Diaries of an Emo Kid Vol.17

Γεια Ντάιαρι,

Εχώ νεύρα, νεύρα, νεύρα!
Πολλά νεύρα Ντάιαρι μου. Πολλά!
Τζιαι πολλά πολλά σαντ...

Να κάμνεις υπομονή, να κάμνεις υπομονή, αλλά τζιαι η υπομονή έσhιει τα όρια της.
Σπάζει το πλάσμα, εν σπάζει?

Πρώτα η μάδερ...
Να παίζει με το χαρτί της ενοχής.
Τζιαι μετά να περιμένω τζίντες λίες ώρες να ξεσκάσω, να απομακρυνθώ που το χάος της δουλειάς τζιαι μπαμ!, να αναβάλουνται τα πλάνα λαστ μίνιτ.

Δε με κόφτει αν είμαι μουρμούρα τζιαι παραπονιούμαι.
Εν έχω τζιαι πολλά άλλα πράματα να παραπονεθώ.
Μόνο τη συνεύρεση με τους φίλους μου.
Ούτε παραπονιούμαι που εν θα φύω διακοπές, ούτε παραπονιούμαι που εν απαρτίζομαι που χλιδή τζιαι αχρείαστο υλισμό ούτε παραπονιούμαι που με έκαμε η μάδερ δουλάρα γιατί τα άλλα θκιο γαούρκα μόνο να γκαρίζουν ξέρουν σπίτι.
Αλλά παραπονιούμαι άμα περιμένω λίο να πνάσω με καλή παρέα τζιαι ησυχία μακριά που το σπίτι τζιαι το γραφείο τζιαι δε γίνετε ούτε τούτο.

Τζιαι να πεις εν πέρνω υπομονή?
Εν τούτο το κακό!
Ότι there is nothing I can do, so απλα υπομένω.
Αλλά ως πότε? Εν τούτο το ερώτημα...
Ως πότε θα πέρνω υπομονή τζιαι θα συμβιβάζουμαι τζιαι θα μουλώνω?

Όσπου να πω αντιός για τα καλά ουάν οφ δις ντέις τζιαι κανεί!
Τζιαι απάρτ που τα νεύρα, περνώ στο στάδιο των βρύσεων....
Τζιαι κλάμα ο λαός, κλάμα, κλάμα.
Ούλο κλαίω. Αφού εν αντέχω.
Ετεντωθήκαν τα νεύρα μου.
Εν βρήσκω ησυχία, γαλήνη.

Ένα κάμπινγκ που έθελα να παω, τζιαι τζίνο να μου το φκάλουν ξινό.
Όι μεν πάεις τζιαι ήντα που έννα κάμεις μόνη σου, τζιαι βάλλεις τον εαυτό σου σε αχρείαστο κίνδυνο.
Σκρου δατ ας πούμε. Πέρκι λατσιστώ να ησυχάσω.
Τζιαι εγώ, τζιαι εσείς τζιαι ούλοι οι άλλοι.

Αφού καταλάβω το. Εν με σηκώνει πιον.
Πρέπει να φύω. Τωρά εν εν μόνο ότι θέλω να φύω.
Πρέπει να φύω. Χρειάζομαι να φύω.

Έτσι τζι αλλιώς εν με θέλει πλέον κανένας δακάτω.
Εν έχω κάποιο να με κρατήσει, που άξουαλι να με θέλει να μείνω.
Είμαι τόταλι ράμπισh.
Ένα υβρίδιο, κωλοβακτηρίδιο, μια αμοιβάδα.

Σπίτι – σκατά (φωνές, παουρκές, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα)
Χριέντς – επεράσαμε τους κόσκινο, ούλοι που γυρώ μια φατσιά
Ρομαντικο-παφτά – ποιά? Αρκούν, υπομονή – ποιά? – ούφου – υπομονή...
Δουλειά – πλιζ σhούτ μι νάου, πλιζ...εν αντέχω έννα μπιχτώ τα κλάματα. Αφού εν έσhιει άξιον δαμέσα, λετς ολ κράι τουγκέδερ.

Όπως εκατάλαβες Ντάιαρι, εν είμαι καλά. Πλησιάζει τζιαι η άδικη μέρα που εν θέλω να έρτει γιατί έννα πέσω σε κατάθλιψη πάλε.
Τελικά άμαν είμαι πιο επιφανειακή είμαι πιο χαρούμενη.
Δηλαδή άμα αρκέψω να μιλώ για νύσhια τζιαι βαφές έννα έβρω την απόλυτη γαλήνη;
Εεε άσhο ιλέ. Καλύτερα ντιπρέσντ τζιαι μόνη παρά να μιλώ για πεχά τζιαι διατροφικά ιμπάλανσις.

Άι φιλ σαντ.
Πεθυμώ τον πολλά.
Πρέπει να φύω...

Πάι Ντάιαρι, σπικ νεξτ γουίκ (αν ζιώ – που έτσι τύχη, έννα ζω εν τίθετε θέμα γιατί με τη γκαντεμιά που έχω ούτε ο Χάρων δε μας πλησιάζει, ούτε λέπρα να’ χα –– όου γουέλ)


Worship - All I Ever Knew Lie Dead