Ντιαρ Βλογκ - Άι Μις Γιού!

 Αγαπημένο μου βλογκ, 

Έχει χρόνια να σου γράψω...Σε πεθύμησα δε θα στο κρύψω. Ή όπως λέμεν τζιαι εις την κηπριακήν. Επεχύμησα σε! Εν αλήθκεια, ότι μέσα στα 7-8 χρόνια απουσίας μου, εγίναν πολλά (και διάφορα). 

Ερωτεύτηκα (ξανά), επληγώθηκα, επροδόθηκα, έπαθα κατάθλιψη, έχασα κιλά, έβαλα κιλά, εγνώρισα έννα κάρο κόσμο, άλλαξα 3-4 δουλειές. Γενικώς εμάζεψα εμπειρίες που λέμεν. Τζιαι ναι, τελικά τα 24, εν ήταν τόσο φοητσιάρικος αριθμός όπως ενόμιζα όταν επρωτοάρχισα να σου γράφω. 

Τωρά είμαι σχεδόν 37 - 36 και 10 μήνες για την ακρίβεια. Τζιαι νιώθω πιο αδαής για τη ζωή όσο ποτέ άλλοτε. Ούλλα όσα ενόμιζα ότι ήξερα στα τουέντις μου (τη δεκαετία των 20 μου), τελικά ήταν απλά ένας ανούσιος πρόλογος για το τι εστί...ζωή. 

Μερικές φορές κάθουμαι τζιαι σκέφτουμαι ότι μόλις άρκεψα τζιαι ξυπνώ που έναν βαθύ λήθαργο. Λες τζιαι υπνοβατούσα τόσα χρόνια, τζιαι απλά εζούσα σε μιαν επιφάνεια χωρίς ουσία. Όι πως έσσιει τζιαι την τρελλή ουσία η ζωή μου τωρά, αλλά τουλάχιστον τωρά νιώθω ότι τουλάχιστον βλέπω καθαρά για το τι έσσιει σημασία,τζιαι το όι. 

Π.χ. - Κάποτε ενόμιζα ότι ο χριέντ, η πρώτη μου αγάπη, ήταν τα πάντα. Τελικά εν ήταν. Κάποτε ενόμιζα ότι οι γονιοί μου ήταν αλάνθαστοι. Τελικά εν έννι. Κάποτε ενόμιζα ότι αν θέλεις κάτι πολλά, ούλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να πραγματοποιηθεί. Τελικά εν μαλακίες που ελάλε τζι ο Κοέλιος. (παλιο-Κοέλιο). 

Εν εν ότι είμαι απογοητεύμενη περ σε, παντελώς και ολοκήρως που τη ζωή, απλά εν νάκκο κουραστικό πλέον. Ζιούμε στην εποχή του Τικ-Τοκ τζιαι του Ίνστα, τζιαι αν δεν πάεις με το ρεύμα, απλά εν είσαι ρέλεβαντ πλέον. Χάνουν οι μετοχές σου τζιαι είσαι η παλιά γενιά. 

Περιττό να σου πω πόσο μου φακκά η ΤΖΕΝ-ΖΙ, α! 

Τελικά εγίνηκα τζίνον που κάποτε εχλεύαζα. Φακκούν μου οι μητσιοί, τζιαι κάθε φορά που έννα μιλήσω με έναν τζεν-έζερ, εν λες τζιαι μιλούν μου ξένη γλώσσα σιορ. 

Αν τζιαι τελευταία λόγο bookstagram κάμνω παρέα με αρκετούς τζεν-έζερς - τι να κάμω σιόρ, αφού τούτους θέλουν οι εκδοτικοί - πραγματικά κάθε φορά που ίσως θα είμαι παρών σε συζητήσους τους, απλά σκέφτομαι τον πιο γλίορο τζι' ανώδυνο τρόπο να εξαφανιστώ. 

Γενικώς, ήμουν που ήμουν μισάνθρωπος, τωρά εγίνηκα τέλεια. 

Τέσπα. 

Η ζωή στα ξένα τζιυλά. Γλίορα. Όι μόνο επειδή εν οι ρυθμοί πιο γλίοροι, αλλά επειδή γενικά εν υπάρχει τζιαι κάτι ιδιαίτερα συναρπαστικό πλέον. Είμαι με τον σύντροφο μου 7 χρόνια. Έχουμε τα πάνω μας, τα κάτω μας, τα εκτός και επί τ' αυτά μας, όπως κάθε νορμάλ ζεφκάρι. Επεράσαμε αρκετά. Επίαμε τζιαι μερικά ταξίθκια. Εφκάλαμε τζιαι την πανδημία μαζί. Παιθκιά εν θέλουμε. Εγώ ποττέ εν ήθελα, τζίνος έσσιει μιαν κόρη (τζιαι μια εγγονούλα που λατρεύω). Έχουμε την Άριελ μας - την κούκλα μου που την Κύπρο (aka my doggo). 

Τζιαι κάπως έτσι επεράσαν τα χρόνια. Τα όνειρα μου για να γράψω εν ακόμα τζιαμέ. Κάθονται τζιαι τζίνα, απογοητευμένα, σ' ενα σκονισμένο συρτάρι, τζιαι καρτερούν. Ξέρω ότι εν θα περιμένουν για πάντα, τζιαι αν δεν κάμεις κάτι για τα όνειρα σου, έτσι τζιαι έννα μείνουν. Όνειρα. 

Ποττέ μεν υποτιμάς πόσο μεγάλος εν ο φόβος της απόρριψης. 

Τούτο ίσως τζιαι να τον μεγαλύτερο μου κρίμα. 

Ότι ήδη απέρριψα εγώ η ίδια τον εαυτό μου, πριν καλά καλά προσπαθήσω. 

That's it. Εν έχω κλείσιμο. Απλά είπα να σου γράψω, Να σου τα πω νάκκο. Να τα φκάλλω που μέσα μου. Όι πως έννα γίνει τζιαι τίποτε. Αλλά ξέρεις, μερικές φορές, απλά έσσιεις ανάγκη να μιλήσεις κάπου. Με κάποιον. Σε κάποιον.