Μη χάνεις την Ελπίδα σου...
Μετά σου λένε...
Μη χάνεις την ελπίδα σου.
Εδώ και ενάμισι περίπου μήνα είμαι στο Λονδίνο και ψάχνω απεγνωσμένα και πάλι για δουλειά. Λέω και πάλι γιατί είχα δουλειά μέχρι τον προηγούμενο Ιούνιο, ώσπου και δεν άντεξα και παραιτήθηκα για δύο λόγους: 1ον) η μάνα μου έκανε εγχείρηση και δε θα μπορούσα με τίποτα να μην είμαι στο πλευρό της και 2ον)δε μπορούσα να αντέξω ούτε άλλο ένα λεπτό τα αφεντικά μου που FYI μεθούσαν και ερχόντουσαν στη δουλειά στουπί και δε το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να ρίχνουν το φταίξιμο για ότι γινότανε επάνω μου και να με κακολογούν ακόμα και μπροστά στα μάτια μου.
Και ενώ όλοι γύρω μου βρίσκουν δουλειά, έχουν λεφτά, είναι βολεμένοι και δεν κυνηγάνε ένα όνειρο (shakespeare και μαλακίες), εγώ ζω με δανεικά, υποχρεώνομαι, είμαι μοναχή μου, (μη τα συζητώ για οικογένεια, ο πατέρας μου λέει ότι αυτό που προσπαθώ να κάνω - να ανεξαρτητοποιηθώ - είναι μαλακίες), οι φίλοι μου όλοι μου λένε αυτή τη σπαστική κατ' εμένα φράση "Κάνε υπομονή. Μη χάνεις ελπίδα!"...
Ότσα ρε παιδιά, ότσα! Για κάτστε λίγο. Ποιος σας είπε πως δεν έχω ελπίδα;
Λεφτά δεν έχω. Και ενώ εσάς δε σας νοιάζει καθόλου που έχει πάει το κόστος της δημόσιας μεταφοράς, η το κιλό της ντομάτας, για μένα είναι μείζον θέμα!
Εγώ μέχρι και τη σταγόνα του νερού μου πρέπει να τη μετρώ. Και έχω κάνει στο σκατό μου παξιμάδι (που λεν και οι αρχαίοι ημών...) Τι μου λένε τώρα για την ελπίδα, δε μπορώ να το καταλάβω...
"Μη χάνεις τη πίστη σου." Η πίστη μου δεν είναι χαμένη, αλλά τα λεφτά μου είναι. Τι να κάνω όταν μου τελειώσουν τα λεφτά; Να φάω τα όνειρα μου και τον ιδεαλισμό μου;
Η να σκεπαστώ με τις φιλοδοξίες και τα πάθη μου; Για πέστε μου να δούμε, τι λέει το κοινό που ξέρει απο χρήμα...
Τι απαίσιο να μη θέλεις να γίνεις δούλος του χρήματος και όμως να αναγκάζεσαι να γίνεσαι ακόμα μια μαριονέτα του συστήματος. "Θα σου δώσω εγώ λεφτά." Λέει το παιδί στον φίλο του που ζει ακόμη με τα λεφτουδάκια του μπαμπά. Άντε ρε! Εγώ γιατί δε το σκέφτηκα πιο πριν αυτό;
Όλα όσα ήθελα να κάνω έχουνε μείνει στη παύση...στάσιμα και παγωμένα. Το χρήμα κινεί τα πάντα.
Μόνο την αγάπη λένε πως δε κινεί. Την κινάει κι αυτή μη νομίζεις. Και με το παραπάνω. Η κοινωνία του "τέρατος" μέχρι και την αγάπη της μάνας εξαγοράζει στις μέρες μας. Το απλούστερο παράδειγμα που μπορώ να δώσω γι αυτό είναι η υιοθεσία.
Η ελπίδα ζει μέσα μου λοιπόν...και θα ζει μέχρι να πεθάνω. Γιατί χωρίς να σκύψω το κεφάλι μου στο "τέρας" δε θα μπορέσω να ζήσω. Τα όνειρα μου θα παραμείνουν όνειρα, και η ελπίδα θα ζει μαζί μου στους ουρανούς.
Μη χάνεις την ελπίδα σου.
Εδώ και ενάμισι περίπου μήνα είμαι στο Λονδίνο και ψάχνω απεγνωσμένα και πάλι για δουλειά. Λέω και πάλι γιατί είχα δουλειά μέχρι τον προηγούμενο Ιούνιο, ώσπου και δεν άντεξα και παραιτήθηκα για δύο λόγους: 1ον) η μάνα μου έκανε εγχείρηση και δε θα μπορούσα με τίποτα να μην είμαι στο πλευρό της και 2ον)δε μπορούσα να αντέξω ούτε άλλο ένα λεπτό τα αφεντικά μου που FYI μεθούσαν και ερχόντουσαν στη δουλειά στουπί και δε το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να ρίχνουν το φταίξιμο για ότι γινότανε επάνω μου και να με κακολογούν ακόμα και μπροστά στα μάτια μου.
Και ενώ όλοι γύρω μου βρίσκουν δουλειά, έχουν λεφτά, είναι βολεμένοι και δεν κυνηγάνε ένα όνειρο (shakespeare και μαλακίες), εγώ ζω με δανεικά, υποχρεώνομαι, είμαι μοναχή μου, (μη τα συζητώ για οικογένεια, ο πατέρας μου λέει ότι αυτό που προσπαθώ να κάνω - να ανεξαρτητοποιηθώ - είναι μαλακίες), οι φίλοι μου όλοι μου λένε αυτή τη σπαστική κατ' εμένα φράση "Κάνε υπομονή. Μη χάνεις ελπίδα!"...
Ότσα ρε παιδιά, ότσα! Για κάτστε λίγο. Ποιος σας είπε πως δεν έχω ελπίδα;
Λεφτά δεν έχω. Και ενώ εσάς δε σας νοιάζει καθόλου που έχει πάει το κόστος της δημόσιας μεταφοράς, η το κιλό της ντομάτας, για μένα είναι μείζον θέμα!
Εγώ μέχρι και τη σταγόνα του νερού μου πρέπει να τη μετρώ. Και έχω κάνει στο σκατό μου παξιμάδι (που λεν και οι αρχαίοι ημών...) Τι μου λένε τώρα για την ελπίδα, δε μπορώ να το καταλάβω...
"Μη χάνεις τη πίστη σου." Η πίστη μου δεν είναι χαμένη, αλλά τα λεφτά μου είναι. Τι να κάνω όταν μου τελειώσουν τα λεφτά; Να φάω τα όνειρα μου και τον ιδεαλισμό μου;
Η να σκεπαστώ με τις φιλοδοξίες και τα πάθη μου; Για πέστε μου να δούμε, τι λέει το κοινό που ξέρει απο χρήμα...
Τι απαίσιο να μη θέλεις να γίνεις δούλος του χρήματος και όμως να αναγκάζεσαι να γίνεσαι ακόμα μια μαριονέτα του συστήματος. "Θα σου δώσω εγώ λεφτά." Λέει το παιδί στον φίλο του που ζει ακόμη με τα λεφτουδάκια του μπαμπά. Άντε ρε! Εγώ γιατί δε το σκέφτηκα πιο πριν αυτό;
Όλα όσα ήθελα να κάνω έχουνε μείνει στη παύση...στάσιμα και παγωμένα. Το χρήμα κινεί τα πάντα.
Μόνο την αγάπη λένε πως δε κινεί. Την κινάει κι αυτή μη νομίζεις. Και με το παραπάνω. Η κοινωνία του "τέρατος" μέχρι και την αγάπη της μάνας εξαγοράζει στις μέρες μας. Το απλούστερο παράδειγμα που μπορώ να δώσω γι αυτό είναι η υιοθεσία.
Η ελπίδα ζει μέσα μου λοιπόν...και θα ζει μέχρι να πεθάνω. Γιατί χωρίς να σκύψω το κεφάλι μου στο "τέρας" δε θα μπορέσω να ζήσω. Τα όνειρα μου θα παραμείνουν όνειρα, και η ελπίδα θα ζει μαζί μου στους ουρανούς.
Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που έρχεται το χρήμα πάνω απ'όλα και μετά όλα τα άλλα.... Υπάρχει κάτι όμως που δεν αγοράζεται με το χρήμα και όλοι είμαστε ίσοι μπροστά του... η υγεία!!! Τι κιαν έχεις εκατομύρια τι κιαν έχεις μονο ένα ευρω, η υγεία δεν κάνει διακρίσεις!!! Συνέχεισε να ψάχνεις για δουλειά και θα βρεις αυτό που θές! Μπορεί και όχι τώρα άμεσα, ίσως να βρεις αυτό που ψάχνεις μετά απο πολύ καιρό αλλά τουλάχιστο θα έχεις την υγεία σου και την δυνατότιτα να το κάνεις!
ReplyDeleteΘεωρούμε πολλά πράγματα δεδομένα, όπως π.χ το ότι έχουμε την δυνατότητα να περπατάμε να μιλάμε και όμως δεν είναι δεδομένα... υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να σταθούνε στα πόδια τους... κι' όμως αυτοί συνεχίζουν και ελπίζουν!