Ο έρωτας δεν πάει στα βουνά...

...αλλά πάει μες τη πόλη, στήνει αντίσκηνο σε αδαής περαστικούς τζιαι φακά τους μιαν με τη κουτάλα ίσhια πάνω ώστε να πούν τον δεσπότη Παναγιώτη. Όι εν επέλλανα ακόμα. Ντουόντ γουόρι. Απλά πολύ λαβ ις ιν δι έαρ έβρι μίνιτ έβρι γουέαρ βλέπω τελευταία τζιαι άρκεψα τζιαι αγχώνουμαι....ις δις λάβ ορ ιζ ιτ αν ιλούζιον;

Καλά...κατ’ εμέ άλλο λαβ τζιαι άλλο έρωτας, σόου εν θα κάτσω να αναλύσω νάου τες διαφορές τους.

Το πιο όμορφο πράμα είναι να ξέρεις ότι όσο μακρυά τζιαι να’ σαι, όσο μόνος τζιαι να’ σαι, πάντα έννα έσhιει κάποιον πίσω να σ’ αγαπά τζιαι να σε νοιάζεται. Στον έρωτα εν πολλό πιστέφκω. Θεωρώ ότι ο έρωτας εν κάτι πρόσκαιρο που με το πέρασμα του χρόνου ξεθωριάζει τζιαι αλλοιώνετε.

Η αγάπη εν τζίνο που λαλούσιν...diamond in the rough! Πολλά δύσκολο να το έβρεις...πιο δύσκολο τζιαι που τον έρωτα. Γιατί σε αντίθεση με τον έρωτα, η αγάπη, η πραγματική, αληθινή τζιαι αγνή αγάπη με τον καιρό αντι να αλλοιώνετε τζιαι να μετριάζεται, πρέπει να φουντώνει τζιαι να παίρνει μια πιο γλυκιά γεύση. Σαν το κρασί ένα πράμα. The older the wine, the better the taste, εν εν έτσι που λαλούσιν;

Πάντα μου που μωρό εν ήθελα να ερωτευτώ. Έβλεπα το σαν ένα φοβερό πράμα που αντί για χαρά πάντα διά σου πόνο τζιαι θλίψη. Μεγαλώνοντας, εστράφηκα πολλά στο πάθος. Αρέσκει μου μια σύνδεση μεταξύ ανθρώπων να μεινίσκει ζωντανή με το πάθος (όι τον πόθο, προσοχή μεν τα συγχήσουμε τούντα θκιο γιατί εν πολλά διαφορετικά).

Στην αρχή της ενηλικίωσης μου (τζιαι ακόμα ως σήμερα) αρέσκε/ει μου ο άλλος άμαν έσhιει πάθος. Με το οτιδήποτε. Όι νεσεσάριλι πας το θέμα αγάπη, αλλά πας σε ούλα στη ζωή του.

Τζιαι ένα φιλόσοφι φαν φακτ μάι ντίαρ συν-βλόγκερς: τον καιρό εκείνο πήγε ο Ιησούς που οι αρχαίοι ημών εκάθουνταν πας τους ρότσους τζιαι επαρλάραν με τες ώρες, υπήρχαν οι διάφορες φιλοσοφικές σχολές τζιαι η κάθε μια με τη δική της ιδεολογία. Μια που τούντες σχολές ονομάζετουν ο Εγωιστικός Ηδονισμός. Τούτη η σκολή που λαλείτε, υποστήριζε ότι το μόνο αληθινό καλό στον άνθρωπο έρκετουν που την ηδονή. Τζίνο δηλαδή που έκαμνε τον άλλον να αισθάνεται καλά. Τζιαι σε μια ευρεία μετάφραση, το πάθος. Για τούντο μπαντς οφ γκρούπ, μόνον ένα πράμα εμέτραν όταν επεθάνισκε ένας άγρωπος: αν είσhε πάθος, αν έζησε με πάθος.

Εγώ μεταφράζω τούντην ιδεολογία, όι με το υλιστικό τρόπο του τι σε κάμνει να νιώθεις καλά άμαν ψουμνίζεις ούλο το Χάρρολντς στο Λόντον τάουν ή άμαν έσhιεις δε γκρέιτεστ σεξ λάιφ έβερ. Εν εν καν σαρκικά που εκλαμβάνω τούντην ιδεολογία. Πέρσοναλι, πιστέφκω ότι πάθος πρέπει να έσhιει ο κάθε άνθρωπος, σε ότιδήποτε στη ζωή του. Ακόμα τζιαι ο πιο μίζερος, γκρινιάρης, τσιγκούνης τζιαι γερο-ξεκούτης άνθρωπος να είσαι, αν έσhιεις πάθος στη μιζέρια σου τότε γιού αρ λίβινγκ έι φουλ λάιφ.

Έτσι βλέπω τζιαι την αγάπη....ένα γεμάτο δοχείο. Που ακόμα τζιαι να σε σύρουν μέσα τζιαι να μεν ξέρεις να κολυμπάς, γιού καν όλγεϊς φλόουτ.

Λετ δέαρ μπι λάβ....λαβ ις ολ γιου νιντ (όπως ετραγουδήσαν κάποτε τζιαι τα μπρίτισh σκαθάρια)

Που.Σου. Όι εν είμαι ερωτευμένη τζιαι γράφω για λαβ. Απλά εκατέβηκε μου πας σ' άνεμο...


The Beatles - All You Need is Love