Λυκόφως

Δεν είναι όλα μαύρα σ' αυτή τη ζωή... Απλά πρέπει πάντα να κοιτάμε μπροστά. Να μαζεύουμε τα κομμάτια μας και να συνεχίζουμε. Τo γιατί κανείς δε θα στο πει ποτέ. Μόνος σου θα το βρεις, εάν θέλεις να το βρεις. Οι άνθρωποι δεν είναι διαμάντια... Δεν είναι αντικείμενα, Γι' αυτό δε πρέπει να τα κακομεταχειριζόμαστε. Ο άνθρωπος που μισά τους άλλους, Μισά τον ίδιο του τον εαυτό. Είμαστε ένα εξωπραγματικό δώρο. Γεμάτο με λάθη και κακές συνήθεις Γεμάτο με πίκρα, θυμό και απληστία. Παρ' όλα αυτά υπάρχει και η χαρά, η ευτυχία, η αισιοδοξία... Η ελπίδα. Το φως βρίσκεται μπροστά μας. Αρκεί να θέλουμε εμείς να το δούμε. Το σκοτάδι μας αγκαλιάζει κάθε στιγμή αμφιβολίας και αυταπάρνησης. Η αυτογνωσία είναι το πρώτο βήμα προς την αλήθεια του καθενός... Η δημιουργία μας είναι γεγονός. Η ύπαρξη μας είναι επιλογή... Ο καθένας έρχεται και φεύγει με τον ακριβώς ίδιο τρόπο. Είναι επιλογή μας το πως διαλέγουμε να ζούμε. "Ελεύθερη Βούληση"

Μετά σου λένε... Μη χάνεις την ελπίδα σου. Εδώ και ενάμισι περίπου μήνα είμαι στο Λονδίνο και ψάχνω απεγνωσμένα και πάλι για δουλειά. Λέω και πάλι γιατί είχα δουλειά μέχρι τον προηγούμενο Ιούνιο, ώσπου και δεν άντεξα και παραιτήθηκα για δύο λόγους: 1ον) η μάνα μου έκανε εγχείρηση και δε θα μπορούσα με τίποτα να μην είμαι στο πλευρό της και 2ον)δε μπορούσα να αντέξω ούτε άλλο ένα λεπτό τα αφεντικά μου που FYI μεθούσαν και ερχόντουσαν στη δουλειά στουπί και δε το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να ρίχνουν το φταίξιμο για ότι γινότανε επάνω μου και να με κακολογούν ακόμα και μπροστά στα μάτια μου. Και ενώ όλοι γύρω μου βρίσκουν δουλειά, έχουν λεφτά, είναι βολεμένοι και δεν κυνηγάνε ένα όνειρο (shakespeare και μαλακίες), εγώ ζω με δανεικά, υποχρεώνομαι, είμαι μοναχή μου, (μη τα συζητώ για οικογένεια, ο πατέρας μου λέει ότι αυτό που προσπαθώ να κάνω - να ανεξαρτητοποιηθώ - είναι μαλακίες), οι φίλοι μου όλοι μου λένε αυτή τη σπαστική κατ' εμένα φράση "Κάνε υπομονή. Μη χάνεις ελπίδα!&

Κάποτε είχα όνειρα... Ετούτο το καλοκαίρι ήτανε όμορφο, γεμάτο έρωτα και ξεγνοιασιά. Και ενώ οι γύρω μου σκορπίζουν ανελέητα το χρήμα, σαν ζαχαρωτές καραμέλες... Εγώ έχω μείνει στο περιθώριο, να ζητιανεύω με τα "χρυσά" μου πτυχία δουλειά απο τον καπιταλισμό. Ο πατέρας είναι πραγματιστής. Πάντοτε με έλεγε ονειροπόλα. Άλλοι απλά λένε πως έχω στόχους στη ζωή μου. Εγώ με βλέπω σαν μια μηδαμινή κόκκος άμμου, που τσαλαπατιέται απο τις χλιδάτες μπότες. Δεν με έχει αγαπήσει ποτέ κανείς. Η μάνα μου δε με βύζαξε αλλά είχα μόνο την δικιά της την αγάπη. Δε με έχει αγαπήσει ποτέ κανείς. Η νιότη μου έχει φύγει απο το σώμα μου πριν το καιρό του. Το γήρας του μυαλού μου με σκοτώνει. Άσχετο...τι να τα κάνω όλα τα πτυχία μου τώρα; Τι να απογίνουν όλοι αυτοί οι "ρεαλιστικοί" μου στόχοι; Ο αδελφός μου ήτανε πάντοτε απόμακρος. Το πάχος μου τον φόβιζε, τον ντρόπιαζε. Δεν ήμουνα ποτέ μια αντάξια αδελφή...γιατί ονειρευόμουν...πάντα! Βαρέθηκα τις οικογένειες, του φίλους, τους άδοξους έρωτες

Σύμφωνα με το πατέρα μου ο Τρωικός Πόλεμος μπορεί να συνοψιστεί σε μια μόνο πρόταση, και πάει ως εξής: "Ο Τρωικός πόλεμος σταμάτησε για ένα μουνί, και ξανά-ξεκίνησε για μια ψωλή!". Ο πολύ "βαθυστόχαστος" συνειρμός αυτός προήθλε απο μια συζήτηση που είχαμε ο δυο μας στο αυτοκίνητο για το πόσο πούστης ήταν τελικά ο Αχιλέας, άσχετα εαν το Hollywood αποφάσισε να τον κάνει ετεροφυλόφυλο μιας και προς Θεού δε θα μπορούσε ποτέ ο "θεός" Brad Pitt να παίξει τον ομοφυλόφυλο. Και καθώς μιλάγαμε για την Ιλιάδα αλά μοντερνιστικό διάλογο, μου τσαμπουνάει και το πάραπάνω σχόλιο. (*Για όσους δε γνωρίζουν την Ιλιάδα τους, ο Αχιλέας και ο Αγαμέμνωνας τσακωνόντουσαν για τη "χάρη" της Βρισιήδας και αφού ο Αχιλέας αποσύρθηκε απο το πόλεμο επειδή δεν εκέρδισε τη όμορφη κόρη, αποφάσισε να μείνει αμέτοχος μέχρι τη στιγμή που του εσκωτόσαν το καλύτερο του "φίλο", το Πάτροκλο). Έστι λοιπον, ήρθε και το σχόλιο του πατέρα μου για το Τρωικό Πόλεμο. Καθαρά Έλλ

Τι αν σου έλεγε κάποιος πως έχω φύγει; Τι κι'αν μάθαινες ότι έχω παιθάνει; Τι κι'αν αντιλαμβανόσουν ότι έχω χαθεί πλέον από τη ζωή σου; Θα νοιαζόσουν; Θα εύχεσαι να είχες νοιαστεί περισσότερο για μένα; Θα εύχεσαι να μην είχες χάσει τόσες ευκαιρίες; Θα εύχεσαι να είχες κάνει κάτι πιο νωρίς για να μιλούσαμε ξανά; Θα εύχεσαι να είχες κάνει κάτι ριζοσπαστικό για να' μαστε μαζί; Μήπως θα κλάψεις που θα έχω φύγει για πάντα; Μήπως θα κάτσεις να σκεφτείς τις τελευταίες μας στιγμές μαζί; Θα κρατήσεις όλα όσα περάσαμε μαζί σ' ένα κουτάκι καλά κλειδωμένα με όλες μας τις πιο όμορφες στιγμές; Θα πιέσεις τον εαυτό σου να θυμηθεί όλα τα όμορφα λόγια αγάπης που είχαμε μοιραστεί; Ή μήπως θα προτιμήσεις να πιεις της Άρνησης το νερό για να με ξεχάσεις παντοτινά; Να μουδιάσεις οτιδήποτε θα σου θυμίζει εμένα; Ή μήπως απλά μ' έχεις ξεχάσει ήδη που ποτέ δε σήμαινα κάτι για να προκαλέσω έστω κάποια αισθήματα με το χαμό μου... Τι κι' αν είχαμε άλλη μια ακόμα ευκαιρία...Θ' άλλαζες κά

Many people do not believe in Guardian Angels...I do.I think the first time I believed I must have been during my first year of University. I was always a loner by my nature and I had to turn to something to believe in. I always have faith.My faith in my God. But over the years my faith in Guardian Angels has increased. I know some people will consider this, as stupid and idiotic, and some even childish. Atheists will say I'm weak, hence I need something else to turn my faith to therefore I make up Guardian Angels with my mind to help me through tough times. But it's not that at all. Lately I've had had some hard times in my life and through my faith I felt a deep inexplicable connection with another being. Not a human one, but rather a being outside of this world, out of the world we all feel and know.I always feel I am not alone. Like there's something watching over me. No matter how bad I'm bruised, I feel a sort of warmth and healment inside me. After those long

BITCHOLOGY When I stand up for myself and my beliefs, they call me a bitch. When I stand up for those I love, they call me a bitch. When I speak my mind, think my own thoughts or do things my own way, they call me a bitch. Being a bitch means I won't compromise what's in my heart. It means I live my life MY way. It means I won't allow anyone to step on me. When I refuse to tolerate injustice and speak against it, I am defined as a bitch. The same thing happens when I take time for myself instead of being everyone's maid, or when I act a little selfish. It means I have the courage and strength to allow myself to be who I truly am and won't become anyone else's idea of what they think I 'should' be. I am outspoken, opinionated and determined. I want what I want and there is nothing wrong with that! So try to stomp on me, just try to douse my inner flame, try to squash every ounce of beauty I hold within me. You won't succeed. And if that makes me a

Σάββατο σήμερα. "Ωραία", είπα το βράδυ της προηγούμενης σαν έπεσα να κοιμηθώ στις 2 τα ξημερώματα. "Αύριο θα μπορέσω να κοιμηθώ μέχρι αργά, επιτέλους!". Λες και το πα και μ' άκουσε κάποιος απο "Πάνω" και είπε "ας της κάνουμε μια Σαββατιάτικη πλακίτσα". Η ώρα είναι επτά και μισή, ημέρα Σαββάτου. Και εκεί που έβλεπα όνειρο ότι είχα πάει λέει topless στην δουλειά απο την οποία έδωσα παραίτηση πριν κανά μήνα, ΝΤΑΝΓΚ!!!!!, μπαίνει μέσα στο δωμάτιο η μάνα μου όλο κέφι και χαρά και λέει φωναχτά*(φωναχτά για μένα- εδώ στο τόπο μου το να μιλάς δυνατά είναι απολύτως φυσιολογικό)"Lucrezia, έχουμε πρόσκληση απο το πατέρα σου να πάμε στην Λαϊκή για ψώνια. Άντε σήκω απάνω, ντύσου να πάμε. Πάρε και τη σκυλίτσα μαζί σου.".Εγώ, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και με τη τσίμπλα ακόμα να χορεύει στο μάτι μου λέω "Τι λες βρε μαμά; Ποιά Λαική, τι ώρα είναι". Μέχρι να συνέλθω ο πατέρας μου έφθασε σπίτι, και μέσα στο δεκάλεπτο, κουτσά στραβά ντύνομ

I try. I always try to do what’s best. Not only for me but for others too. I’ve always thought that following rules and the system was the best solution for making my life better than it is. But I was wrong. Following the rules makes me get all the more sucked in this deception, this hypocrisy and cynicism of our society. Makes me become the bastard I’ve always been afraid of becoming. I look at myself in the mirror and see someone I don’t know how to understand. I don’t know how to recognize me anymore, how to listen to my deepest, truest desires. I’ve grown so detached from the life I’ve always wanted for myself, that I cannot force myself to go back and try again. I cannot stop lying, to others and to myself; cause that is what sells apparently and there’s not a day that passes by that I don’t look into my eyes and think: “What the hell happened to you? How did your life get so out of hand, so out of course? You are everything you don’t want to be, and you do nothing about it. You .

So how can I put this? I am not perfect either. I am not perfect at all actually. I do complain and I am grumpy, when I shouldn't. I do think about my convenience and how to get ahead, professionally at least. But I don't under any circumstances let myself fall victim of the "current". I hate doing something just because I was told to or just because I am expected by others to do. I simply refuse to accept the 'normal' and try to differ, even though that means my exclusion from society. I understand the fact that life today is ruled by money, power and how to advance yourself by luxury. But why can't we live without the over-the-top luxury and just enjoy what we have here, now?! Why is it that we can't stop wanting more and more? In all, why are we so damn greedy and insatiable; on love, career, friendships, clothes, bags, cars etc. Why do we think that the more we have, the happier we're going to be? As a child I was brought up to think