Λυκόφως

ΤΡΙΤΗ 16.11.2010 «Εμείς το διασκεδάσαμε. Εσείς;» Με αυτό το ανούσιο και ειρωνικό ερώτημα ξεκίνησε η θεατρική παράσταση του Ουίλιαμ Σαίξπηρ Οθέλλος απο το Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Το πιο γνωστό θεατρικό έργο του μεγάλου Άγγλου θεατρικού συγγραφέα που ασχολείται τόσο έντονα με το θέμα της συζυγικής ζήλειας, τη προδοσία και τη δολοπλοκία ήρθε να μας βάλει καρφιά και να μας σταυρώσει, στη κυριολεξία και μη, στο πως παίζεται ο Σαίξπηρ στη Κύπρο την προηγούμενη Τρίτη 16.11.2010. Παρακαλώ υπομείνετε, παραθέτω «τρανταχτά» επιχειρήματα για την προαναφερθείσα σφαγή: Καταρχάς θα ήταν άδικο να μην αναφέρω ότι δεν υπήρχε μια άλφα προκατάληψη απο μέρος μου καθώς περνούσα το κατώφλι του θεάτρου Ριάλτο για να παρακολουθήσω τη παράσταση του Νίκου Χαραλάμπους. Παρ’ όλα αυτά, ήθελα να κρατήσω μια θετική στάση και να μη δώσω χώρο στη προκατάληψη μου απο το να μην απολαύσω την εξαίσια ποίηση και μαεστρία του μεγάλου Σαίξπηρ. Μπαίνω στην αίθουσα ακροατηρίου και αντικρίζω τα μινιμαλιστικά σκηνικά. Ένα κά...

Ξέρεις πόσο σε σκέφτομαι, Θωμά ; Πόσο ηλίθια νιώθω που σε σκέφτομαι; Πόσο ανόητα νιώθω για τα συναισθήματα μου; Πόσο πολύ θέλω να σε δω και να σου μιλήσω; Πόσο πολύ θέλω να τρέξω να σε βρω; Πόσο πολύ πονάω κάθε φορά που περνάω από τη δουλειά σου και προσπαθώ να κοιτάξω απ’ το παράθυρο για να δω αν είσαι μέσα; Πόσο ηλίθια νιώθω που μου αρέσεις; Γιατί είσαι ο σύντροφος μιας άλλης και εγώ …πήγα και σε ερωτεύθηκα με το που σε είδα… Απ’ τη πρώτη φορά! Και εκεί που έλεγα ότι δεν πιστεύω στον έρωτα με τη πρώτη ματιά. Ήρθες εσύ και τα διέψευσες όλα. Πόσο ξεφτιλισμένη και λίγη νιώθω που ερωτεύθηκα τον άντρα κάποιας άλλης. Πόσο ανόητη και μικρή νιώθω που μπορεί να μη νιώθεις και εσύ το ίδιο. Πόσο ηλίθια είμαι, Θωμά ; Πόσο μικρή, ηλίθια, ερωτευμένη είμαι μαζί σου; Γιατί δε φεύγεις από το μυαλό μου; Δε σε ξέρω, δε με ξέρεις καν. Δε σου έχω μιλήσει καν. Δε σε ξέρω, δε με ξέρεις. Γιατί να σε ερωτευθώ; Γιατί; Γιατί ήρθες στο δρόμο μου; Γιατί να σε ερωτευθώ,…Θωμά;

Σονέτο 8 Ή ν’ ακούεις μουσική, αλλά όχι μελαγχολική. Η αγαλλίαση είναι μες τη χαρά που ευδοκιμεί και το γλυκύ στο γλυκό. Γιατί τότε εσύ ν’ αγαπάς κάτι που δε σε ευχαριστεί, Ή να απολαμβάνεις κάτι που σου είναι ενοχλητικό; Αν η πραγματική συγχορδία ήχων με μελωδικότητα Σε ενοχλεί στ’ αυτί, επειδή οι ήχοι παντρεύονται μαζί, Είναι γιατί οι ήχοι σε επιπλήττουν, επειδή διασπάς την ενότητα Κι ακούεις το κάθε κομμάτι ξεχωριστά με αδέξιο αυτί. Πρόσεξε πως ο ήχος παντρεύεται γλυκά με τους άλλους στον αέρα, Όταν κτυπά η χορδή κι πλαϊνές πάλλονται με συγχορδία• Μοιάζουν με τον πατέρα, το παιδί και την ευτυχισμένη μητέρα, Που τραγουδούν ένα ευχάριστο τραγούδι με αρμονία Και που σου λένε τραγουδιστά, όλοι μαζί σαν ένας: «Ανύπαντρε, όντας ένας, στο τέλος δε θα μείνει κανένας». *********************** Sonnet 8 Music to hear, why hear'st thou music sadly? Sweets with sweets war not, joy delights in joy. Why lovest thou that which thou receivest not gladly, Or else receivest with p...

Σονέτο 7 Εκεί στην Άπω Ανατολή, όπου η ακτινοβολία του ήλιου είναι καυτή Και δίνει πλουσιοπάροχα το φως του με λαμπρότητα, Υποτάσσονται στη λάμψη αυτή τα μάτια κάθε θεατή Υπηρετώντας με τη ματιά τους την Αυτού Εξοχότητα. Και όταν αναρριχηθεί στον ανηφορικό λόφο και μεσουρανεί Μοιάζει με τη προχωρημένη νιότη που είναι σε ακμή, Και αναμφίβολα τον θαυμάζουν πάντοτε οι θνητοί Και τον ατενίζουν εκστατικοί σαν εικόνα λατρευτή. Αλλά, όταν απ’ το μεσουράνημα, φεύγει με το φθαρμένο του άρμα, Αφήνοντας τη μέρα, όπως η ηλικία των ηλικιωμένο, Αλλοιώνονται στο διάβα του τα μάτια Και στη δύση του αλληθωρίζουν βλέποντας τον ορίζοντα θολωμένο. Έτσι εσύ, όταν περάσεις το στάδιο το νεανικό και ζωηρό, Θα πεθάνεις στην αφάνεια με καημό, εκτός αν κάνεις ένα γιο. **************************** Sonnet 7 Lo! in the orient when the gracious light Lifts up his burning head, each under eye Doth homage to his new-appearing sight, Serving with looks his sacred majesty; And having climb'd the st...

Σονέτο 6 Επομένως μην αφήσεις το τραχύ χέρι του χειμώνα Να σου παραμορφώσει το καλοκαίρι σου πριν αποσταχτείς: Φύλαξε το γλυκό σου απόσταγμα σε κάποιο σώμα Και πλούτισε το με την ομορφιά σου πριν αυτοκαταστραφείς. Δεν είναι τοκογλυφία το να εισπράξεις το μερτικό σου, Γιατί χαίρεστε κι οι δυο με την εξόφληση του δανείου• Αυτό είναι αυτοδανεισμός για να αναπλάσεις τον εαυτό σου, Που θα σε χαροποιήσει υπερδιπλάσια απ’ ότι η είσπραξη του επιτοκίου• Θα ήσουν δέκα φορές πιο ευτυχής απ’ ότι είσαι τώρα, Αν αναπαρήγαγες το πρόσωπο σου σε δέκα ομοιώματα: Οπότε ο θάνατος τι πρόβλημα θα δημιουργούσε όταν φύγεις κάποια ώρα, Αφού αφήσεις τον εαυτό σου στους απογόνους σου τα πρόσωπα; Μην καμαρώνεις που είσ’ ωραίος, γιατί της ομορφιάς σου τα συντρίμμια, Όταν πεθάνεις θα τα κληρονομήσουν τα σκουλήκια. ************************ Sonnet 6 Then let not winter’s ragged hand deface In thee thy summer, ere thou be distilled: Make sweet some vial, treasure thou some place With beauty’s tre...

Σονέτο 5 Εκείνες τις ώρες που θα πλαισιώνουν με τέχνη και απαλότητα Τα μάτια του κόσμου που θα ατενίζουν την ωραία σου ματιά, Τα ίδια τα μάτια θα παίζουν το ρόλο ενός τυράννου με βαναυσότητα Και θα παραμορφώνουν το ωραίο που υπερέχει τώρα σημαντικά. Γιατί ο ακούραστος χρόνος οδηγεί το καλοκαίρι Στον ειδεχθή χειμώνα και υποθάλπει εκεί• Παγώνουν και σταματούν οι χυμοί και κάθε δροσερό φύλλο πέφτει, Η ομορφιά σκεπάζεται απ’ το χιόνι και ερήμωση επικρατεί παντού στη γη. Τότε, αν οι χυμοί του καλοκαιριού δεν έπεφταν σε χειμερινή νάρκη Μέσα στου γυάλινους τοίχους του πάγου στην κατάψυξη, Αυτή καθεαυτή η ομορφιά θα του αφαιρούσε τη χάρη , Χωρίς να αφήσει πίσω της καμιά ομοιότητα, ούτε ανάμνηση: Αλλ’ όταν τα άνθη αποσταχτούνε, ακόμα και σε χειμώνα παγερό, Πάντοτε θα αποδίδουν άρωμα εύοσμο, λεπτό και τερπνό. *********************** Sonnet 5 Those hours that with gentle work did frame The lovely gaze where every eye doth dwell Will play the tyrants to the very same, And th...

Σονέτο 4 Γιατί ξοδεύεις την ομορφιά για τον εαυτό σου χωρίς τσιγκουνιά, Που οφείλεις να κληροδοτήσεις σε μεταγενέστερους; Η φύση τίποτα δε χαρίζει, αλλά τα δανείζει προσωρινά Και, μάλιστα, γενναιόδωρα, και τζάμπα, στους ελεύθερους. Τότε, όμορφη τσιγκουνιά, γιατί σπαταλάς απερίσκεπτα την ομορφιά Που σου δόθηκε πλουσιοπάροχα και όπως πας δε θα’ χεις για να δίνεις; Αφιλοκερδή τοκογλύφε, γιατί επενδύεις τόσα πολλά ποσά Και δεν τα χρησιμοποιείς για να επιζήσεις; Διότι, με το να νταραβερίζεσαι μόνο με τον εαυτό σου, Εσύ ο ίδιος το γλυκό σου εαυτό θα τον εξαπατήσεις: Τότε, τι ανάμνηση καλή θ’ αφήσεις για τον εαυτό σου, Όταν τον κόσμο αυτό θα σε καλέσει η Φύση να τον αποχαιρετίσεις. Η αχρησιμοποίητη σου ομορφιά μαζί σου θα ενταφιαστεί• Αν όμως αξιοποιηθεί, θα επιβιώσει και θα κληροδοτηθεί. ***************************** Sonnet 4 Unthrifty loveliness, why dost thou spend Upon thyself thy beauty’s legacy? Nature’s bequest, gives nothing, but doth lend, And being frank, she ...

Σονέτο 3 Κοίταξε στον καθρέφτη και πες στο πρόσωπο που βλέπεις το ωραίο, Ότι τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός να κάνει άλλο ένα Γιατί αν δεν ανανεωθεί στο στάδιο αυτό που είναι φρέσκο, Θα αδικήσεις τον κόσμο και θ’ αφήσεις ανευλόγητη μια μητέρα. Γιατί ποια ωραία σύζυγος έχει τόσο ανοργασμική μήτρα Που θα καταδεχτεί να τη τσαπίσει βαθιά ένας σύζυγος σαν κι εσένα; Ή ποιος προτιμά να γίνει του αυτό-έρωτα του το μνήμα Και πεθαίνοντας ανύπαντρος να μην αφήσει πίσω του κανέναν; Εσύ είσαι το εξ αντανακλάσεως είδωλο της μητέρας σου Κι αυτή ζητά να πάρει πίσω τον Απρίλη σου που ανθοβολεί• Έτσι θα βλέπεις μέσα από τις χαραμάδες της προχωρημένης ηλικίας σου, Όχι το ρυτιδωμένο πρόσωπο σου, αλλά τη χρυσή σου νεανική εποχή. Αλλά αν δεν θες το όνομα σου να μείνει αξέχαστο και ξακουστό, Πέθανε ανύπαντρος και το είδωλο σου θα θαφτεί κι αυτό. ***************** Sonnet 3 Look in thy glass, and tell the ...

Σονέτο 2 Όταν σου πολιορκήσουν σαράντα χειμώνες το μέτωπο και το σώμα Και χαράξουν βαθιές ζαρωματιές στο ωραίο πρόσωπο που ακτινοβολεί, Η νεανική σου περήφανη στολή, που χαίρεται κανείς να τη βλέπει τώρα, Θα γίνει σα το μαραμένο γρασίδι που η αξία του είναι πολύ μικρή: Τότε αν ερωτηθείς που βρίσκεται η ομορφιά που είχες στα νιάτα Και ο θησαυρός της απολαυστικής σου θωριάς και η τόση σου φιληδονία, Να πεις ότι μέσα στα βαθουλωμένα σου μάτια Υπήρχε μια αχόρταγη αισχρή λαγνεία που σου’ φαγε τα κάλλη με απληστία. Πολύ περισσότερο έπαινο θα αξίζει η αξιοποίηση της ομορφιάς σου, Αν θα μπορούσες να πεις: «Αυτός ο γιός είναι δικός μου, Η ομορφιά του είναι το εξ αντανακλάσεως είδωλο της δικιάς μου Κι όταν πεθάνω με το καλό, θα πάρει το βιός μου». Έτσι, όταν θα γεράσεις θα φαίνεσαι ανανεωμένος μ’ αίμα θερμό, Ενώ, αλλιώτικα, θα αισθάνεσαι μέσα σου ότι είναι παγερό. ***************** Sonnet 2 When forty winters shall besiege thy brow And dig deep trenches in thy beauty’s fie...

Σονέτο 1 Απ’ τα ωραιότερα πλάσματα θα γυρεύαμε η ομορφιά τους να ανθοβολεί, Για να μπορέσει το τριαντάφυλλο της ομορφιάς ποτέ να μη πεθάνει• Και εφόσον ο άνθρωπος είναι αναπόφευκτο να ωριμάσει και να μακαριστεί, Για να μη χαθεί, πρέπει ένας τρυφερός κληρονόμος να το παραλάβει• Αλλά εσύ, μνηστευμένος με τα λαμπρά σου μάτια, Αυτοσυντηρηθείς τη φλόγα της ακτινοβολίας σου με δικά σου καύσιμα, Δημιουργώντας μέσα στη πληθώρα των αγαθών τέτοια πείνα, Που ο εαυτός σου, ο γλυκός, σε εχθρεύεται και σε τυραννά με βαναυσότητα. Εσύ που είσαι τώρα της οικουμένης το πιο δροσερό κόσμημα Που έχεις το προβάδισμα στη φανταχτερή άνοιξη, Ενταφιάζεις μέσα στο μπουμπούκι σου την ίδια την προσωπικότητα, Φθίνοντας, τρυφερέ μου βάναυσε, με την αυτοφιληδονία σου την άπληστη. Λυπήσου τον κόσμο και πάψε να τρως το μερτικό του με λαιμαργία, Γιατί αυτή η λαιμαργία θα σε οδηγήσει αναπόφευκτα στο μνήμα. ******** Sonnet 1 From the fairest creatures we desire increase That thereby...

“How can a love of sin, a love of prohibition and fear pull through? How can desire and passion stay young when it passes through its stone age? If society preaches for what is morally acceptable then I am bounded for eternal damnation for yearning an archaic love... My mind is set years ahead my time, my body seeks stability of passion, my soul seeks for mature discoveries. I once yearned for a Stone Age; my heart was soultry, my findings futile. The body does not feel without brain connection; mine comes at a late age.” I'm sure that most people have no clue what I'm talking about. Let's remedy that shall we? How about plain English, yes?! I have never had a sexual encounter. I am 24 years old, and have never had a real mature relationship and was never touched in full scale "down under" by a man. Of course that doesn't mean I am ignoramus about EVERYTHING, but still...it has never happened for me. Peculiar things have started to occur in my life tho...

Από πότε έχει γίνει το κέρατο αποδεκτό; Χθες η Μάνα μου ανακάλυψε ερωτικά μηνύματα στο κινητό του πατέρα μου και έγινε της Αγίας Λαύρας στο σπίτι. Το είχε μυριστεί απο καιρό ότι κάτι παιζόταν με άλλη, αλλά και πάλι έκανε τα στραβά μάτια. Ο πατέρας μου μια ζωή απο το καιρό που θυμάμαι έλεγε ότι τον 'ανάγκασαν' να αρραβωνιαστεί και να παντρευτεί...και ως κάποιο σημείο ήταν σαν να μετάνιωνε για ότι είχε ζήσει στη ζωή του με τη μάνα μου, με εμένα και τον αδελφό μου...Ότι γι' αυτόν και οι τρεις μας ήμασταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. Κι' όμως....σε εκείνα τα 22 του χρόνια είχε την ευκαιρία να αποδεσμεύσει τη μάνα μου...υπήρξε ένα διάστημα που μπορούσε απλά να της πει ότι δεν ήθελε να παντρευτεί και να μετακομίσει σε άλλη χώρα (*Η μάνα μου είναι απο Κύπρο, ο πατέρας μου απο Ελλάδα). Κι' όμως τότε δεν είχε πει τίποτα. Απλά κράτησε το στόμα του κλειστό. Του το πα χθες βράδυ...ότι πιστεύω ότι νομίζει για μένα και τον αδελφό μου ότι ήμαστε τα δυο μεγάλα λάθη της ζωής το...

Δεν έχω όμορφες λέξεις να σου εκφράσω…παρά μόνο την αλήθεια μου. Χθες βράδυ είδα το αόρατο άγγιγμα σου απάνω μου. Σε ονειρεύτηκα και πάλι. Σε σκέφτηκα και πάλι. Το ξέρω πως είναι η αμαρτία που με κυριαρχεί, που με οδηγεί στο δικό σου μονοπάτι. Μακάρι το καράβι να με’ φερνε κοντά σου αύριο. Σαν νεφέλη θα έτρεχα να κρυφτώ στην αγκαλιά σου. Κι’ αν αυτό με κάνει αμαρτωλή τότε ας είναι. Δεν έχω μάθει άλλο τρόπο. Δε μπορώ να ψευδομαρτυρήσω. Παρ’ όλο που η απόσταση και ο χρόνος μας χωρίζει, η καρδιά μου δε μπορεί να μείνει μακριά. Πώς να της μάθω άλλο αλφάβητο, κι’ άλλη θρησκεία; Πώς να της μάθω να λέει ψέματα; Πιθανόν να μη μου δώσει λόγο ξανά ποτέ…αυτό μου το παραστράτημα να σε οδηγήσει στην απόλυτη αποξένωση από μένα. Ας είναι κι αυτό. Εγώ θα πω αυτό που νιώθω βαθιά μέσα στα σωθικά μου. Γιατί όταν έκλεινα τα μάτια μου εχθές το βράδυ μες το βουβό σκοτάδι του δωματίου μου, ήρθε η δικιά σου ζεστή αύρα και μου αποκάλυψε πως θα ήταν το φιλί σου, το άγγιγμα σου, το βλέμμα σου, το άρωμα σου. Πως...

Αυτό το κομμάτι μου έχει αποκοπεί. Όλα να φαίνονται βουβά και διψασμένα, και να νιώθω πως χάνονται τα κεριά της νεότητας μου χωρίς καν να προλάβω να τ' ανάψω. Ειπα πως εάν δεν έχω πάθος για το κομμάτι μου, τότε δεν είμαι τίποτα άλλο παρά μια ψυχή μικρή και μαραμένη. Το να γεύομαι υλισμό και να παρελάυω σαν ανθοστολισμένη κότα, δε μουδιάζει ούτε ιντρικάρει κάνένα κύτταρο του ανθρώπινου συστήματος μου. Το πάθος πρέπει να σε εξουσιάζει όλοτελα. Να σε μυρμυγκιάζει, σαν απαγορευμένος οργασμός. Είναι μια μπάλα χιονιού, περιτυλιγμένη μες τις φλόγες. Είναι μια συνεχής πάλη έκστασης, που σε καθηλώνει να θέλεις να συνεχίσεις να ενδίδεις σ' αυτό το πάθος. Αυτό ένιωσα και εγώ όταν αντίκρυσα τα λόγια του... Θυμάμαι...Ήμουνα ακόμα δεκαοκτώ χρονών, και ανυπομονούσα να γνωρίσω νέες εμπειρίες, νέες ιδέες, που θα μου άλλαζαν τη ζωή μου ολότελα.Και την πρώτη φορά που τα λόγια του, με παρηγόρησαν και με συντρόφευσαν, σαν να ήταν παλιοί μου γνώριμοι, με έκαναν να αντιληφθώ ότι τα λόγια του θα έριχν...