Σονέτο 2 - Sonnet 2

Σονέτο 2

Όταν σου πολιορκήσουν σαράντα χειμώνες το μέτωπο και το σώμα
Και χαράξουν βαθιές ζαρωματιές στο ωραίο πρόσωπο που ακτινοβολεί,
Η νεανική σου περήφανη στολή, που χαίρεται κανείς να τη βλέπει τώρα,
Θα γίνει σα το μαραμένο γρασίδι που η αξία του είναι πολύ μικρή:
Τότε αν ερωτηθείς που βρίσκεται η ομορφιά που είχες στα νιάτα
Και ο θησαυρός της απολαυστικής σου θωριάς και η τόση σου φιληδονία,
Να πεις ότι μέσα στα βαθουλωμένα σου μάτια
Υπήρχε μια αχόρταγη αισχρή λαγνεία που σου’ φαγε τα κάλλη με απληστία.
Πολύ περισσότερο έπαινο θα αξίζει η αξιοποίηση της ομορφιάς σου,
Αν θα μπορούσες να πεις: «Αυτός ο γιός είναι δικός μου,
Η ομορφιά του είναι το εξ αντανακλάσεως είδωλο της δικιάς μου
Κι όταν πεθάνω με το καλό, θα πάρει το βιός μου».
Έτσι, όταν θα γεράσεις θα φαίνεσαι ανανεωμένος μ’ αίμα θερμό,
Ενώ, αλλιώτικα, θα αισθάνεσαι μέσα σου ότι είναι παγερό.

*****************

Sonnet 2

When forty winters shall besiege thy brow
And dig deep trenches in thy beauty’s field
Thy youth’s proud livery, so gazed on now,
Will be a tattered weed, of small worth held:
Then being asked, where all thy beauty lies,
Where all the treasure of thy lusty days,
To say, within thine own deep-sunken eyes,
Were an-all eating shame and thriftless praise.
How much more praise deserved thy beauty’s use
If thou could answer ‘This fair child is of mine
Shall sum my count and make my old excuse’,
Proving his beauty by succession thine:
This were to be new made when thou art old
And see thy blood warm when thou feel’st it cold.

**************************
~William Shakespeare~