Fairytale Gone Bad

Γουέλ δέαρ γιού χαβ ιτ. Ακόμα μια φιλία ετέλιωσε. Ακόμα ένας που εγκατέλειψε το πλοίο. Ίσως εν οι μοίρα μου που το έσhιει..να μεν μπορώ να σταυρώσω πλάσμα δίπλα μου.

Επλήγωσα κάποιον. Πολλά. Χωρίς να ξέρω γιατί. Κάπου εγίνηκε λοστ ιν τρανσλέισhιον η επικοινωνία τζιαι μαζί με το πλοίο επίαμε τζιαι εμείς.

O the friend is no more. End of an era? End of a chapter? End of most anything? I just don't know..

Εν επερίμενα να φύιει. Ίσως τον έσπρωξα. Πάντα κάμνω το τούτο. Ίσως επερίμενα πάρα πολλά. Αλλά ποττέ εν θα μάθει πόσο τον αγαπώ.

Αποφάσισε να φύει. Λέει για το καλό μου. Σαμ σπέις είπε. Νιώθει ότι ασφυκτιεί. Νιώθω σα τη κόμπρα νάοου. Που απλά σφίγγει όσπου να ξεζουμίσει το θύμα της. Ένας κλοιός.

Εχτές έκλαια, γιατί κατά βάθος μέσα μου ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα. Εν με επίστεφκε. Αλλά τζιαι τζίνος ήξερε ήδη την απόφαση του. Είσhε την πάρει. Απλά εν άντεχε να με δει να καταρρέω. Αφήκε το πάνω σε άλλους να το κάμουν τούτο.

Ίσως τούτο να εν δειλία. Ίσως τζιαι όι. Ίσως εν το σωστό. Ίσως τζιαι όι. Όταν δημιουργείς ιστορία με κάποιον, εν φυσικό σε κάποια φάση τα πράγματα να περιπλακούν.

Το θέμα με τις ανθρώπινες σχέσεις εν τα συναισθήματα. Εν ο εγωισμός του ενός ατόμου να κάμει όβερ-ρουλ πάνω στον άλλον.

Αλλά αν πραγματικά τζιαι τα δυο πάρτις ινβόλβντ εν ετελίωσαν το ένα με το άλλο, τότε μπορούν να υπάρξουν διαβουλέψεις. Να υπάρξει ένα κόμμον γκράουντ. Μια χρυσή τομή.

Οι ανθρώπινες σχέσεις εν συμβιβασμός. Τούτο εκατάλαβα. Εν εν κόμπλικείτιτ. Απλά είναι να κάτσουν κάτω τον εγωισμό τους τζιαι οι θκιο πάντες τζιαι να βρουν μια λύση. (τούντο τάκτικς έπρεπε να το κάμνουν τζιαι στη πολιτική αλλά τέσπα) Δαμέ στις σχέσεις εν γίνετε τζιαι θα το κάμουν οι πολιτικοί;

Ο λόγος που δε γίνετε είναι η ματαιότητα μας. Θέλουμε τα ούλα. Εν είαμστε γουίλινγκ να θυσιάσουμε κάποια κομμάτια του εαυτού μας. Είμαστε τόσο πεισματικά πεποισμένοι ότι έτσι είμαι και έτσι θα' μαι και σε όποιον αρέσω για τους άλλους δε θα μπορέσω που αρνούμαστε να δώσουμε ευκαιρίες.

Με τον the friend έδωκα ευκαιρίες. Τζιαι χρόνο. Ουάνς του όφεν. Έν λέω ότι εν έκαμα λάθη μαζί του. Μιας τζιαι είμαι νούμπ στις σχέσεις εν ξέρω να με κοντορλάρω. Να μου πατώ στόππερ. Τζιαι ούλο πατώ γκάζι. Τζιαι φρενάρω τζιαι φέφκω.

Τούτο αγχώνει τον παραπάνω κόσμο. Γιατί είμαι έντονη τζιαι ούλα εκλαμβάνω τα με μια θεαματική υπερευαισθησία. Εν ήξερα ότι ήμουν τόσο υπερευαίσθητη. Βασικά εν το αντίλήφθηηκα πριν γιατί ήμουν πάντα μόνη μου.

Εν εν του νάις να είσαι μόνος σου. Μέχρι και ο ΜακΚαντολς στις τελευταίες του ώρες μοναξιάς πριν πεθάνει επαράθεσε το πιο κάτω:

"Happiness - only - real - when - shared"



Εν εν ότι εν αντέχω να δω ένα κόσμο χωρίς τον the friend, απλά δεν βλέπω το γιατί. Γιατί να χρειάζεται να γίνουνται όλα τόσο σκατά, να μεν υπάρχει πραγματικά ζωτικός λόγος αποχώρησης (καιρικά φαινόμενα, πόλεμος, λοιμός, βλεννόροια γοτέβερ γιού γοντ του νέιμ ιτ) τζιαι απλά να γκιβ απ σόου ίζιλι;

Καλά εν εν ίζιλι να πολέμας εδώ και κάτι μήνες. Όπως επάλαιψα τζιαι εγώ, επάλαιψε τζιαι τζίνος. Το θέμα είναι...εγκαταλείπεις γουέν θινγκς γκετ ραφ; Εν μινίσκεις να δεις τη συνέχεια;

Αν εγκαταλείπεις νομίζω απλά εν εσήμαινε τζιαι τόσο για να αφήνεις τον άλλον. Γιατί ακόμα τζιαι όταν ήμουν στα 90% να εγκαταλείψω είσhε μια φωνούλα που μου φώναζε "μεν το κάμεις, εν εν σωστό, εν πρέπει". Τζιαι δεν το έκαμα. Έμεινα.

Έννα μου πείτε άμαν εν πάει εν πάει. Αλλά άμα πάει τζιαι απλά εν μινίσκεις για να δεις; Είσαι τόσο πεποισμένος καμιά φορά ότι εν πάει που απλά φέφκεις για τον λάθος λόγο.

Τζιαι μαζί με την θρυμματισμένη καρδιά του άλλου, σπας τζιαι τη δική σου.

Σόου, έφυε ο the friend...abandon ship. Μόνο το Συσέγκιο μου έμεινε τωρά.



Sunrise Avenue - Fairytale Gone Bad