Η αβάσταχτη ελαφρότητα του....Εγώ!

Αγαπημένο μου βλογκ,

Παρ’ όλες τις συκοφαντίες τζιαι τα χίαρ-σέι που άκουσες, μετά λύπης σου σου ανακοινώνω πως όι εν εχάθηκα...απλά έπιασα ούλα τα Γιού-Ες Τίβι Σίρις τζιαι δεν ποκάμνω να γράψω λέιτλι. Τι Χάου-άι-μετ-χις-μάδερ (How I met Your Mother) τι Γκόσσιπ Γκέρλς (Gossip Girl) τι Γκρέις Ανάτομι (Grey's Anatomy) γενικά εφάλλαρα η γυναίκα στο πίντωμα τίβι σίρις. Να μεν σου πω ότι βλέπω τζιαι κυπριακές τωρά. (λόνγκ στόρι θα εξηγήσω σε άλλο πόστ)

Πέραν αυτής της επιφανειακής δικαιολογίας, τις τελευταίες μέρες μπορώ να σου ομολογήσω ότι...είμαι αποδεχτά καλά ψυχολογικά....με φιού μάινορ μπαμπς εντ μπρούζις.
Μια σταθεροποίηση χρειάζεται ακόμα. Ειδικά για να χωνεφτούν κάποια πράματα, στον προσωπικό τομέα όλγεϊς σπίκινγκ.

Αλλά υπάρχουν κάποιες κυλίδες που απλά εν σε αφήνουν να προχωρήσεις άνετα. Ο λόγος για τούτο είναι.....ο εγωισμός.

Πρόσφατα εκτέθηκα σε πολύν εγωισμό. Τζιαι μιλούμε ΠΑΡΑ πολύ εγωισμό. Ως τζιαι εγώ που είμαι το πλέον ζώδιο του εγωισμού δεν κάμνω έτσι (όκεϊ κάμνω αλλά βάλλω τζιαι εγώ τα όρια μου).

Έσhιει κάποια πλάσματα όμως που δεν καθίσκουν την μάπα κάτω τζιαι να σκεφτούν τζιαι λίο την άλλη πλευρά. Να δουν τζιαι τα πράματα που την πάντα των άλλων. Εχτός του ότι τούτο είναι μεγάλη κλειστομυαλία, είναι τζιαι πολλά κομπλεξικό το να βλέπεις μόνο τα πράματα που τη δική σου σκοπιά.

Είπα το, ξαναλέω το τζιαι είμαι σίγουρη ότι θα το ξαναπώ μες τούντο βλογκ:

“Before you criticize someone, walk a mile in their shoes. By the time you have walked it, you will be a mile away and you will have their shoes!”

Golden rule για μένα τούτη η φράση. Εν μπορείς να κρίνεις τον άλλον βάση του τι νομίζεις ότι ξέρεις ή του τι βλέπεις. Τα φαινόμενα τις περισσότερες φορές απατούν τζιαι πραγματικά εν ξέρεις τι μπορεί να περνά ο άλλος. Αν σταματήσεις μόνο τζιαι δείξεις την κατανόηση τζιαι την υπομονή να μάθεις τζιαι να δεις, αντι να φκάλεις τα δικά σου αδαής συμπεράσματα, τότε ίσως τζιαι να μπορέσεις να αισθανθείς στο ελάχιστο το τι μπορεί να περνά ο άλλος δίπλα σου.

Τούντο πράμα είδα να μεν γίνεται τον τελευταίο τζιαιρό. Με φίλους, συγγενείς, ανθρώπους που υποτίθεται they had each other’s backs. Είδα πόνο, αναιστησία, εγωισμό.

Τζιαι μπορεί να μεν με επλήγωσε άμεσα το θέμα, αλλά έμμεσα εστεναχώρησε με αφάνταστα γιατί εν κάτι που εν επερίμενα να δω να γίνετε μεταξύ ανθρώπων που υποστηρίζουν ότι εν οι άνθρωποι σου, τζίνοι που σε στηρίζουν τζιαι καταλάβουν σε όσο κανένας άλλος.

Όταν συναδελφικές σχέσεις σαν τζιαι τούτες χωλαίνουν έτσι, απλά εν δύσκολο να το αντιμετωπίσεις στην αρχή. Αρνήσε να πιστέψεις κάποια πράματα. Αλλά αφού τα διαπιστώσεις μετά μόνο λίες λύσεις υπάρχουν...

Μαζέφκεις τα κομμάθκια σου, το θρυματισμένο σου εγώ τζιαι το πόνο που σου εδημιουργήσαν τζιαι γυρίζεις τζιαι φέφκεις για το εμπρός. Που έτσι καταστάσεις μαθαίνεις να κρατάς μόνο τα καλά κομμάθκια που πραγματικά νομίζεις ότι αξίζουν να έσhιεις δίπλα σου τζιαι απλά συνεχίζεις μπροστά...

Ο χομο-σαπισμένος άνθρωπος τζιαι το εγώ του...νέβερ-έντινγκ νάιτμεαρ που λαλούσιν τζιαι οι MSG πιο κάτω...

Αν εβάλαμε ούλοι λίο, έστω λιο, το εγώ μας, δατ μπλάντι εγώ μας κάτω, ίσως να είχαμε περισσότερη κατανόηση ουάν φορ ανάδερ.

Αλλά...αλλάσσει ο άγρωπος; Εν αλλάσσει...(ίσως τζιαι να αλλάσσει αλλά σε ρέαρ οκέιζονς)

MSG - Never-ending Nightmare