Oh what a Circus...

…so share my glory, so share my coffin.

Έτσι μάσhετε το σόνγκ που το μούσικαλ της Εβίτας του Άντρου Λόιντ Γουέμπερ (Andrew Lloyd Webber) ...ήντα εμπνεύσεις είσhε τζιαι τζίνος. Έπιασε τη ψυχοσύνθεση ενός ολόκληρου έθνους τζιαι έστησε μιούζικαλ. Γκόου φίγκερ ας πούμε.

Εν εν ούλα ένα τσίρκο όμως; Να μιλήσουμε για κυριολεκτικά τσίρκα. Στις μέρες μας τα τσίρκα εκαταντήσαν τρε μπανάλ τζιαι κανένας εν πατά ανλές εν κανένα τύπου Σερκ-ντου-σολέιλ (Cirque du Soleil) που όντως τζίνο διά σου θέαμα τζιαι ψυχαγωγία με ποιότητα.

Τι εν το τσίρκο όμως; Πόθεν άρκεψε;

Όπως με ενημερώνει το βικιπέδια το τσίρκο επρωτοάρκεψε σαν ψυχαγωγία στην Αρχάια μον πρόγονη Ρώμη. Οι οποίοι Ρωμαίοι ετσουρέψαν την ιδέα (πιθανότατα) που τους Γκρέκους...aka τους φιλόσοφους με τους αλαβάστρινους χιτώνες στη πάρα δίπλα χώρα....την Ελλάδα.

Τέσπα κατά τα χρόνια οι Ρωμαίοι αναπτύξαν το επάγγελμα με το δαμασμό ζώων τζιαι τα διάφορα σκετσάκια, καθώς τζιαι με το χτίσιμο διάφορων κτηρίων για να έρκεται κόσμος στο τσίρκο τζιαι να τους θωρεί. Μέσα στους αιώνες, αρχίσαν τζιαι εμφανίζονταν τζιαι οι τσιγγάνοι (κάπου το 14ο αιώνα μ.Χ.) , που πιθανότατα επροέρχονταν από τη Νότια Ισπανία ή τα γύρω προάστια τζιαι το επάγγελμα εμετεξελίχθηκε τζιαι απλώθηκε τζιαι εις την Ευρώπη κατά των 14ο με 15ο αιώνα μ.Χ. αφού πολλοί θίασοι (πλέον) τζιαι ομάδες τσίρκων αρχίσαν να περιοδέφκουν με τα διάφορα νουμεράκια τους.

Εγώ τσίρκο επία που ήμουν πολλά πολλά μωρό σόου εν αθυμούμαι τζιαι πολλά. Έχω κάτι φότος να κάθουμαι πάνω σε έναν βόδι ελέφαντα αλλά η μάδερ πάντα λαλεί μου ότι μώλις με εκάτσαν άρκεψα τζιαι έκλαια επειδή ετσιμπούσαν με οι τρίσhες του τζιαι έτσι εκάτσαν με πάνω σε πόνυ ινστέντ. Ήντα γκρινιάρικο μωρό που ήμουν είμαι α? Ας πούμεν...έλεφαντ τη κόρη σου, τζιαι να μπιχτώ τα κλάματα; Εν έσhιει πιο φέιλκούλ πράμα.

Εεε τέσπα. Τούντο ποστ εν εξεκίνησε για να σας μιλήσω για την ιστορία του τσίρκου. Απλά ίσως για να πω πως στις μέρες που ζιούμε, τζιαι βλέπωντας τζιαι ζώντας συνέχεια τον πόνο, την αδικία, την υποκρισία, την κατανάλωση, τον βανδαλισμό, τον αρσινισμό, την εκμετάλλευση κλπ (the list can go on and on), τελικά το τσίρκο ζιούμε το ούλοι εμείς στη καθημερινή ζωή.

Μπορεί να εμορφώθηκα στο τομέα του δράματος, αλλά μέχρι τώρα εσυνάντησα πιο πολύ δράμα τζιαι παραπάνω πόνο μες τη ρίαλ λάιφ παρά μες το χώρο του «θεάματος». Τζίνος ο χώρος άξουαλι, ακριβώς επειδή εν εν αληθινός, αλλά εν δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας, εν το πιο ελεύθερο, λίμιτλεςς, αληθινό πράμα έβερ.

Η πραγματικότητα που ζιούμε εν απλά ένα ψευδής κατασκεύασμα της κοινωνίας μας.

Μπορεί να εν μαγεία, μπορεί πολλοί να το πουν ψέμα τούτο με το δράμα τζιαι μέικ-μπιλίφ, αλλά το τσίρκο της ζωής εν πιο οδυνηρό που το φανταστικό.

Το μόνο αληθινό γυρώ μας τζιαι όντως αποδέχομαι το εν η φύση. Τίποτε άλλο. Γιατί ακόμα τζιαι τόσα εκατομμύρια χρόνια μετά το χομο-σαπισμένο δίποδο εν εκατάφερε να τη δαμάσει.

Ιν ριγκάρντς στο προηγούμενο πόστ μου....ούλα καλά σήμερα. Φυσικά ένα μεγάλο κενό, τζιαι μια απώλεια υπάρχει στην ατμόσφαιρα, αλλά παρ’ όλα αυτά το τσίρκο που ονομάζουμε ‘δουλειά’ εν καλά τζιαι βασιλεύει...ανφόρτσουνετλι.

Βίβα le cirque ιν μάι οπίνιον....τουλάχιστον τζιαμέ γελάς....τζιαι το γέλιο εν το καλύτερο φάρμακο για να γιάνει το οτιδήποτε!


Oh What a Circus - Antonio Banderas - Evita (1996)