Emancipation

Μια λέξη που εν υπάρχει στο βοκάμπιουλαρί μου τον τελευταίο ανάμισι χρόνο. Ποττέ εν ήμουν ιδιαίτερα καλή στο να είμαι μόνη μου. Πάντα νιώθω μίζερη τζιαι άνοστη. Κι όμως...κοιτάζω πίσω τη ζωή μου τζιαι βλέπω ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου εν βυθισμένο στη μοναξιά τζιαι την απόλυτη απομώνωση.

Ο λόγος που ασφυκτιώ τζιαι αγαπώ με τόση υπερβολή τζιαι σε τόσο υπερμεγεθυντικό βαθμό εν επειδή πάντα μέσα μου είμαι μόνη μου. Τζιαι όταν τυγχαίνει να βρίσκω κάτι «όμορφο» κάτι «καλό» κρατώ το σφιχτά μπας τζιαι φύει μου.

Απλά εν κολλημένος ο νους μου. Η ζωή εν πρόσκαιρη. Ζήστην όσο μπορείς γιατί το επόμενο λεπτό μπορεί να μεν υπάρξει. Τζιαι που φόο (όι ότι έννα πεθάνω εγώ ή τίποτε αλλά ότι έννα πεθάνουν οι άλλοι) σφίγγω τζιαι κρατώ τάιτ.

Εν μου αρέσκει το νον-εμανσιπέισhιον ούτε η εξάρτηση, πάνω σε άλλους..αλλά φοούμαι να λετ γκόου γιατί συνήθως όταν άι λετ γκόου άι λετ γκόου φορ γκουντ. Μασhαίρι που λέμε. Αφήνω κάτι, σημαίνει τέλος, σημαίνει παρελθόν, σημαίνει νέβερ αγκέιν. Τζιαι τούτο σκέαρς δε σhιτ άουτ οφ μι. Αλλά περιμένω, τζιαι εν σάννα τζιαι εν καλά imprinted inside me ότι somewhere, somehow all the good things come to an end.

Εν θέλω να τα προκαλώ ή να τα προδικάζω ή να τα προσδοκώ...αλλά η πουτάνα η ζωή βλέπετε. Εν με αφήνει μια φορά να αναπνεύσω τζιαι να νιώσω ασφάλεια... ή τουλάχιστον ελεύθερη. Εξέχασα πως είναι να είσαι ελεύθερος να κάμεις τζίνο που θέλεις. Να περπατήσεις μόνος σου ότι ώρα θέλεις, να γυρίσεις, να σκεφτείς, να ξεχαστείς. Κάποτε τούτο απλά εγίνετουν τζιαι ήταν κομμάτι της ζωής μου γιατί απλά έτσι ήταν. Τωρά..άι αμ αντίκτιτ.

Γειά σας, με λένε Lucrezia and I’m an addict (όι πρεζάκιας τζιαι αλκοολικιά, που τ’ άλλο).

Πάλε έπαιξε μια φάση εγωισμού σήμερα τζιαι έκαμε με να καταλάβω ότι έσhιει καιρό που εν διω σημασία στον εαυτό μου τζιαι ότι εδώ και πολύ καιρό τώρα αγχώνουμε για οτιδήποτε τζιαι οποιονδήποτε άλλο εκτός που μένα. Τζιαι δε ξέρω γιατί το κάμνω. Εν που υπερβολική αγάπη; Υπερβολική μαλάκυνση του εγκεφάλου μου (ποιού;) ή απλά νιώθω καταπιεσμένη η ίδια που τον εαυτό μου ότι έτσι πρέπει να αγχώνουμαι τζιαι να ανυσηχώ μια ζωή; Εν με καταλάβω...

Λαλεί η Tinkerbell…. «ούλα ζω τα με υπερβολή, με το πολύ, είμαι του ύψους και του βάθους»....έτσι είμαι....ένα άτομο που συγκλονίζουμαι. Αγαπώ πολλά. Κλαίω πολλά. Πονώ πολλά. Γελώ πολλά. Τρώω πολλά....αλλά στο τέλος μόνον έτσι νιώθω ότι ζω, ότι άι αμ αλάιβ. ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ....αλλά...παν πάθος αριστότατον.

Ή όπως λαλεί τζιαι η Νατάσσα Μποφίλου... «το πρόβλημα μου η υπέρβολη μου»...τούτος ο στοίχος για μένα λαλεί τα ούλα. Ακόμα τζιαι στην ανεξαρτησία μου θέλω την στο πολύ. Όι στο λίο τζιαι με συμβιβασμό. Τζιαι τούντο πολύ εν εν μόνο μέρος του εγώ μου που απλά πρέπει να ικανοποιηθεί. Εν η ανάγκη μου για να νιώθω ζωντανή. Κάτι για να βράζει το γαίμα μου.

Ίσως εν ώρες μου να φύω...


Νατάσα Μποφίλιου - Εν Λευκό