλά ξέρω ότι εν πάω πολλά καλά λέιτλι. Πάλε! (ναι ρε, πάλε, ήντα σε κόφτει εσένα;)

Τζιαι τζιαμέ που εσυζητούσα με έναν κολλητό μου, εξίσου μούντι λέιτλι, εκότταρε μου ένα τεστ για το άγχος τζιαι τη κατάθλιψη. Το εντ ρισόλτ μου εφκήκε 73%. Ναι κύριες και κύριοι. Ακόμα λίιο τζιαι δε τα γλυτώνουμε τα βαρβατουρικά. Εν πολλές φορές που εσκέφτηκα να πάω σε ψυχολόγο. Αλλά ότι μου κάμνει το μπλογκ μου έννα μου κάμνει τζιαι ο ψυχολόγος. Άσε που το μπλογκ εν με χρεώνει θέμας. Εν τζιαι το οικονομικό μες τη μέση. Αμ πως..

Αν τζιαι για να είμαι ειλικρινής εν επερίμενα κανένα τεστ για να μου πει ότι πάσχω που κατάθλιψη. Βασικά το ανιψάκι μου (το μικρό της οικογένειας ο άντρακλας μας) ελάλε μου μάλλον ότι εν μανιο-κατάθλιψη που έχω, αλλά με το κάμουμε θέμα. Επρόσεξα όμως ότι κατάθλιψη παθαίνω όποτε είμαι μόνη μου στη Λεμεσό (ακα να μεν έχω τους φίλους μου κοντά μου). Τζιαι στο Λονδίνο φυσικά ήμουν μόνη μου (όκεϊ εσυγκατοικούσα με φίλους που το πανεπιστήμιο μου όμως) αλλά εν ήμουν ποττέ τόσο ντάουν. Τωρά τραφκούμε να συνεχίσω τη ζωή που κάμνω. Λαλείτε να εν η Κύπρος το πρόμπλεμ τζιαι όι εγώ; Ή μήπως ένα κόμπο τζιαι των θκιο;

Έσσιει τζαιρό που πρέπει να κάμω κάτι τζιαι απλά εν έχω τα κότσια να το κάμω. Εν η πρώτη φορά στη ζωή μου που I’m second guessing myself and I feel like I can’t pull through. Οφ κορς ούλα ξεκινούν που το συναισθηματικό/ψυχολογικό τομέα αλλά τέσπα.

Εν τζιαι βρίσκετε η ίσσια μου. Θκιο μέρες έσσιει που ήρτα πίσω δουλειά τζιαι νομίζω πως δουλέφκω ασταμάτητα δαμέ τζιαι 30 χρόνια. Ήντα αχάριστο πλάσμα που είμαι, έννε;

Εν εν ότι εν εκτιμώ τούτο που έχω. Κάθε άλλο. Απλά πεθυμώ λίιο άξκξιον. Λίη πρόκληση για να μου δώσει ενέργεια.

Τζιαι ναι. Που λαλείτε. Ακόρντινγκ τούντου τεστ που έκαμα είμαι όντως ένα κατά-θλιμμένο άτομο...λαλείτε να αρκέψω να κλαίω τζιαι εγώ σα το Ξανθόπουλο όπως έκαμνε στις μελό ταινίες του; (παναίτσα μου εν τον πάω καθόλου τζίντον άνθρωπο. Ούτε emo να ήταν. Ήντα εν υπήρχαν οι emos μπακ δεν. Λαλείτε να εν ο Ξανθόπουλος που άρκεψε το τρεντ;)

Τζιαι το εψεσινό κλάμα έπιαμε γιατί (α) ούλοι εκαλομάθασιν τελευταία τζιαι ζητούν μου ριάλλα σάννα μου τζιαι έχω τη κότα με τα χρυσά αφκά τζιαι κάθε πρωί κάμνει μου προντιούς ένα μάτσο ευρωπουλλάκια, (β) γιατί έβλεπα συνέχεια φιλιά τζιαι χαιδολογήματα σε τζίντη αμερικανιά τζιαι ελέα «θελώ τζιαι εγώ φιλούι» τζιαι (γ) γιατί εν Μάης (γαμώ την Ελένη τη π**** μου μέσα) τζιαι ακόμα έχουμε βροσσιές τζιαι συννεφκιά. Πλας εκάμαν όλοι αμπάντον σσίπ γιατί επίε ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του τζιαι έπεσε βαθιά σιωπή (που τραουδά τζιαι ο Πουλόπουλος – Θέε μου μα τι εν τούτα που μου έρκουνται σήμερα;).

Ένιγουεϊς...περνώ κρίση, είμαι ντάουν τζιαι εν έχω όρεξη για τίποτε εχτός που τους φίλους μου. (καλά τζιαι τη σσιλλούα μου)

Αυτά.

Βίβα λα καταθλπτικ!!!