Σονέτο 1 - Sonnet 1

Σονέτο 1

Απ’ τα ωραιότερα πλάσματα θα γυρεύαμε η ομορφιά τους να ανθοβολεί,
Για να μπορέσει το τριαντάφυλλο της ομορφιάς ποτέ να μη πεθάνει•
Και εφόσον ο άνθρωπος είναι αναπόφευκτο να ωριμάσει και να μακαριστεί,
Για να μη χαθεί, πρέπει ένας τρυφερός κληρονόμος να το παραλάβει•
Αλλά εσύ, μνηστευμένος με τα λαμπρά σου μάτια,
Αυτοσυντηρηθείς τη φλόγα της ακτινοβολίας σου με δικά σου καύσιμα,
Δημιουργώντας μέσα στη πληθώρα των αγαθών τέτοια πείνα,
Που ο εαυτός σου, ο γλυκός, σε εχθρεύεται και σε τυραννά με βαναυσότητα.
Εσύ που είσαι τώρα της οικουμένης το πιο δροσερό κόσμημα
Που έχεις το προβάδισμα στη φανταχτερή άνοιξη,
Ενταφιάζεις μέσα στο μπουμπούκι σου την ίδια την προσωπικότητα,
Φθίνοντας, τρυφερέ μου βάναυσε, με την αυτοφιληδονία σου την άπληστη.
Λυπήσου τον κόσμο και πάψε να τρως το μερτικό του με λαιμαργία,
Γιατί αυτή η λαιμαργία θα σε οδηγήσει αναπόφευκτα στο μνήμα.

********
Sonnet 1

From the fairest creatures we desire increase
That thereby beauty’s rose might never die,
But as the riper should by time decease,
His tender heir might bear his memory:
But thou, contracted to thine own bright eyes,
Feed’st thy light’s flame with self-substantial fuel,
Making a famine where abundance lies,
Thyself thy foe, to thy sweet self too cruel.
That thou art now the world’s fresh ornament,
And only herald to the gaudy spring,
Within thine own bud buriest thy content,
And, tender churl, mak’st waste in niggarding.
Pity the world, or else this glutton be,
To eat the world’s due, by the grave and thee.

**************
~William Shakespeare~