Λυκόφως

Ρατσισμός.  Μια λέξη που για να είμαι ειλικρινής ενόμιζα ήξερα τι ήταν μέχρις ότου έκαμα σχέση με έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει τον ρατσισμό 24/7.  Γιατί φίλε, όταν πάεις σινεμά τζιαι βλέπεις ανθρώπους με το ίδιο χρώμα σαν το δικό σου ν' αντικατροπτίζονται μόνο ως κακοί, χαζοί, δολοπλόκοι, άπληστοι, ύπουλοι, κλέφτες, δολοφόνοι, ναρκωμανείς και πολλά άλλα, τότε ναι, εν δύσκολο να μεν έσσιεις θυμό συνέχεια μέσα σου.  Εν δύσκολο να σε κρίνουν μόνο βάση του χρώματος του δέρματος σου. Να σε ταμπελώνουν πάντα ως τον angry black man/woman γιατί απλά τούτη η κοινωνία που οι "λευκοί" εχτίσαν εν πάντα εναντίων σου, τζιαι με το που γενιέσσαι το παιχνίδι εν ήδη χαμένο, γιατί απλά έτυχε να είσαι μαύρος/καφέ/κίτρινος.  Έγινα μέλος μιας κινηματογραφικής ομάδας πρόσφατα στο φουμπού (ελληνικό γκρουπ) τζιαι σ'΄ένα ποστ, κάποιος εζήτησε εισηγήσεις για καλές κωμωδίες. Μέσα στα εκατοντάδες σχόλια που έλαβε τούντο πόστ, μια που τις πιο δημοφιλής ταινίες που εισηγηθήκαν ήταν το 'The P

  Εντάξει. Εν είμαι πολλά ειλικρινής. Ή μάλλον γράψε λάθος. Εν εν θέμα ειλικρίνειας αλλά θέμα του πόσα είμαι διαθέσιμη να γράψω.  Γενικά επιάσσαν με τα υπαρξιακά μου. Πάλε. Υπερ-αναλύω τα ούλα, ο εγκέφαλος μου εξέφυγε εντελώς με τα σενάρια που κάμνει. Τάχα ούλοι εν ερωτευμένοι μαζί μου στο γραφείο, μόνο τζιαι μόνο επειδή μου μιλούν. Τζι' όταν λαλώ ούλοι, εννοώ ένας συγκεκριμένος, που επειδή μου ανοίχτηκε πέντε λέπτα ο άνθρωπος πριν κανά μήνα, ξαφνικά εφατσίηθηκα μαζί του τζιαι νομίζω ότι με γουστάρει. Τούτο πρέπει να το κοιτάξω πάντως α! Έκαμνα το τζιαι που μιτσιά. Πάντα μια ζωή εσύγχιζα τη σημασία που μου εδιούσε κάποιος με φλερτ. Ενόμιζα ότι για να μου μιλά κάποιος, πρέπει τζιαι συγχρόνως να με γουστάρει.  Memo to self - θέμα προς συζήτηση: Μεν συγχίζεις την ευγένεια για συμπάθεια. Μεγάλη διαφορά.  Εζήτησα άδεια. Τζιαμέ έφτασε η κατάσταση μεταξύ μας. Άδεια να με αφήκει να καλύψω την πιο φυσιολογική μου ανάγκη. Αφου τζίνος εν εν διαθετιμένος να προσπαθήσει. Θα ήθελα να τον δικαιολ

  Πάντα μου άρεσαν οι λέξεις.  Οι παράξενες.  Οι αλλόκοτες.  Οι περίεργες.  Οι όμορφες.  Οι άσχημες.  Οι άδικες.  Μερικές λέξεις είναι άδικες.  Χτυπάνε και πονάνε λες και είναι καρφιά.  Καμιά φορά κατακλύζουν την ψυχή σου.  Μπορεί και να τη σημαδέψουν για χρόνια.  Να τη σμιλέψουν, να την καταστρέψουν.  "Χειριστικός", είπε.  "Διαβολικός", έγραψε.  Λέξεις άδικες.  Μικρές, αλλά άδικες.  Πόσο πόνο κουβαλάνε καμιά φορά όμως αυτές οι τόσο δα λέξεις.  Και όταν τις πεις χωρίς να καταλαμβαίνεις καν τη σημασία τους;  Όταν τις δώσεις στον άλλο, τι να τις κάνει; Τι πρέπει να τις κάνει;  Να τις υιοθετήσει;  Να τις φορέσει σαν προσωπείο;  Πάντα μου άρεσαν οι λέξεις.  Ακόμα κι αυτές που πονάνε περισσότερο. 

Εν εν ότι σε ξέχασα. Μερικές φορές πέφτουν πολλά μαζεμένα. Μερικές φορές καλά. Άλλα πιο γλυκόπικρα.  Αμαρτία μου εξομολογημένη, βρίσκω το δύσκολο να ανοιχτώ. Ακόμα τζιαι δαμέ. Σε σένα.  Γιατί για να είμαστε ειλικρινής τίποτε πλέον εν εν μια ευθεία γραμμή. Μερικές φορές τα γεγονότα έρκουνται με σκαμπανεβάσματα. Μέσα στο καλό, τσουπ να τζιαι το κακό.  Το πιο δύσκολο μάθημα που έμαθα τα τελευταία χρόνια είναι η συγχώρεση.  Καμιά φορά χρειάζεται πολλή περισσότερο δύναμη να συγχωρέσεις τζίνους που σε πληγώσαν ή που σε αδικήσαν, παρά να κρατάς τζίνον ούλο το θυμό μέσα σου τζιαι να τον κουβαλάς μαζί σου επί χρόνια, ή σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα τζιαι δεκαετίες.  Στο τέλος τι έννα έσσιεις να θυμάσαι; Τον θυμό;  Εν σου λέω να είσαι θύμα τζιαι να γυρίζεις τζιαι την άλλη ββούκκα όπως είπε τζιαι ο Τζίζους. Αλλά πιστέφκω πως η συγχώρεση είναι πραγματικά ένα προσωπικό ταξίδι, που ο καθένας μας πρέπει να το κάμει μόνος του. Εν εν κάτι που μαθαίνεται ή διδάσκεται.  Πρόσφατα ένας πολλά δικός μου άνθρω

Γεννιούνται κάπως απότομα, μες το στομάχι σου.  Ακόμα δε μπορείς να διακρίνεις τι είναι.  Αν είναι μεταξύ ιλλίγγου ή εμετού, αν είναι καμιά τροφική δηλητηρίαση.  Κάθεσαι και σκέφτεσαι τι ήταν το τελευταίο πράγμα που κατανάλωσες κι αν αυτή είναι η αιτία.  Με το πέρασμα των ημερών σου περνούν κάποιες σκέψεις απ' το μυαλό.  Αυτή η νευρικότητα που σε διακατέχει.  Το φούσκωμα των εντέρων σου από το πολύ άγχος.  Τα άκρα σου που παγώνουν, αντί να ιδρώνουν.  Η διαφορά στις κινήσεις σου, οι σκέψεις σου που συνέχεια βυθίζονται μεταξύ πειρασμού και θυμού.  Και μετά, τον βλέπεις.  Και τα μέσα σου γίνονται τανάλιες. Και τότε καταλαβαίνεις τι σου συμβαίνει.  Πεταλούδες.  Να χοροπηδούν μέσα σου και να χορεύουν καρσιλαμά χωρίς να σε υπολογίζουν.  Πεταλούδες.  Να κοκκινίζουν τα μάγουλα σου χωρίς να έχεις βάλεις σταλιά ρούζ.  Πεταλούδες.  Να χαμογελάς και να σου χαμογελά σαν το χαζοχαρούμενο πίσω.  Πεταλούδες.  Να σε κοιτάζει μόνο μερικά δευτερόλεπτα και να μην μπορείς να λειτουργήσεις φυσιολογικά. 

Κάποτε επέτρεπα στους ανθρώπους να μου συμπεριφέρονται πολλά άσσιημα. Θέλεις οι ανασφάλειες μου, το τοξικό περιβάλλον στο οποίο εμεγάλωνα που με έκαμναν ούλλοι που γυρώ μπούλινγκ. Στην τελική είχα πείσει τον εαυτό μου, ότι μόνο τόσα μου αξίζουν. Επέτρεπα σε άτομα να με γράφουν όποτε τους καπνίσει, να μπαινοφκένουν μες τη ζωή μου όποτε τους καπνίσει, να μου μιλούν όπως του καπνίσει. Γενικά να κάμνουν ότι τους καπνίσει. Τζι' εγώ απλά ανέχουμουν.  Επήρε μου καμπόσα χρόνια, τζιαι αρκετή απόσταση (σωματική τζιαι ψυχική) για να καταλάβω ότι κάποιοι ανθρώποι εν τόσο τοξικοί, που εν καλύτερα να μείνουν απλά στο παρελθόν, τζιαι αν όχι, τουλάχιστον να μπουν όρια και αποστάσεις, σωματικές, αλλά και ψυχολογικές/ συναισθηματικές.  Εν εν πράμα έφκολο τούτο. Τζιαι επήρε μου καιρό να το καταλάβω, να το κατανοήσω τζιαι να το εφαρμώσω. Όπως μου επήρε καιρό να δω με άλλη οπτική γωνία τζιαι τα άτομα που θκιαλέουμε στη τελική να κρατήσουμε στη ζωή μας.  Μια "πρώην" φίλη - έγινε πρώην - λόγω τ

  Το λοιπόν βλογκ,  Είπα εν θα χαθώ, τζιαι ψιλο ΄χαθηκα. Αγκέιν. Τι να τα κάμεις πιον. Ζωή, τρεχάματα, λοαρκασμοί. Εν προκάμνω. Ειδικά τούντες τελευταίες θκιο τρεις εφτομάδες, είχα συνέχεια book events! Επειδή - προς μεγάλη μου έκπληξή, δε θα το αρνηθώ - εβρεθήκαν θκιο πλάσματα που εθκιαβάσαν το προηγούμενο μου ποστ, να' στε καλά, you know who you are, είπα να κάμω νάκκο μιαν ανασκόπηση στο τι κάμνω μες το ΜΠΟΥΚΣΤΑΓΚΡΑΜ (άλλο BOOKSTAGRAM), εδώ και μερικά χρόνια.  Καταρχάς να συστηθούμε - δαμέσα κάποτε ήμουν η Λου.  Στο Ίνστα είμαι η Velvetreads .  Για μερικούς μήνες το 2018 εβρέθηκα να είμαι άνεργη για μερικούς μήνες τζιαι επειδή δεν είχα τι να κάμνω άρκεψα να θκιαβάζω. Στην αρχή επαρακολουθούσα μεγάλους λογαριασμούς, εξεκίνησε που ένα book account που είχε η ηθοποιός Emma Roberts -  https://www.instagram.com/belletrist/?hl=en - τζιαι άρεσε μου η ιδέα να μιλώ για βιβλία. Μόλις είχα αρχίσει να ακούω τζιαι μερικά audiobooks - back when audiobooks εν αναγνωρίζονταν καν σαν θκιέβασμα,

Ντιαρ βλόγκ,  Βαρκούμαι.  Έτσι είπα να σου γράψω.  Θκιο φορές μέσα σε μιαν φτομάδα. Θα σπάσει κανας φούρνος.  Είμαι δουλειά τωρά που σου γράφω. Τρίτη πρωί (προς μεσημέρι). Βρίσκομαι κάπου στο Βορειο-δυτικό Λονδίνο, σ' ένα εργοτάξιο.  Τι εν η δουλειά μου ρωτάς; Οφίσιαλλι ο τίτλος μου είναι ντόκιουμέντ-κοντρόλερ. Άι κοντρόλ ντόκιουμέντς. Όι όπως τον Edward Snowden ή τον Julian Assagne, κάτι πιο mild. Χειρίζομαι ηλεκτρονικά αρχεία τζιαι αρχιτεκτονικά σχέδια για εργολάβους. Αυτή τη στιγμή, εργοδοτούμαι που μιαν εταιρεία που κάμνει τα mechanical & electrical σε ένα data centre. Πιο παλιά εδούλεψα στο Wimbledon, στο Google HQ etc. Γενικά χτίζουμαι εμπορικά κτήρια τζιαι παρέχουμε τις υπηρεσίες στο κτίσιμο τους. Εγώ είμαι γραφειακή υποστήριξη, αλλά δαμέ στην Αγγλία εν πιο fancy ο τίτλος της εργασίας μου, πιο καλοπληρωμένος ο ρόλος τζιαι επειδή είμαι πλέον σε θέση να πω ότι έχω αρκετά χρόνια εμπειρία πάνω στο συγκεκριμένο ρόλο, είμαι τζιαι πιο in demand γενικά.  Επέρασα όμως που στάδια.

 Αγαπημένο μου βλογκ,  Έχει χρόνια να σου γράψω...Σε πεθύμησα δε θα στο κρύψω. Ή όπως λέμεν τζιαι εις την κηπριακήν. Επεχύμησα σε! Εν αλήθκεια, ότι μέσα στα 7-8 χρόνια απουσίας μου, εγίναν πολλά (και διάφορα).  Ερωτεύτηκα (ξανά), επληγώθηκα, επροδόθηκα, έπαθα κατάθλιψη, έχασα κιλά, έβαλα κιλά, εγνώρισα έννα κάρο κόσμο, άλλαξα 3-4 δουλειές. Γενικώς εμάζεψα εμπειρίες που λέμεν. Τζιαι ναι, τελικά τα 24, εν ήταν τόσο φοητσιάρικος αριθμός όπως ενόμιζα όταν επρωτοάρχισα να σου γράφω.  Τωρά είμαι σχεδόν 37 - 36 και 10 μήνες για την ακρίβεια. Τζιαι νιώθω πιο αδαής για τη ζωή όσο ποτέ άλλοτε. Ούλλα όσα ενόμιζα ότι ήξερα στα τουέντις μου (τη δεκαετία των 20 μου), τελικά ήταν απλά ένας ανούσιος πρόλογος για το τι εστί...ζωή.  Μερικές φορές κάθουμαι τζιαι σκέφτουμαι ότι μόλις άρκεψα τζιαι ξυπνώ που έναν βαθύ λήθαργο. Λες τζιαι υπνοβατούσα τόσα χρόνια, τζιαι απλά εζούσα σε μιαν επιφάνεια χωρίς ουσία. Όι πως έσσιει τζιαι την τρελλή ουσία η ζωή μου τωρά, αλλά τουλάχιστον τωρά νιώθω ότι τουλάχιστον βλ