Λυκόφως

Ποσhερετώ το Μάιο κάπως έτσι... Παλαβώνω, πελλανίσκω, εν μπορώ να κάμω switch off. Απλά εν μπορώ. Τρων με οι σκέψεις. Είμαι μια μανιώδες γενέκα. Πάντα εν έθελα να γίνω που τζίνες που ούλο σκέφτουνται. Τζιαι εγίνηκα. Φτου μου. Εν μπορώ. Εν αντέχω. Θέλω να φίω. Να χαθώ. Η μυρωδιά του χρήματος αηδιάζει με. Εν μπορώ τες φωνές στο σπίτι. Γι αυτό κλείω τη πόρτα μου τζιαι εν μιλώ. Βαρκούμαι να μασώ. Θέλω να ππέσσει λάβα τζιαι να κρούσει τες σκέψεις μου. Εν θέλω σχέση. Εν θέλω συμβόλαια. Θέλω αγάπη. Θέλω μιαν αγκαλιά. Μιαν εκδρομή στο άγνωστο. Που να μεν με αναζητήσει κανένας. Να μεν υπάρχουν πρέπει τζιαι εγωισμοί τζιαι συμφέροντα. Απλά να υπάρχει άγνωστο. Θέλω να με φιλήσουν τόσο βαθιά που να νιώθω ότι έννα λυποθυμήσω. Να μεν μπορώ να αναπνεύσω. Τζιαι μέσα που τζίντο φιλί να έβρω τη πίστη μου για τα πάντα...ξανά. Μακάρι να εμπορούσα να διασπαστώ σε χιλιάδες, μυριάδες μόρια τούντη στιγμή τζιαι να διασκορπιστώ στις πέντε άκριες της γης. Αλλά εν διασπάζουμαι...απλά είμαι δαμέ τζιαι πελλανίσκουν ...

Bonjour mon cherie journal, Ναι όκεϊ ξαπωλώ τα γαλλικά γιατί εν πίλιες που έννα τα κάμω. Άτε ξαναξεκινούμε.. Μόρνινγκ Ντάιαρι μου. Ήντα που κάμνεις; Τώρα να σου αρκέψω απντέιτ για τα νιούς μου. Σήμερα το πρωί που εξύπνησα το πρώτο πράμα που εσκέφτηκα ήταν τούτο: « Γαμώτο , ακόμα Τρίτη έννι». Τούτο Ντάιαρι μου σημαίνει ότι εν πάμε καλά. Εν πάμε καθόλου καλά. Έτω, πάλε άρκεψα τζιαι τραφκούμαι στη δουλειά. Ακόμα τζιαι με τα όβερ-τάιμ τωρά εν too much η βαρεμάρα τζιαι εν ποφέρνω. Άσε που αρκέψαν τζιαι κατεβαίνουν τζιαι οι Δωριείς (οι χριέντς) τζιαι σπάζω που εν με σηκώνουν τα πόθκια μου για μια θάλασσα ή για κανένα κόφφι μαζί τους. Που φτομάδας όμως, αλλάζουμε τάκτικ. Έννα φέφκω τζιαι βουρ για μπάνιο. Ήντα εν δαμέ τζιαι η κάζιν τζιαι τανά μου λίο στη δουλειά τζιαι είδε ήντα νέκρα είναι τζιαι γυρίζει τζιαι λαλεί μου «τελικά καταλάβω σου γιατί μουρμουράς συνέχεια». Αφού εν πατά μούγια. Διαδύκτιο γιόκ. Να μιλήσω με κανέναν τζιαι τζίνο γιόκ. Ε γαμώ ούφου πιόν. Μπορεί να ακούομαι γκρινιάρα τζ...

Έτσι έχουν να πουσιν οφ κορς. Αλλά λετς τολκ αμπάουτ ιτ, σhαλλ γιι;; (όσοι ξεφωνίζουν αυτή τη στιγμή ένα σπαρακτικό nooooooo! Nooo more whinning , well too bad επειδή αρέσκει μου τούντο θέμα, καλά όι αρέσκει μου απλά έχω πολλά να αναπτύξω πάνω του...stay tuned) Για να λέμε την αλήθκεια εν εν τζιαι ότι πιο ωραίο το να θέλεις να πάρεις εκδίκηση που κάποιον. Έσhιει όμως αγρώπους (ο Θεός – χου – να τους κάμει) που σου πατούν τον κάλο τόσο πολλά που αντινάσσεσαι ως τον Πλούτωνα εντ μπακ. Εεε τζιαμέ θέλεις να πιάεις το γαίμα σου πίσω. Πιέννεις στη σπηλιά σου (που ελάλε τζιαι ο Τζίμμι Κίμμελ όταν η πρώην του Σάρα Σίλβερμαν εφκήκε τζιαι επερίπεζε τον με τον Ματ Ντέιμον δημόσια, σόου επίε στη σπηλιά του τζιαι τζίνος) τζιαι αρχίζεις τις διεργασίες για ένα σλόου εντ effective revenge plan. Όκει έσhιει που έννα πουν ένα άτομο για να ζητά εκδίκηση εν τα έσhιει καλά με τον εαυτό του τζιαι ότι μπορεί απλά να μεν «έκλεισε» τους λοαρκασμούς του με μιαν υπόθεση για να ασχολείται ακόμα, έτσι ώστε να μάσh...

Όι μόνο τα καιρικά, αλλά τζιαι τ’ άλλα. Πολλές φορές απατούν. Πολλές φορές θκιαλέουμε να μεν τους δώσουμε σημασία γιατί βολέφκει μας έτσι τζιαι απλά παίζουμε πελλό. Όταν όμως η αλήθκεια εν μπροστά στα μάθκια σου τότε εν δύσκολο να μεν αντιληφθείς ότι τα φαινόμενα έχουν μεγάλη σημασία. Εσυζητούσα εχτές με μια φίλη για το θέμα αλήθκεια τζιαι το φόβο που έσhιει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Εκαταλήξαμε ότι πάντα η αλήθκεια για το τι συμβαίνει γυρώ μας βρίσκεται μέσα μας τζιαι εν πάντα που μας που εξαρτάται τζιαι είμαστε οι ίδιοι που οφείλουμε στον εαυτό μας να αντιμετωπίσουμε τις αλήθειες μέσα μας. Πολλές φορές η αλήθεια πονεί..ήντα πολλές, σχεδόν πάντα δηλαδή αλλά ας μεν το κάμουμε θέμα. Πριν θκιο-τρεις μέρες έτυχε τζιαι «εσκόνταψα» πάνω σε ένα απρόσμενο γεγονός. (έχω πόιντ με τα φαινόμενα vs αλήθκεια, τραστ μι) Έσhιει μια φράση που τη ταινία Cinema Paradiso (1988) που λαλεί “if you don’t believe in me, believe in what you see” .Εν αλήθκεια όμως τούτο που λαλεί; Η αλήθεια όμως είναι μόνο τ...

Το bloody ηλίθιο ζώδιο μου ελάλε λαστ γικ ότι έννα πρέπει να μεν γίνουμαι θύμα. Τζιαι πιέννω τζιαι κάμω το αντίθετο. Εν εξoργηστικό το πόσο η ίδια αφήνω τον εαυτό μου να πέφτει θύμα για πράματα που στη τελική βλέπω τα να με καταστρέφουν. Φυσικά έννα μου πεις ρε βλογκ μου, «μηδένα προ του τέλους μακάριζε» αλλά αφού το gut σου λαλεί σου το με ταμπελούες τζιαι φωσφωριζέ λαμπούθκια “MAYDAY-MAYDAY-DANGER-DANGER-KEEP AWAY- KEEP AWAY” . Τζιαι όι μόνο εν απομακρύνωμαι, βουτώ τζι’ άλλο μέσα. Εν σάννα τζι’ ένας εξωγίηνος εκατέλαβε το σώμα μου, τζιαι υποκινείμαι σε κάτι που πραγματικά ξέρω ότι εν εντελώς λάθος για μένα...κάτι σαν το ναρκωτικό. Τζίνο που εθίζεσαι αλλά εν μπορείς να το σταματήσεις.. όι πως εθίστικα ποττέ σε έτσι actually ναρκωτικό. Πτου πτου πτου βλογκ μου. Μα για ποιά με επέρασες;;;;; Όι. Απλά εθίστικα σε μια εντελώς λάθος κατάσταση. Τζιαι εν μπορώ να κόψω τα «γόρδια» δεσμά. Εξοργίζουμαι όμως σε σημείο που θέλω να φκω τζιαι να τσιριλώ ώστε να βραχνιάσω. Να τραβώ τα μαλλιά μου όσ...

Αλόου Ντάιαρι... Είδες εν σου έπεψα νέα της φτομάδας εχτές τζιαι σάννα τζιαι βλέπω σε λίο ανύσηχο. Ντοντ γουόρι. Λουκρέτζια ις μπακ! Τζιαι δρυμίτερη...(μάι αςς) Που λαλείς. Τα νταλαβέρια μου με το ΙΤ ξέρεις τα, έγραψα σου τα. Τωρά onto other μαντάτα. Αρκέψαμε τζιαι κολυμπούμε. Μπλουυυυυυυυμ...τζιαι ο νηπτήρας ξεβουλώνει (μια χαρά ξεβουλωμένος έννι, παρέτα τον νηπτήρα νάου). Μια χαρά κάμνουμε μπλουμ στη θάλασσα εμείς. Πέρκι μείνει έτσι σάμμερι ο τζαιρός. Τούντες θκιο φτομάδες που έννα δουλέφκω όβερ-τάιμ έννα με βοηθά λίο στη δουλειά τζιαι η ξάδελφη μου. Τζιαι έτυχε τζιαι εζητούσαν κοπέλα στο κατάστημα με τα ρούχα μας τζιαι η μπικ μάνατζερ εσκέφτηκε να πάει η κάζιν μου. Ήντα καλή, ήντα καλή! Πτου να μεν την ιμαθκιάσω. Σόου ήβρε κάτι παρτ-τάιμ προς το παρών η cousin ντίαρεστ.. Ας εν τζιαι τούτο. Παρά ολότελα καλή κι’ η Παναγιώταινα που λέει τζιαι η φράση. Ετέλειωσε ακόμα μια τηλεοπτική σεζόν τζιαι είμαι του θανατά (λέμε τωρά) Τι θα θωρώ εγώ τωρά τζιαι να γελώ; Ποιό θα κάμνω χάζι άμα εν έχ...

Όκεϊ ξέρω ότι εφκήκε ταινία rom-com με τούντο τίτλο που πραγματεύεται το θέμα ‘απόσταση’ σε μιά σχέση αλλά εν εν για τούτο που ποστάρω. Το θέμα απόσταση μπορεί να μπει τζι’ ανάμεσα σε μια φιλία, σε μια σχέση, μεταξύ οικογενειακών μελών κλπ κλπ. Η μάμα μου πάντα ελάλε μου να κρατώ μια πισινή με τους αγρώπους γιατί ποττές εν ηξέρεις ποιός μπορεί να σου κάμει πουστιά βλακεία. Τζιαι ότι μάθκια που εν βλέπονται γρήγορα λησμονιούντε . Εν αλήθκεια όμως τούτο; Λαλούσιν ότι μια φιλία ή μια αγάπη ή ένας δεσμός τέλος πάντων αν εν αρκετά δυνατός τότε μπορεί να αντέξει τζιαι το θέμα της απόστασης τζιαι ούλα όσα έρτουν στο δρόμο του. Πρώτη φορά στη ζωή μου όμως αφήνουμαι να ππέσω «θύμα» της απόστασης. Συνήθως πιο παλιά με οποιαδήποτε άτομα έκαμνα παρέα τζιαι σε κάποια φάση εχωριζούμασταν λόγω απόστασης τζιαμέ εκαταλάβαινα ότι ο δεσμός εν ήταν τόσο ισχυρός τζιαι απομακρύνουμουν ή εχάνουμουν. Τωρα όμως...εξ’ ανάγκης βλέπω τους φίλους μου κάθε αγίου πότε, partly επειδή οι παραπάνω εν εξωτερικό μιας τζ...

“-But you're my wife, and I love you. -Oh, John, my darling... You don't know what love is . You have no idea what it means to love someone so much that you will do anything for them. Even inject them with poison when they were too feeble to do it for themselves. I don't believe that you could've ever loved me like that.[...]” Ναι ρε, πάλε έννα μιλήσω για «αγάπη» . Problem with that? Μεν θκεβάσετε. But for those who choose to stick around, thanks in advance. You won’t regret it. Το λοιπόν. Η φράση πιο πάνω εν που ένα θεατρικό έργο το οποίο εγράφτηκε που έναν εξαιρετικό (ναι τολμώ να πω εξαιρετικό στο είδος του) Άγγλο θεατρικό συγγραφέα την δεκαετία των 20s, Noel Coward . Το έργο αναφέρεται κυρίως στην υποκρισία που επικρατούσε τότε στην υψηλή αγγλική κοινωνία τζιαι ο τίτλος του είναι νύξη για τα άτομα που δήθεν εβλέπαν οι Άγγλοι με χαμηλή ηθική τζιαι που είχαν την τάση να είναι ασύδοτα. Σαν την Αμερικανίδα πρωταγωνήστρια μας έννα πράμα ( ναι γιατί οι Άγγλοι εν ήταν ποττ...

...or are we dancer? Εγώ πιστέφκω ότι είμαστε μαριονέτες. Πιόνια που απλά προσπαθούμε να θκιαλέξουμε αν θα πάμε δεξιά ή αριστερά (όι ακέλ νέες δυνάμεις, που το άλλο). Αλλά εν που μας πάντα που εξαρτάται αν θα θκιαλέξουμε το δεξιά ή το αριστερά ή το διαγώνια; (εν τζιαι τζίνο μες τες επιλογές γιού νόου) Ο ξάδελφος μου αρνιέται κατηγορηματικά ότι υπάρχει ελεύθερη βούληση. Ότι εν εξαρτάται που λόου μας το αν όντως έννα πάμε δεξιά ή αριστερά. Λαλείς όμως να’ναν αλήθκεια τούτο; Δηλαδή να πιστέψω εγώ τωρά ότι ο κάθε Στρος Καν (που εχόρεφκε καν καν με τη καμαριέρα γιατί τζίνη ήθελε να χορέψει παμπολέιο-παμπολέια) εν είσhε βούληση να πει του εαυτού του «άιστη σιορ τη ψώρισσα τη καμαρίερα, έσhιει τζι’ αλλού πουνάνι» (για όσους έννι ξέβρουν, το πουνάνι είναι το τζαμαϊκανό αντίστοιχο του όμορφου γυναικείου αναπαραγωγικού οργάνου)...Τωρά εγώ να πιστέψω ότι κοτζιάμ πρωθυπουργοί όπως ο ιτάλιαν λόβερ Περλου-σκόνη που τα κάνει όλα σκόνη, εν είσhε έστω ένα slight hint of self-control όταν επίενε με τη μ...

I don’t believe in happy endings… I believe in pain and betrayal…in sorrow and abandonment… I don’t even know what happiness is anymore…if it even exists… Or is it merely our need to be pleased momentarily? Or to please others?

Αυτό έχουν να πουν. Λες να’ ναι αλήθεια; Έξω βρέχει, βρέχει και στη καρδιά μουυυυυυ....που λέει και το τραγούδι. Τέσπα. Ποιός ήταν που παραπονιόταν για βροχές στο Σhικάγο; Ααα, ναι η Prasinada Να’ ρθει τώρα εδώ να της τις βρέξω κανονικά. Πάλι βρέχει εις την τροπική πλέον νήσο μας. Αλλά το προσπερνάμε κι’ αυτό. Αν σήμερα ήταν η πρώτη μέρα της ζωής σας, εσείς τι θα κάνατε; Θα προσπαθούσατε να τα ζήσετε όλα; Η θα ζούσατε μόνο εκείνα που ίσως δε σας φοβίζουν, που σας κάνουν να νιώθετε ασφάλεια και ικανοποίηση; Θα δοκιμάζατε ένα καινούργο εξωτικό πιάτο; Ή θα κάνατε έρωτα όλη μέρα; Να το θέσω αλλιώς όμως..λιγάκι πιο ωμά αλλά και πιο ρεαλιστκά (έλα το ριάλιτι τσεκ να πάει σύννεφο)... Εάν ξέρατε ότι αύριο θα πεθαίνατε ή θα πέθαινε ένας φίλος ή ένα οικογενειακό μέλος....τι θα κάνατε; Θα αλλάζατε κάτι πριν το τέλος; Θα λέγατε τα σ’ αγαπώ σας; Θα περνούσατε όλο το χρόνο σας μαζί του; Αντι του μότο ‘ αυτή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου’ θα πω ‘ζήσε σα να είναι η τελευταία σου μέρα πάνω...

Ντίαρ Ντάιαρι, Καλημέρες, καλημέρες. Μια εφτομάδα επέρασε αλλά τζιαι ήντα εφτομάδα. Καταρχάς επί τα καιρικά: σάννα τζιαι κατά πως φαίνεται έννα αρκέψουμε να ψηνούμαστε. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! It’s about bloody time, aint’it? Επί καλοτζιαιρινών διακοπών: it ain’t gonna happen χριέντ. Δαμέ έννα την εφκάλουμε, με χριέντς τζιαί καμπόσα in-island excursions/campings etc.Oh well, it could be way worse. Like losing five toes from frostbite for example. Λέμε τωρά. Που λαλείς Ντάιαρι μου...λάστ γίκ ανακαλύψαμε με τα μπόϋς ότι δαμέ στη Λίμασσολ παραμονεύουν τζι’άλλοι ντιούελιστς (duelists) που εν τζιαι τζίνοι πας τη πόρωση με wicked children’s card games τζιαι το λάστ Σάββατο εδιοργανώσαν το πρώτο τουρνουά στη Λεμεσό. Εν σου λαλώ ήντα ωραία ήταν γιατί ήταν το πιο μη-κομπλεξικό ιβέντ που επία φορ ε λόνγκ τάιμ. Αν τζιαι οι παραπάνω ήταν πιο μιτσιοί μου (ήντα οι παραπάνω, ούλοι μου δηλαδή, ήμουν όπως τη πατσο-πυτόμουγια μες το γάλα της κατσέλας αλλά ένιχάου), είσhε πολύ διασκέδαση γιατί ούλοι ήταν παθιασμένο...

Αυτό το Σαββατοκύριακο πέρασε γρήγορα, σχεδόν με ταχύτητα φωτός. Όχι για τον εμφανές λόγο, being the Euro- vision weekend and all (μη χε), αλλά γιατί το πέρασα με φίλους ή κάνοντας καινούργιους φίλους και ζώντας μια νέα εμπειρία. Πολλοί θα το δουν παιδιάστικο και παλιμπαιδίστικο (υπάρχει τέτοια λέξη;) αλλά δεν παύει να είναι διασκεδαστικό και να με γεμίζει (τουλάχιστον τις πιο σημαντικές γωνίες μέσα μου) ολοκληρωτικά. Πήγα στο πρώτο τουρνουά Yu-gi-oh! Εδώ είναι που αρχίζουν να χτυπάνε οι καμπάνες και να βροντοφωνάζεται όλοι ‘oh-oouuhhh, the girl is not going well’ . Κοίτα δε θα στο αναλύσω και πολύ το θέμα αλλά ήταν μια υπέροχη εμπειρία να παίζω με παιδιά, όλοι μικρότεροι από μένα και να μου κάνουν τη μια νίκη πίσω απ’ την άλλη, και αντί να τους μαθαίνω να με μαθαίνουν αυτά. Ποιός είπε ότι οι κάρτες στρατηγικής είναι για να ακωνίζεται μόνο το μυαλό των εφήβων; Το Σάββατο υπήρξε μεγάλο, κι’ αν και έκλεισε με μια δόση απίστευτης εξάντλησης και ημικρανίας, δεν επισκιάστηκε από το τετριμ...

Τούτον λαλούν το πολλά οι άντρες για τες γενέτζιες. Αλλά κάτσε θκιο λεπτά να το αναλύσουμε λίο ρε βλογκούδι μου. Όσον σε φλομώνει στα μελωμένα τζιαι τα γλυκόλογα το αρσενικό όσπου να σε κάτσει που κάτω με τα σhίλια ζόρκα για να πεις το δεσπότη Παναγιώτη, εν καλά να μιλά ακατάπαυστα τζίνος έννε; Ύστερα που τρίφκεται το αλατοπίπερο τζιαι ανίοιει εσένα η γλωσσούδα σου πρέπει να τηρούμε το (παμπλάλαιο πλέον) λεγόμενο «οι γενέτζες εν πρέπει να μιλούν;» Ε όι ρε χίλε έννα σhίσω τα πτυχία μου. Ήνταλόις ισότητα (μάι αςς) εν τούτη; Άμα με ανθοστολίζεις το honeymoon season με λόγια που ούτε το γλυκό του κουταλιού εν μπορεί να τα συναγωνιστεί τζιαι μετά που πνίουμε το κουνέλι πρέπει να φέρω βίντζι για να σου φκάλω πέντε λέξεις ήντα να το κάμω; Έννα σε βουρώ πουταπισών για επιβεβαιώσεις ότι ναι, μπορεί τζιαι να με γουστάρεις μπορεί τζιαι όι; Εεε άσhιο ιλέ. Τζιαι δηλαδή μπορεί οι γενέτζιες να μουρμουρούμε τζιαι να κάμνουμε το τόσο , τόσο , αλλά εν φαφλατίζουμε όσπου μας κάμνει κέφι κάποιος τζιαι μετ...

Το ipod μου αποφάσισε να μου κάμει έκπληξη-song σήμερα το πρωί. Απο τη ταινία Crash του Paul Haggis , άκουσα το καταπληκτικό κομμάτι του Mark Isham A Sense of Touch . Ατμοσφαιρικό, επιβλητικό τζιαι απλά ένα υπέροχα συνδιασμένο με την εικόνα μουσικό κομμάτι. Η μελωδία όμως εξύπνησε σκέψεις. Σκέψεις που φυσικά ιντρίγκαρε η ταινία πρώτα. Η ταινία αυτή μιλά για το ρατσισμό. Στο γενικό του σύνολο. Ρατσισμός ενάντια στους γέρους, στους μαύρους, στους Λατίνους, στους άσπρους, στους Ασιάτες, στους Άραβες. Τζι άρκεψαν να με τρων οι σκέψεις...Μήπως λίο πολλά μια δόση ρατσισμού την έχουμε ούλοι μέσα μας; Ζιούμε σε ένα διχασμένο νησί. Που μωρά μαθαίνουν μας ότι πρέπει να μισούμε τους Τούρκους, ότι οι μαύροι εν φοϊτσάρικοι, ότι οι ασιάτες εν κοντοί τζιαι κίτρινοι, ότι οι ομορφυλόφιλοι εν παραφύσικοι τζιαι άλλα σhίλια θκιο παρανοϊκά τζιαι στερεοτυπικά που διούν τις λάθως αντιλήψεις τζιαι ιδέες στα κοπελούθκια. Τζιαι αφού λέμε ότι είμαστε Ευρωπέοι, (- εν ευρωπέοι χωρίς το ευρώ που είμαστε αλλά τέσπα...

Χθες το πρωί καθώς πορευόμουν για τη δουλειά άκουσα για πρώτη φορά όλο το τραγούδι της Lady Gaga Born this Way . Δεν είναι ότι δεν μου άρεσει το mainstream music αλλά ως συνήθως το αποφεύγω. Τα τραγούδια της Gaga (ή Stefani Joanne Angelina Germanotta όπως τη βάφτησε κι η μάνα της) πάντα είχαν αυτό το edge, το extreme, το ασυμβίβαστο. Μπορεί πλέον να έχει γίνει ένα παρατράγουδο όλο αυτό με το extreme styling της (ie κοίτα να φοράει μπριζόλα για φόρεμα και καπέλο, κοίτα να είναι ντυμμένη με το κόκκινο που να τη σκεπάζει από τη κορφή μέχρι το τελευταίο νύχι του αριστερού της ποδιού κλπ). Τέσπα, η γυναίκα είναι Gaga, όνομα και πράμα, we get it! Τα τραγούδια της όμως σχολιάζουν καυστικά και με δύναμη πως είναι να είσαι πάντα το φρικιό, το outsider, το διαφορετικό. Το Born this Way αγκαλιάζει αυτή τη διαφορετικότητα και προσπαθεί να περάσει το μήνυμα “love yourself for who you are and not who society or others want you to be” . Μπορεί αυτό να μας το λέει ένα εκατομμυριούχο μουσικό φρικιό, αλ...

Ντίαρ Ντάιαρι, Δαχαμέ τζια πάλε. Γκουντ μόρνινγκ καταρχάς. Νύστα πολύ νύστα. Όι εν ετσάπιζα εψες, αλλά έπαιζα γιου-γκι-ώ!!! Αφού είπα σου ότι παλιμπαιδίζω. Σόου έτα τωρά. Αλλά μπάι-δε-γέι εν τζιαι εν έφκολο να παίξεις κάρτες yu-gi-oh! Γέλα, γέλα όσο θέλεις. Άμα κάτσεις τζιαι παίξεις να σε δω. Ναι, είμαι τέλια σαντ τζιαι ππαθέτικ, αλλά άι ντοντ κέαρ Ντάιαρι. Εχτές είδα στον ύπνο μου την Αλίκη . Όι την Βουγιουκλάκη. Κύριε ελέεισον. Η Αλίκη ήταν η τσάιλντχουντ φριέντ μου. Εν μιλώ σχεδόν ποττέ πιον για τζίνη αν τζιαι ήμασταν κολλητές που το καιρό που μας θυμούμαι: που μωρά ως το καιρό που εγινήκαμεν 16χρονών. Μετά εγώ ανακάλυψα τα βιβλία , τζίνη ανακάλυψε το σεξ . Εεε τζιαι η καθεμιά επήρε το δρόμο της. Εν τζίνη όμως που μου έκαμε το σέξουαλ awakening μου. Με φανταστείς τίποτε λεσβιακό. Εσύ μάνι μάνι τζιαμέ ο νους σου. Απλά εν τζίνη που με «έσπρωξε» προς τα φρεντς φιλιά τζιαι χουφτώματα στη Μπείζμεντ με κομπλιτ αγνώστους το καιρό της εφηβείας μας. (έννα σου πω άλλη φορά για το νοτόριους π...

Some people just see you as a 24/7 outlet where they can roam and snatch everything from you whenever they please. Some people use their “charm” to seduce you with a fake honesty of self, making you trust them, only to betray and hurt you after. Some people say they respect you for being different, but forget to treat you as an equal human being. Some people gamble on your kindness and your sincerity to go ahead in life. Some people, didn’t used to be you , my friend . You claimed to be my friend. Then why are you turning into “some people” leaving me in the corner alone? Why do you choose to offer me misery and indifference, when all I gave you is kindness and honesty? Someone people, just ain’t no damn good.

"I have been depressed since i opened my eyes in that very simple truth that changes everything...nothing really matters!" ~(quote attributed to Seeker) Τα πάντα στη ζωή μας μπορούν να μετρηθούν με ένα και μόνο αριθμό. Το μηδέν. Όλα είναι μηδέν. Είτε το βλέπουμε είτε όχι. Έχω φτάσει mid-twenties να περνάω σκυλίσια Σαββατόβραδα, ζητιανεύοντας συντροφιά. Έχω καταντήσει μια σκιά στη δουλειά μου. Έχουν γίνει τα "ανθρώπινα" όνειρα μου αυταπάτες και ανούσιες εικόνες.. Αν όντως είμαστε ένα τίποτα, ισούμαστε με το μηδέν. Θα μηδενίσω το πόνο μου που δεν με αγαπάει κανένα δίποδο, όχι όσο θα μου άξιζε ή θα ήθελα. Θα μηδενίσω το θυμό μου που δε μπορώ να αντισταθώ στις αδυναμίες μου και που δεν έχω τη θράσος και το θάρρος να σταματήσω την εκμετάλλευση των άλλων πάνω μου. Θα μηδενίσω τους δισταγμούς μου για παραίτηση των συμβιβασμένων πράξεων μου για ένα άλλο μέλλον μακριά απο καθετί τετριμμένο και κοινωνικά αποδεκτό. Είμαι ένα μηδέν. Μηδέν γεννήθηκα. Μηδέν θα πεθάνω. Μηδέν νιώθω...

Χτες εκοίταζα το μπλογκ μου (το άλλο μπλογκ μου δατ ις – « Αληθινά Ψέματα ») τζιαι έβλεπα τα πράγματα που έγραφα πριν θκιο τζιαι τρία χρόνια. Τζιαι τότε ήμουν ένα άτομο μόνο του ναι μεν, αλλά με πολύ ζήλο, πάθος τζιαι πάντα με τη πεποίθηση ότι εν πρέπει να αφήνουμε ποττέ τους εαυτόυς μας να πέφτει θύμα σε σχέσεις συμβιβασμού (όι κατ’ ανάγκη πάντα ρομαντικές σχέσεις, αλλά γενικά) Ποτέ εν ήμουν μαζοχίστρια. Τζιαι έχω τρανταχτά πραδείγματα για τούτο. Πάντα απόφευγα την αισθητικό γιατί επονούσε να κάμνω αποτρίχωση με τζερί (ασχέτως αν η μάμα μου εν αισθητικός, πολλά σπάνια πατώ το πόι μου για γουάξιν), πάντα αρνούμουν να φκάλω τα φρίθκια μου (έχουν καλό σχήμα αλλά σ’ ούλη μου τη ζωή ζήτημα να τα έφκαλα μια φορά), σε κομμωτήριο εν πάω για ίσσιωμα ή οτιδήποτε άλλο που να επιφέρει τράβημα τζιαι κασhιάνισμα μαλλιών, κλπ κλπ. Τζίνο που μου ελαλούσασιν ότι είσσιε να πονείσει πάντα ήταν η πρώτη φορά που θα έκαμνα σεξ. Τζίνο επώνησε πιο λίο που την αποτρίχωση ττου μπι όνεστ. Γενικά εν είμαι φαν τ...

Εβρέθηκα σε μια παρέα τις προάλλες τζιαι ήνταλοις ήρτε η συζήτηση πάνω στην αγάπη των κάττων τζιαι των σhίλων. Η μια πλευρά ήταν υπέρ της αγάπη των σhίλων επειδή υποστήριζε ότι η αγάπη των κάττων εν εφήμερη τζιαι ότι με το που άφηκες τον κάττο νυστηκό επί τρεις μέρες ο κάττος εν θα ξανάρτει κοντά σου. Δηλαδή έννα πράμα αγάπη συμφέροντος. Ότι φάμε, ότι πιούμε, τζι ότι αρπάξει ο κώλος μας, που λέει και η παροιμία. Μιας τζιαι είμαι άνιμαλ λάβερ (εντ φρίκ να προσθέσω), εν θα μπορούσα ποττέ να θκιαλέξω ανάμεσα στα θκιο για να είμαι ειλικρινής. Είχα τζιαι κάττο σαν κατοικίδιο τζιαι σhίλο. Τωρά διανύω την περίοδο του σhίλου. Εν γεγονός όμως τζιαι πρέπει να το παραδεχτώ ότι με τον σhίλο μου εσυνδέθηκα πολλά παραπάνω παρά απ’ ότι με το κάττο μου (θεός μακαρίσει την Φλαφούα μου όπου τζι αν έννι νάου).Νομίζω ο λόγος για τούτο όμως έννι επειδή το καιρό που είχαμε το καττούι σπίτι ήμουν τζιαι πιο μιτσιά τζιαι εν επολοκαταλάβαινα θέμας. Αλλά ένιγουεϊς. Πίσω στο θέμα μας. Είχα σκοπό να κάμω σύγκρι...

Έχτες που λαλείτε τζιαμέ που κάθουμουν τζιαι έβλεπα μιαν αμερικιανιά σειρά (ie κοίτα Desperate Housewives, Brothers & Sisters και συναφή) έπιασε με μια καταθλιψάρα του άλλου κόσμου. Όντας πολλά συνειρμικό άτομο άρκεψα να σκέφτουμαι τη ζωή μου τζιαι που σκατά οδεύει τζιαι στο πεντάλεπτο πάνω (τζιαι με το που ακούω το πάρα κάτω τραγούδι) έμπηξα τα κλάματα. Εν μπορώ να εξηγήσω την αιώνια κυκλοθυμία μου. Αλλά ξέρω ότι εν πάω πολλά καλά λέιτλι. Πάλε! (ναι ρε, πάλε, ήντα σε κόφτει εσένα;) Τζιαι τζιαμέ που εσυζητούσα με έναν κολλητό μου, εξίσου μούντι λέιτλι, εκότταρε μου ένα τεστ για το άγχος τζιαι τη κατάθλιψη. Το εντ ρισόλτ μου εφκήκε 73%. Ναι κύριες και κύριοι. Ακόμα λίιο τζιαι δε τα γλυτώνουμε τα βαρβατουρικά. Εν πολλές φορές που εσκέφτηκα να πάω σε ψυχολόγο. Αλλά ότι μου κάμνει το μπλογκ μου έννα μου κάμνει τζιαι ο ψυχολόγος. Άσε που το μπλογκ εν με χρεώνει θέμας. Εν τζιαι το οικονομικό μες τη μέση. Αμ πως.. Αν τζιαι για να είμαι ειλικρινής εν επερίμενα κανένα τεστ για να μου πει ότ...