Ψιλαφίζωντας αμαρτίες...

Δεν έχω όμορφες λέξεις να σου εκφράσω…παρά μόνο την αλήθεια μου. Χθες βράδυ είδα το αόρατο άγγιγμα σου απάνω μου. Σε ονειρεύτηκα και πάλι. Σε σκέφτηκα και πάλι. Το ξέρω πως είναι η αμαρτία που με κυριαρχεί, που με οδηγεί στο δικό σου μονοπάτι. Μακάρι το καράβι να με’ φερνε κοντά σου αύριο. Σαν νεφέλη θα έτρεχα να κρυφτώ στην αγκαλιά σου. Κι’ αν αυτό με κάνει αμαρτωλή τότε ας είναι. Δεν έχω μάθει άλλο τρόπο. Δε μπορώ να ψευδομαρτυρήσω. Παρ’ όλο που η απόσταση και ο χρόνος μας χωρίζει, η καρδιά μου δε μπορεί να μείνει μακριά. Πώς να της μάθω άλλο αλφάβητο, κι’ άλλη θρησκεία; Πώς να της μάθω να λέει ψέματα; Πιθανόν να μη μου δώσει λόγο ξανά ποτέ…αυτό μου το παραστράτημα να σε οδηγήσει στην απόλυτη αποξένωση από μένα. Ας είναι κι αυτό. Εγώ θα πω αυτό που νιώθω βαθιά μέσα στα σωθικά μου. Γιατί όταν έκλεινα τα μάτια μου εχθές το βράδυ μες το βουβό σκοτάδι του δωματίου μου, ήρθε η δικιά σου ζεστή αύρα και μου αποκάλυψε πως θα ήταν το φιλί σου, το άγγιγμα σου, το βλέμμα σου, το άρωμα σου. Πως θα ήταν να νιώθω τη μαυριδερή γενειάδα σου στο αλαβάστρινο κορμί μου. Μπορεί να είμαι ξεδιάντροπη και απεγνωσμένη στα μάτια σου. Αλλά είμαι αληθινή. Και δυστυχώς είμαι πολύ αργά. Υπάρχω πολύ αργά; στο κόσμο που ήθελα να ζήσω, στη δικιά σου τη ζωή να υπάρξω…τι κι αν ο αγέρας δε με φυσήξει τελικά ποτέ προς τη γη σου. Η ανθρώπινη απληστία και ο εγωισμός μου, έχει τυπώσει στη καρδιά μου την επιθυμία της αγάπης σου. Όσο αδιέξοδη και ανύπαρκτη κι αν είναι. Είναι εκεί. Και δεν είναι ψέμα. Γιατί να σε αναζητώ τόσο; Γιατί να βάζω φραγμούς στη καρδιά μου, που θέλει να ζήσει και η ύπαρξη σου τα έχει διαστρεβλώσει όλα; Γιατί να μη μπορώ να σε σκίσω και να σε σβήσω από τη μνήμη μου που πεισματικά αρνείται να σε αφήσει στο μαύρο κουτί που ονομάζεται «παρελθόν». Όλα είναι λάθος εδώ: η καρδιά μου δε χτυπά σωστά και το μυαλό μου μουδιάζει με αφηρημένες συζητήσεις και άστατες γνωριμίες. Και εγώ να κάθομαι και να σε ψάχνω ανάμεσα στα άστρα, εδώ σ’ αυτό το εγκαταλελειμμένο νησί της Αφροδίτης.. να προσπαθώ να κάνω ανάσταση της ψυχής μου, και το μόνο που θέλω είναι το άπληστο ανθρώπινο άγγιγμα σου, με αυτό το ύφος του Κάλβου να με κοιτά καθώς θα μου προσφέρει στιγμές ανθρώπινης ηδονής. Γιατί να το θέλω αυτό; Γιατί να μη μπορώ να σε αποβάλω από το ανόητο, ανούσιο, ανθρώπινο σύστημα μου;Νομίζω αυτό που ήθελα να σου πω τόση ώρα είναι……σε θέλω…και δε θέλω να ντρέπομαι άλλο γι’ αυτό που νιώθω, για σένα, όσο λάθος και να είναι κοινωνικά, και ηθικά.
Απ’ όλα τα λάθη μου…εσύ είσαι το πιο πικρόγλυκο!