Το Μεδούλι της Γης

Επέρασε μια εφτομάδα που το τελεφταίο μου μπλογκ έντρι. Τζιαι μέσα σε μια φτομάδα ούλος ο κόσμος μου αναθεωρήθηκε. Βασικά για να αναθεωρήσεις πρώτα πρέπει να υπάρξει η κατάρρευση, η απόλυτη καταστροφή. Σάν τον νάιν-ιλέβεν ένα πράμα.

Εσυγκλονήστικα όταν ανακάλυψα ότι τελικά ούλος ο κόσμος γυρώ μου έσhιει μυστικά ο ένας που τον άλλον. Σάννα τζιαι ούλοι κρύφκουνται που πίσω που το δάχτυλο τους, τζιαι απλά κάμνουν ζωές πρόσκαιρης διασκέδασης τζιαι ικανοποίησης. Τελικά εγελάστηκα για πολλά πράματα.

Επέρασα που διάφορα στάδια τις τελεφταίες δέκα μέρες. Θυμού, πόνου, στεναχώρκας, θλίψης, απαισιοδοξίας, αισιοδοξίας, γαλήνης, ηρεμίας...αλλά το σhειρότερο αίσθημα που αισθάνουμαι έσhιει τωρά δέκα μέρες, τζιαι φέφκει τζιαι ξανάρκεται, εν το αίσθημα της αηδίας.

Εταξίδεψα θκιο φορές μονοήμερα στα βουνά. Επία Πλάτρες τζιαι Τρόοδος. Οι μόνες λέξεις που μου έρκουνται εν γαλήνη τζιαι κάθαρση. Κάθε φορά που αφήνω το καταπράσινο κομμάτι της Κύπρου, νιώθω ένα τσίμπημα που μέσα μου. Σαν μια φωνούλα που μου λαλεί, μείνε δαπάνω, γιού μπιλόνγκ χίαρ.

Εν εν αστείο που νομίζεις ότι ούλα εν δεδομένα; Ακόμα τζιαι οι ανθρώποι που έσhιεις γυρώ σου; Εν ξέρεις πότε έννα τύχει το κακό τζιαι θα τους χάσεις όμως. Τζιαι όταν επιτέλους συνειδοτποιείς ότι ούλοι οι ανθρώποι εν εν άτρωτοι τζιαι σπάζουν, ιτς ολρέντι του λέιτ. Πάει εχάσαμε τη φαραόνα..

Μπορώ να δικαιολογώ τον εαυτό μου τζιαι τους άλλους μια ζωή. Αλλά εν απλά αυταπάτες. Την τελευταία εφτομάδα είδα ανειλικρίνια τζιαι ψέμα. Πολύ ψέμα όμως. Πολύ πόνο. Είδα πισώπλατες μασhαιρκές τζιαι υποκρισία. Τζιαι ότι η εμπιστοσύνη εν πράμα που εν χαρίζετε. Αλλά κερδίζετε. Αλλά που επίσης μπορεί να χαθεί σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τζιαι άτε ερώτησα τζιαι το γιατί...γιατί πληγώνουν οι ανθρώποι τους άλλους; Γιατί εν σκέφτουνται πριν μιλήσουν ή πριν πράξουν;....απλά εν έσhιει σημασία. Όσα γιατί τζιαι να ρωτήσεις οι ανθρώποι το ίδιο ασυνείδητοι θα είναι, ανεξαρτήτως ηλικίας, εθνικότητας, κοινωνικής θέσης, θρησκείας τζιαι πολιτικών πεποιθήσεων. Γουί αρ ολ δε σέιμ ντιπ ντάουν...ντισπίκαμπολ!

Επροσπάθησα να χαλαρώσω με το δέκατο σε κυκλοφορία άλμπουμ τον Όπεθ εχτές τη νύχτα...εβάλαν αστεράκια στη καρδιά μου. Ένα μείγμα ισπανικής κιθάρας, μελαγχολικού πιάνου τζιαι εξπεριμένταλ προγκρέσιβ metal μουσικής, εκάμαν το μάστερπις τους ουάνς μόουρ το Σουηδικό μπάντ. Υπέροχες απλές μελωδίες...μουσική πόνου τζιαι μελαγχωλίας...γκόου μπάι ιτ ή ντάουν-λόουντ. Θα σας αρέσει πολλά! Άι αμ σhουρ.

Νομίζω ότι...έφτασε η ώρα να κλείσω κάποια κεφάλαια μέσα μου. Ένα αναπάντεχο ιατρικό μαντάτο, μου δια την ώθηση να δω λιο πιο καθάρα τα πράματα. Αν το μόνο που νιώθω είναι πόνος...απογοήτευση τζιαι θλίψη για την εξέλιξη κάποιων γεγονότων...τότε ίσως εν το κιού μου για μια εθελούσια αποχώρηση. Έτσι τζι’ αλλιώς...χού νόους για πόσο ακόμα ζούμε;

Αν αγαπάτε κάποιον, με φοηθείτε. Πετε το. Μεν φοάστε τις ηλίθιες τις λέξεις. Πείτε τις πριν να εν αργά. Αν επληγώσετε ή είπετε ψέματα, ομολογήστε. Τάιμ ις ράννινγκ άουτ. Τζιαι τούτα ούλα που νομίζουμε εν σταθερά, εν ούλα σε κινούμενη άμμο. Επειδή ούλα εν ανθρώπινα. Τζιαι χάνουνται σαν τα σύννεφα. Που τη μια στιγμή στην άλλη...

Δυστυχώς, έμαθα ότι πολλά λία άτομα θα εκάμναν το γκράντ τζιέστερ για μένα. Ανακάλυψα ότι τελικά, η απληστία του ανθρώπου χωρά παντού. Ακόμα τζιαι στην παρέα των μπόυς. Οι κοσμοθεωρίες τζιαι η εχεμύθεια εντύνουν και αμβλύνουν πόνους μακράς διαρκείας. Όπως λαλεί τζιαι ο καλός μας ο Θορώ “how can you sit down to write, when you have not stood up to live”. Τούτο για μένα τα λέει ούλα.

Δε ξέρω πότε θα εν το επόμενο μπλογκ έντρι. Μιας τζιαι η καρδιά μου χτυπά σε βραδύς ρυθμούς...προσπαθώ να κόουπ με τις νέες τάξεις πραγμάτων. Μετά δακρύων και αρκετά θλιμμένων σκέψεων, άι τέικ ουάν ντέι ατ έι τάιμ. Τζιαι είδωμεν...ντέι ατ έι τάιμ. Τζιαι είδωμεν...


Opeth - Marrow of Earth