Generation Gap

Disclaimer: Δεύτερο ποστ για σήμερα, αλλά επειδή έσhιει μέρες που εν ποσταρίσκω ον έι ρέγκουλαρ μπέισις είπα να κάμω ντάμπολ- μπιλ σήμερα.

Υπάρχει έναν τέντανσι γενικά να νομίζει ο παραπάνω κόσμος μες τη μεγαλόνησο ότι όσο πιο μιτσής είσαι τόσο πιο λία ξέρεις, επειδή τζιαι καλά εν είσhες εμπειρίες τζιαι εν επέρασες πολλές καταστάσεις.

Φέρστ οφ ολ, είπαμε το ξανά: “Before you judge someone, walk a mile in their shoes. That way when you judge them, you are a mile away from them and you have their shoes.”

Πριν λιο διάστημα είχα υποπέσει σε μια μοχθηρή ανaκάλυψη ότι το να παλιμπαιδίζεις εν εν τζιαι πάντα τόσο ιδανικό. Παρ’ όλα αυτά, τζιαι επειδή είπαμε ότι είμαι άτομο που πιστέφκει στες δεύτερες ευκαιρίες, δεν αφήνω τον εαυτό μου να ππέσσει θύμα του μότο ότι άμαν ο άλλος εν πιο μιτσής που σένα δεν έσhιει τίποτε να σου προσφέρει.

Θα δώκω εξάμπολς. Λαστ γουίκ-εντ επία πάλε σε γιού-γκι-ό-ωωωω! τουρνουά τζιαι οφ κορς ουάνς μόουρ ήμουν το μόνο θηλυκό τζιαι η πιο μεγάλη που τζιαμέ. Μπορεί να φαίνεται παιδιάστικο τζιαι πολλοί έννα βιαστούν να πούσσιν ότι περνώ δεύτερη εφηβεία. Ίβεν σόου. Το πόσο προτώγνωρο μου φαίνεται κάθε φορά που παίζω με ένα αγοράκι στα έντεκα του τζιαι αντι να του μαθαίνω μαθαίνει με τζίνο, ένα παιχνίδι δύσκολης στρατηγικής, είναι απορίας άξιο.

Το καλό μου τούντες, ανάλαφρες τζιαι διασκεδαστικές συνευρέσεις....μώλις το είπα.....είναι ότι είναι ανάλαφρες τζιαι διασκεδαστικές. Κανένας εν κριτικάρει κανέναν, ούλοι παίζουν γιατί θέλουν τζιαι διασκεδάζουν το με τη ψυσhιή τους τζιαι δεν υπάρχουν εντάσεις τζιαι περιπλοκές. Είναι καθαρά μια απολαυστική ψυχαγωγία, όπου μπορεί ο κάθε ένας απο έξι χρονών ως εκατόν-έξι να παίξει τζιαι να διασκεδάσει.

Άλλο εξάμπολ είναι το πόσα πολλά μαθαίνω που μια αρκετά καινούργια ένταξη στο φιλικό μου περίγυρο, την Bella. Μπορεί να έσhιει λίους μήνες που την εγνώρισα τζιαι εφιλέψαμε, τζιαι μπορεί να την ρέσσω τρία-τέσσερα χρονάκια, αλλά κάθε φορά που θα κάμω διάλογο μαζί της, ακόμα τζι αν εν για το μαλί μας που φκαίνει εχτός ελέγχου γιατί πετά ποτζί τζιαι ποδά, θα πάρω κάτι μαζί μου. Ατ δι εντ οβ δε ντέι, μαθαίνει με πράματα που άτομα της ηλικίας μου φοούνται ή εν τολμούν να μιλήσουν αμπάουτ.

Κάποτε...το καιρό εκείνο ο Ιησούς που εσπούδαζα στη μάνα Ίνγκλαντ, έτυχε να έχω μια συμφοιτήτρια μου (τζιαι αργότερα τζιαι ‘χάουζ-μέτι/σκάφκω-σου-το-λάκκο-γιατί-είμαι-κλειστομυαλή-χωρκατού-που-το-παίζω-μυξοπαρθένα-αλλά-στ’-αλήθκεια-είμαι-απλά-μια-κομπλεξική-μουλωχτή-που-θέλω-να-τα-έχω-καλά-με-ούλους-γιατί-έτσι-με-εμάθασσιν-ότι-εν-το-πρέπων) ελάλε μου συνέχεια ότι πρέπει κανονικά να κάμνουμε παρέα πάντα με πιο μεγάλους μας γιατί οι πιο μεγάλοι εν πιο ώριμοι τζιαι με παραπάνω εμπειρίες παρά της ηλικίας μας ή πιο μικροί που μας. Τζιαι αρνιέτουν πεισματικά να πειστεί ότι οι πιο νέοι συμφοιτητές που μας εμπορούσαν να εν πιο έξυπνοι ή ότι είχαν άξουαλι πράματα να μας δώκουν. Οφ κορς στο τέλος επάτησεν την ρόγιαλι που τους πιο «μεγάλους» τζιαι «ώριμους» αλλά μυαλό εν έβαλε.

Εγώ εξ’ αρχής, πάντα ήμουν της άποψης ότι τζιαι πιο μιτσής να εν ο άλλος πάντα μπορείς να μάθεις πολλά που τζίνον τζιαι να βελτιωθείς ή να μάθεις κάτι που οι πιο «μεγάλοι» τζιαι «ώριμοι» εν μπορούν να σου δείξουν/δώκουν.

Σόου....γιού-γκι-ό-ωωωω! φορ δε γούιν!!!!! As childish as it may sound…unless you play it, do not judge it dudes.


Pink Floyd - The Division Bell