Πεταλούδες

Γεννιούνται κάπως απότομα, μες το στομάχι σου. 

Ακόμα δε μπορείς να διακρίνεις τι είναι. 

Αν είναι μεταξύ ιλλίγγου ή εμετού, αν είναι καμιά τροφική δηλητηρίαση. 

Κάθεσαι και σκέφτεσαι τι ήταν το τελευταίο πράγμα που κατανάλωσες κι αν αυτή είναι η αιτία. 

Με το πέρασμα των ημερών σου περνούν κάποιες σκέψεις απ' το μυαλό. 

Αυτή η νευρικότητα που σε διακατέχει. 

Το φούσκωμα των εντέρων σου από το πολύ άγχος. 

Τα άκρα σου που παγώνουν, αντί να ιδρώνουν. 

Η διαφορά στις κινήσεις σου, οι σκέψεις σου που συνέχεια βυθίζονται μεταξύ πειρασμού και θυμού. 

Και μετά, τον βλέπεις. 

Και τα μέσα σου γίνονται τανάλιες. Και τότε καταλαβαίνεις τι σου συμβαίνει. 

Πεταλούδες. 

Να χοροπηδούν μέσα σου και να χορεύουν καρσιλαμά χωρίς να σε υπολογίζουν. 

Πεταλούδες. 

Να κοκκινίζουν τα μάγουλα σου χωρίς να έχεις βάλεις σταλιά ρούζ. 

Πεταλούδες. 

Να χαμογελάς και να σου χαμογελά σαν το χαζοχαρούμενο πίσω. 

Πεταλούδες. 

Να σε κοιτάζει μόνο μερικά δευτερόλεπτα και να μην μπορείς να λειτουργήσεις φυσιολογικά. 

Πεταλούδες. 

Μικρές, πονηρές, που γεννήθηκαν έτσι ξαφνικά χωρίς να το πάρεις είδηση. 

Χωρίς εξήγηση και αιτία. 

Απλά γιατί είπαν, τώρα ήρθαμε και θα το υποστείς. 

Θέλεις, δε θέλεις. 

Μικρές χρωματιστές πεταλούδες. 

Και στο βάθος βάθος μια και καλύτερη. 

Ξανθή, χαμογελαστή, με γαλάζια φτερά. 

Να σου ανοιγοκλείνει τα μάτια της, να σε δελεάζει στο επικύνδυνο παιχνίδι της. 

Ένα παιχνίδι πειρασμός. 

Ένα παιχνίδι χωρίς τέλος. 

Ένα παιχνίδι ήδη χαμένο. 

Άτιμες πεταλούδες!