SNAP!

Όι ντίαρ συν-βλόγκερς. Εν εν ο τίτλος της μικρής μήκους ταινίας που εκάμαμε στο μάστερ μου που αναφέρομαι. Αλλά προς τις στιγμές που έτσι ξαφνικά ούλα τα απρόοπτα μπορούν να συμβούν.

Μια στιγμή. Πέντε λεπτά. Μερικές λέξεις. Τζιαι έτα ούλα τζιαμέ. Το Σ/Κ επέρασα το σπίτι. Κλειδωμένη. Εφκήκα για να πάω να δω τζίντον γκέι μάγο (περιμένετε ριβιού μες τες επόμενες μέρες) αλλά σναπ! Σάββατο νύχτα έτα πάλε ούλα τζιαμέ. Όπως είπα τζιαι σε προηγούμενο ποστ, είμαι ένα πολλά καταπιεστικό πλάσμα. Σφίγγω τον άλλον γιατί απλά είμαι τζίνο που λαλεί κάποτε η Tinkerbell όλα ή τίποτε.

Εν κακό τούτο άι νόου. Αλλά εν τρέιντ του χαρατκήρα μου. Γι αυτό εν πολλοκωλώ με άτομα τζιαι εν τσιατίζω εύκολα με ανθρώπους. Γιατί μοστ πίπολ ασφυκτιούν, εν αντέχουν, εν μου διούν τσανς τζιαι φεύκουν. Παναϊες μου. Νιώθω σαν την Πέιτον που το Ουάν Τρι Χιλ που ελάλε συνέχεια everyone leaves sooner or later. Εν σάννα τζιαι εν αποτυπωμένο/χαραγμένο τούτο μέσα μου. Ότι κάποτε, ούλοι φέφκουν. Τζιαι ο μηχανισμός μου είναι να τους θκιώξω πριν μου φύουν τζιαι πονήσω. Όι πως εν θα πονήσω άμα φύουν ούτως ή άλλως αλλά it hurts more knowing they’ve left you instead of knowing that you made them leave in the first place.

Φυσικά το αφήνουν σε τζιαι αφήνεις τους εν πολλά αντικειμενικό γιατί εν όπως το δει ο καθένας. Εν σε αφήνει κάποιος ακόμα τζι αν φύει. Τζιαι στο τέλος της ημέρας εν ούλα θέμα προσωπικής απόφασης αν θα φύεις που κάποιον ή όι. Τέσπα ξεφεύγω πάλε.

Ετσακώθηκα με τον the friend, πάλε. Μια κακή στιγμή, πολύ πίεση τζιαι κατάπτωση που μένα, πολύ ανυσηχία που εν μακριά τζιαι έννα κάμω αλλό πόσες μέρες να τον δω...λίο η πίεση που το σπίτι, λίο τα περιοδικά που με τσιγκλούν....αρκέψαμε ο ένας στον άλλον τηλεφωνικός τζιαι μπάι ουάν θέρτι ιν δε μόρνινγκ we were at each other’s throats. Needless to say that next day we made up. Although some itchy pain is still there from all that was said.

Τζίνο που εκατάλαβα όμως είναι πως με τα τόσα χρόνια μοναξιάς μου, εν έχω μάθει πως να συνυπάρχω με άλλο άτομο. Όι τόσο φούλι. Τζιαι επειδή εμένα αρέσκει μου η ολοκλήρωση κάποιων πραμάτων διώ το όλο μου αν εν για πράματα που νοιάζουμαι τζιαι αγαπώ. Ποττέ εν επίστεφκα ότι θα ήμουν που τζίντους ανθρώπους που θα μάλλωνε ή θα απαιτούσε πράματα. Γιατί μια ζωή εν είχα απαιτήσεις. Ίσως που τη ζωή, ναι, αλλά που τη ζωή τη δική μου. Όι που τις ζωές των άλλων. Τζιαι εν έμαθα πως να κοντρολάρω τον εαυτό μου όταν κάποιος μου έκαμνε ‘εισβολή’ στο προσωπικό μου χρόνο τζιαι στα συναισθήματα μου. Όι εισβολή ακριβώς....απλά όταν ερχόταν έτσι ξαφνικά. Σναπ!

Τζιαι η ζωή εν μικροί μικροί αγώνες. Στιγμές που με ένα σναπ! μπορούν να ανατρέψουν πολλά και τα πάντα. Δεν θέλω να φύω που κάποια άτομα. Όι ακόμα. Εν νιώθω ότι εφτάσαν τα πράματα στο τέλος τους. Αν τζιαι επιχείρησα πολλές φορές μιαν έξοδο που εν θα ήταν σωστή στη τελική γιατί ένιωθα το τζιαι νιώθω το ακόμα ότι εν εν δε ράιτ μόμεντ να φύω..απλά δε μπορώ να εγκαταλείψω τον αγώνα. Μεινίσκω τζιαι διω ευκαιρίες...τζιαι πάντα το γιατί καταλήγει σε μια και μόνο λέξη. Ένα συναίσθημα. Που εν είμαι καν σίουρη αν βρίσκει ανταπόκριση ή αν εν αλήθκεια η ψευδαίσθηση. Μια λέξη...που ούλες οι λέξεις στο κόσμο εν την εξηγούν.

Τζιαι μεινίσκω γιατί ακόμα η ελπίδα ζει σε κάποιες σχέσεις τζιαι επειδή ίσως ήρτε ο καιρός να μου δώσω μια ευκαιρία τζιαι εμένα να μάθω πως είναι να σ’ αγαπούν τζιαι να μεν φέφκουν που κοντά σου. Τουλάχιστον, not just yet!


Aenima - Tool