Little Goody Two-Shoes

Το λοιπόν...έσhιει μια πάστα (όι σhοκολατίνα) αγρώπων που άπλά εν καλοί με ούυυυυυυλουυυυςςςςς! Γνώμη ακολουθεί αχέντ σόου αν μεν εν της ευαρέσκειας σας, μεν συνεχίσετε.

Κατά τη δική μου οπτική γωνία και ταπεινή μου γνώμη, τούντους αγρώπους να τους φοάστε. Άνθρωπος που εν καλός με ούλον το κόσμο τζιαι δε νευριάζει ποττέ τζιαι με κάνέναν ή έσhιει τα καλά με τον οποιονδήποτε, σημαίνει ότι κάποιον λάκκο έσhιει η φάβα. Έσhιει μια φράση που λαλεί "που τα σιγανά ποταμάκια να φοάσε" τζιαι με απόλυτο δίκαιο.

Εν εν θέμα του ότι μπορεί να είμαι καχύποπτη τζιαι να αμφισβητώ τους πάντες τζιαι τα πάντα. Απλά, νιώθω ότι άνθρωπος που τίποτε εν τον εκνευρίζει ή πάντα εν ούλο μες τες αγάπες τζιαι τες καλοσύνες με ούλους τότε ίσως κάτι λάθος πάει ΄χ΄.

Δεν λέω ότι μπορεί να μεν υπάρχουν τζιαι πλάσματα που εν απλά genuinely nice. Αλλά εχτός του ότι σπανίζουν, (ας πούμε πιο εύκολο εν στις μέρες μας να γίνεις ένας Ζούκεμπεργκ παρά να έβρεις έναν τέθκιο πλάσμα) εν λίο μη-ρεαλιστικό γιατί ούλοι μας ανεξερέτως είμαστε ντιπ ντάουν εγωιστές ώσπου έν πάει.

Πρόσφατα αντιλήφθηκα ότι επεριτρυγύριζε με έναν τέθκιο πλάσμα. Μια "Little Goody Two-Shoes". Δεν λέω για το παραμύθι που εγράφτηκε το 1900, αλλά για το στυλ του ανθρώπου που απλά το "παίζει" καλός/η με όλους γυρώ του. Σούνερ ορ λέιτερ, εαν μιλήσεις με κόσμο, θα δεις inconsistencies στη συμπεριφορά, μιαν απαθής και ουδέτερη στάση προς τους άλλους γύρω τζιαι γενικά μηδέν στο θέμα προσωπικότητας.

Δις κάιντ οφ πίπολ αποφεύγω τους άμαν αντιληφθώ το γκέιμ τους, γιατί του μι νομίζω εν δε γουόρστ κάιντ οφ πίπολ, γιατί ποττέ εν ξέρεις πότε θα σου την φέρουν ή τι μπορούν να σου κάμουν που πίσω που τη ράσhιη σου. Γενικά προσπαθώ να μεινίσκω μακριά που λόου τους γιατί φοούμε ότι ανθρώποι που εν ΠΑΝΤΑ καλοί, απλά εν εξωπραγματικοί τζιαι μη-αυθεντικοι.

Μπιγουέαρ, απλά τούτο λαλώ. Γιατί εν που τους πολλά ήσυχους τζιαι που τους πολλά "καλούς" που μπορεί να την πατήσετε.