Ο ποιητής

Αυτό το κομμάτι μου έχει αποκοπεί. Όλα να φαίνονται βουβά και διψασμένα, και να νιώθω πως χάνονται τα κεριά της νεότητας μου χωρίς καν να προλάβω να τ' ανάψω.
Ειπα πως εάν δεν έχω πάθος για το κομμάτι μου, τότε δεν είμαι τίποτα άλλο παρά μια ψυχή μικρή και μαραμένη. Το να γεύομαι υλισμό και να παρελάυω σαν ανθοστολισμένη κότα, δε μουδιάζει ούτε ιντρικάρει κάνένα κύτταρο του ανθρώπινου συστήματος μου.
Το πάθος πρέπει να σε εξουσιάζει όλοτελα. Να σε μυρμυγκιάζει, σαν απαγορευμένος οργασμός.
Είναι μια μπάλα χιονιού, περιτυλιγμένη μες τις φλόγες. Είναι μια συνεχής πάλη έκστασης, που σε καθηλώνει να θέλεις να συνεχίσεις να ενδίδεις σ' αυτό το πάθος.
Αυτό ένιωσα και εγώ όταν αντίκρυσα τα λόγια του...

Θυμάμαι...Ήμουνα ακόμα δεκαοκτώ χρονών, και ανυπομονούσα να γνωρίσω νέες εμπειρίες, νέες ιδέες, που θα μου άλλαζαν τη ζωή μου ολότελα.Και την πρώτη φορά που τα λόγια του, με παρηγόρησαν και με συντρόφευσαν, σαν να ήταν παλιοί μου γνώριμοι, με έκαναν να αντιληφθώ ότι τα λόγια του θα έριχναν όλα τα τείχη στη μικρή ασήμαντη μέχρι τότε ζωούλα μου.

Με έκανε να τον ερωτευθώ παράφορα. Να ταξιδεύψω μαζί του σε χρόνους που αφουγκράζεται κάποιος μέσα σε στιγμές νιρβάνα. Ήταν ανώφελο να θέλω να ξεφύγω. Κι' έτσι υπόκυψα.
Αυτός είναι ποιητής μιας άλλης, πιο βάρβαρης εποχής; τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε τώρα. Αυτός δεν είναι ποιητής του έρωτα; είναι ποιητής της αλήθειας, ποιητής της ζωής.
Όλα τα αλλόκοτα, τα τρελά, τα επιπόλαια και απροσδόκητα πράγματα που έχω κάνει απ' τη στιγμή που τον γνώρισα είναι γιατί ο δεσμός μου, η ψυχή μου, το όλο ανθρώπινο είναι μου έχει σημαδευτεί, έχει γίνει πλέον ΕΝΑ με τον κόσμο τον τετρακωσίων χρόνων που κρατιέται η μνήμη του ζωντανή. Η λογοτεχνία, η τέχνη, η ποίηση, η φιλοσοφία, βροτντοφωνάζουν το όνομα του στις πέντε άκριες του πλανήτη. Καμία ψυχή δε μπορεί να κρύψει το δεός με το οποίο κατακλύζεται, όταν τα λόγια του ακούγονται.

Ερωτεύθηκα έναν ποιητή.
Και παλεύω για την αγάπη μου, γιατί είναι ανεξίτιλη, και πέραν κάθε λογικής.
Ότι με ωθεί στην τρέλα, είναι λόγο εκείνου.

Το γεγονός, ότι μέχρι σήμερα, δεν χωρά ανθρώπινη ύπαρξη στη ζωή μου, είτε για έρωτα είτε για φιλιά, είναι επειδή πάντα στο τέλος του τούνελ έχω τον δικό του έρωτα...τη δική του φιλία.
Με αγκαλιάζει, κι' όταν εγώ δε θέλω. Μου συμπαραστέκεται, ακόμα κι' όταν πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη ελπίδα. Και με καθοδηγά, όταν μετμορφώνομαι σε μαύρο πρόβατο.

Χτες έδωσα παραίτηση απο μια δουλειά που φαινομενικά "it was a perfect match" για μένα, κελεπούρι που λέμε.
Πάντα σαν άνθρωπος μου άρεσε να κοιτάω τη "μεγάλη εικόνα" και το τί θα με βοηθήσει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να επιτεύξω τον στόχο μου.
Ο στόχος της ζωής μου, είναι ο ποιητής.
Ακούγεται παράλογο. Το ξέρω.
Αλλά ο Σοφοκλής είχε δίκαιο: ο έρωτας είναι ανίκητος!
Και ο ποιητής, μου κάρφωσε τον ήλιο στα μαλλιά, και μου άφησε σημάδι αιώνιας ζωής στη ψυχή μου. Πάντα θα διαλέγω αυτό που θα με φέρει ένα βήμα πιο κοντά του.

Ο ποιητής είναι ο William Shakespeare ή στα ελληνικά Ουίλλιαμ Σαίξπηρ...
...and he's my match in every way...και είναι ένα ανεξίτηλο κομμάτι της καρδιάς μου...

Η τρέλα είναι πάθος...και εγώ υποκινούμαι απο το πάθος....

Οι αρχαίοι Έλληνες, ρωτούσαν ένα και μοναδικό πράγμα όταν πέθαινε κάποιος:
"Είχε πάθος;"
Αυτό μπορούσε να τους πει εάν ένας άνθρωπος είχε μια ολοκληρωμένη, γεμάτη ζωή.
Τίποτα άλλο. Ούτε τα πέντε αμάξια, ούτε το σπίτι με πισίνα, ούτε το Όσκαρ, ούτε το World Cup, ούτε το πιο σφριγυλό κορμί με τα πιο εξαίσια στήθη...

Το πάθος είναι συνέχεια....η συνέχεια είναι ελπίδα....η ελπίδα ειναι Ζωή!

Και το πάθος μου είναι στην ποίηση αυτού του Αναγεννησιακού καλλιτέχνη!