Sissi...& Me

Παραμονές περιοδικών τζιαι οι ορμόνες πάσσιν σκάι-ρόκετινγκ. Μαζί τους έρκουνται συνάμενες κουνάμενες τζιαι οι εντάσεις, οι καυγάδες, η ασυνενοησία, το άγχος, η παράνοια, η υπερβολή τζιαι τα σάι-φάι σενάρια καθώς επίσης τζιαι το πατροπαράδοτο γουρούνιασμα που εν νάκκο δύσκολο να ελέξεις τζίντες μέρες του μήνα. (if you’re a woman you know what I’m talking about)

Θέρσντεϊ μπλάντι θέρσντεϊ. Τώρα να δεις που η Πέφτη μου θα ντυθεί στα κότσινα σα’ να ναι παπαρούνα μες το μαγιάτικο λιβάδι (μα τι λαλώ πρωί πρωί; Κύριε ελέεισον – χου;)

Μες την χτεσινή αναπουμπούλα του πρόσφατου ξεσπάσματος στο φόουν με τον the friend, ιτ γκότ μι θίνκινγκ...αμπάουτ dog love. Σαν μωρό εφοούμουν πολλά τους σhίλους. Ενόμιζα ότι ήταν τέρατα της κολάσεως. Σίριουσλι. Ο Κέρβερος σε όλο του το μεγαλείο (μα σάννα τζιαι πολλοσυναφέρνω τον τον Κέρβερο λέιτλι οξά εν η αϊντία μου;) Τέσπα.

Ουάν σμολ τριπ του Άθενς τάουν στα έντεκα μου χρόνια άλλαξε εντελώς το πως έβλεπα τζιαι ένιωθα απέναντι στους σhίλους. Επέρασα ένα ολόκληρο σάμμερ στο θείο μου κάμνωντας παρέα με τον Τζακ, ένα τριςχαριτωμένο μωρό κηνυγόσκηλο. Μιας τζιαι ήμουν η μικρότερη εκ των ξαδέλφων τζιαι δε με επολλοκάμναν παρέα, έδωκα ούλη τη προσοχή μου στο Τζακ. Κάθε απόγευμα ήμασταν μαζί. Ανέβαινα στη ταράτσα (νάοου πολυτελής διαμέρισμα) του θείου μου, έβλεπα σχεδόν ούλα τα Άνω Λόσια τζιαι έπαιζα με τον Τζακ. Γουί γέαρ ουάν φορ ιτς άδερ. Μωρό τζίνος, γούνιτ τζιαι εγώ. Εν εξεκολλούσαμε ο ένας που τον άλλον. Κλάμα που’ συρα σαν ήρτε η ώρα του αποχαιρετισμού δε περιγράφεται.

Τζίντο καλοτζαίρι όμως, με την επιστροφή στη μεγαλόνησο ανακαλύψαμε ότι το γατάκι των 11 χρόνων μας, η Φλάφη μας, έπεσσε σε κατάθλιψη τζιαι λόγο γήρανσης αρκέψε τζιαι έπαιρνε τη κάτω βόλτα. Α κάπολ οφ γίαρς λέιτερ η Φλαφούα μας, μας άφηκε χρόνους, μέι σhι ρεστ ιν πις τζιαι έφτασε η στιγμή όπου η οικογένεια Λουκρητίας έπρεπε να πάρει μεγάλες αποφάσεις: to get a pet? And if yes, what a pet? A cat or a dog?

Μετά που τρεις ημέρες ακριβώς ήρθε στη ζωή μας η Σύσσι. Το Συσέγκιο μας. Το χα-Συσάκι (όπως τη λαλεί τζιαι ο μπρο μου φορ σάμ ρίζον). Το Συσέγκιο το ονομάτησα εγώ. (που τη παλία γερμανική ταινία του 1950 που μιλά για τη ζωή της Πριγκίπησσας Σύσσις με τη Ρόμι Σhνάιτερ - όι τζίντη βλακεία το μίκι-μάους που δείχνουν στο Mega-licious συνήθως – μπλιάξ γιέ μου – δέτε τζιαι τίποτε ποιοτικό τα γέριμα)

Η Σύσσι είναι μισή πούτολ (φρομ χερ φάδερς σάιντ) τζιαι μισή φοξ τεριέρ (φρομ χερ μάδερς σάιντ). Η μάμα της ήταν πανέξυπνη. Τζιαι τζίνη επίσης πολλά όμορφη. Η Σύσσι μας εδώθηκε που την αδερφή μιας φίλης της μάδερ. Η μάδερ την εθκιάλεξε. Που τζίντη γέννα μόνο η Σύσσι είσhε μείνει τζια ο αδερφός της. Ο αδερφός της με εκουνιέτουν με ετάρασσε. Η μάδερ μώλις είδε τη Σύσσι εξετρελλάθηκε που την ενέργεια τζιαι την αγάπη της.

Θυμούμαι ακόμα την ημέρα. Πέμπτη απόγευμα ετέλιωνα που το μάθημα πιάνου. Έρκουνται να με πιάσουν η μάδερ τζιαι ο ντάντιο αφότου ετέλιωσα. Εγώ μες την κατάθλιψη τζιαι την σιωπή κάμνω να μπω στο αυτοκίνητο τζιαι τι βλέπω; Στο πίσω μέρος του καθίσματος ένα τόσο δα πάππυ μπεζούδικο να με περιμένει. Επί τρεις μήνες ερωτούσα το ίδιο πράμα; «Μα σίουρα εν δική μου;» Για να λαλώ την αλήθκεια είχα πει της μάδερ ότι έθελα αγόρι να μου φέρει αλλά εκ των υστέρων εν την αλλάσω με τίποτε. Ήρτε σαν τον άγγελο.

Μιας τζιαι που πάντα μου ήμουν emo, η Σύσσι μου ήταν πάντα τζιαμέ για να μου κάμνει παρέα. Ήταν/ Είναι/ Θα είναι η υποχρέωση μου, η παρέα μου, ο άγγελος μου, ο καλύτερος μου φίλος. Προσπαθώντας να ξεπεράσω τη Φλάφη, στην αρκή εν την επολλοπίενα τη Σύσσι. Επερίπεζα την πολλά τζιαι σαν μωρό μαζί με τον αρφό μου εκάμναμε της τζιαι μερικά κάστια (ούπς, ιν μάι ντιφενς ήμουν μωρό τζιαι δεν ήξερα, μώλις αντιλήφθηκα ότι εν πρέπει να περιπέζω το σhίλο, εσταμάτησα μασhαίρι τα παιχνίθκια εξουσίας). Θυμούμαι τη πρώτη νύχτα που την εφέραμε σπίτι. Έκλαιε ούυυυυυυυυυυυυυυυυυυλη νύχτη. Εν με άφηκε να τζοιμηθώ.

Μετά που θκιο-τρία χρόνια, τζιαι αφού εκατάλαβα πλέον ότι ο σκύλος θέλει περιποιήση τζιαι φροντίδα, αρκέψαμε τζιαι εμπαίναμε σε ένα καλούπι οφ μπλις. Αφού είχα αρχίσει τζιαι εσοβάρεφκα κάπου στα δεκαπέντε τζιαι μετά, άρκεψα τζιαι απομακρύνουν μου που φίλους τζιαι εξόδους τζιαι αφιερώθηκα πάνω στη Σύσσι. Τις σπουδές μου τις έτρεμα για ένα τζιαι μοναδικό λόγο: που θα άφηνα το Συσέγκιο μου. Τίποτε άλλο. Έλειπα έξι χρόνια έξω. Κάθε φορά που έφεφκα έκλαια μισή ημέρα πριν. Τζιαι κάθε φορά πριν φύω για ταξίδι πάντα ελαλούσα της (τζιαι ακόμα λέω της το όποτε πάω κανένα τριπ) το ίδιο πράμα: « Έννα ξανάρτω πίσω. Έννα με περιμένεις;» Τζιαι πάντα κοιτάζει με σάννα τζιαι λαλεί μου ‘ναι, θα σε περιμένω’. Θυμούμαι τον εαυτό μου να τζοιμούμαι στην Αγγλία στο κρεβάτι μου (είτε Χαλ, είτε Μπρίστολ, είτε Λονδίνο) τζιαι ότι πάντα είσhε φάσεις που ονειρέφκουμουν ότι το Συσέγκιο μου ήταν μαζί μου τζιαι επηδούσε πας το κρεβάτι τζιαι εξαπλώναμε μαζί όπως την Σάιπρους.

Τωρά η Σύσσι μου εν δώδεκα χρονών. Στις 6 Οκτώμβρη κλείουμαι δώδεκα χρόνια μαζί. Εν εν πολλά κοινωνική σαν σκύλος σόου όποιος ξένος πατήσει το πόι του στο σπίτι θα γαβγήσει του άλλου κόσμου. Άμα τη χαϊδέψεις όμως τζιαι δείξεις της ότι εν την φοάσαι (όι αδιαφορία, απλά ότι εν την φοάσαι) τότε όι μόνο έννα σταματήσει να γαβγήζει αλλά θα σου απλώσει τζιαι χαμέ για μόουρ πέττινγκ.

Εψες τη νύχτα, μια απο τις πολλές νύχτες που τις περνούμε εγώ τζιαι τζίνη μόνες μας στο σπίτι, εκάθετουν τζιαι εκοίταζε με με ένα ύφος τόσο παραδωμένο, τόσο επιβλητικά γλυκό που απλά εν εμπορούσα να αντισταθώ. Έχωντας μπείξει τζιαι τα κλάματα έρλιερ για κάτι ανούσιο στο φόουν με τον the friend εν άντεξα κοιτάζοντας το Συσέγκιο μου τζιαι άρκεψα να κλαίω. Ήρτε τζιαι εξάπλωσε δίπλα μου. Τίποτε εν μου είπε (πως μπορεί άλλωστε) αλλά τα μάθκια της είπαν μου πολλά.

Τούντα πλάσματα κοιτάζουν σε με μια κατανόηση τζιαι μια αψεγάδιαστη αγάπη. Εν σου ζητούν τίποτε. Τζιαι τζίντο λίο που θα σου ζητήσουν εν απλά για να συνεχίσουν να εν δίπλα σου. Κοιτάζουν σε σαν να είσαι για τζίνους ο Θεός Ήλιος. Ο πηρύνας της ύπαρξης τους. Ακόμα τζιαι κακό λόγο να τους πεις, τζίνα θα έρτουν πίσω να εν μαζί σου. Γιατί αγαπούν σε με τον ίδιο τρόπο συνέχεια. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Άτε τζιαι εφώναξες τους ή εθύμωσες τους. Πάλε το ίδιο θα σε αγαπά τζιαι σήμερα τζιαι αύριο τζιαι σε μια φτομάδα τζιαι σε ένα χρόνο. Αντίθετα με τον άνθρωπο, το χομο-σαπισμένο δίποδο που άμα του φωνάξεις ή του θυμώσεις κρατά κατζία μέσα του τζιαι σήμερα αγαπά σε αύριο θα δείξει τζιαι ως του χρόνου βλέπουμε.

Τούτη εν η διαφορά στην αγάπη ενός ζώου με ενός ανθρώπου.

Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη Σύσσι μου. Εν θέλω να μπω στη διαδικασία προετοιμασίας ότι μπορεί να μου φύει σύντομα. Αρνούμαι. Γιατί μαζί με το Συσέγκιο ξέρω ότι ένα κομμάτι μέσα μου θα παγώσει για πάντα. Εν ξέρεις πως είναι η αγάπη ενός ζώου, τζιαι ειδικά σhίλου, αν δεν την ζήσεις. Δε μπορώ να το εξηγήσω καν με λόγια. Τζιαι πραγματικά εν κρίμα που κάθε μέρα γύρω μας έσhιει ανθρώπους που τα κακοποιούν τζιαι τα μεταχειρίζονται σαν σκουπίδια. Τούτοι για μένα ελπίζω να μπερν ιν χελ. Λίτεραλι όμως.

Το Συσέγκιο στις φότος (πάνω τζιαι κάτω) . Το πλάσμα που εστάθηκε δίπλα μου θρου θικ εντ θιν, τζιαι εν πάντα τζιαμέ για μένα, ατ δε μπικίνιγκ οφ μάι ντέι, ατ δι έντ οφ μάι ντέι. Κάτι παραπάνω από κατοικίδιο. Σόλ-μέιτ, ρίαλ λαβ...έτσι την ονομάζω.



Που. Σου. Για όσους εν είδαν την ταινία Marley & Me(Owen Wilson, Jennifer Aniston) , πιάστε την, νοικιάστετε τη, χακάρετε συστήματα, κατεβάστε την, γοτέβερ απλά δείτε την. Κλάμα του άλλου κόσμου αλλά έννα καταλάβετε για ήντα πράμα εκάθουμουν τζιαι έγραψα δοκίμιο πιο πάνω. Αξίζει το κόπο. Τράστ μι.