-

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Η Καρδιά ενος Ποντικού

-
Image
Η σημερινή μας ιστορία, είναι από το ελληνικό λογοτεχνικό βιβλίο το οποίο διδάσκετε στην ΣΤ' Δημοτικού στην Ελλάδα (δεν ξέρω αν κρατούν και το ίδιο εδώ μέσα). Βρήκα που λέτε μια χαριτωμένη ιστορία γραμμένη από τον Ρόαλντ Νταλ. Ελπίζω να σας αρέσει...                      ********************************************************* Η καρδιά ενός ποντικού   Τις μάγισσες σήμερα δεν τις ξεχωρίζεις. Είναι συνηθισμένες γυναίκες, γι' αυτό και μπορούν να κυκλοφορούν απαρατήρητες ανάμεσά μας. Σκοπός τους είναι να απαλλαγούν από τα παιδιά. Έτσι, λοιπόν, μεταμόρφωσαν σε ποντίκι το μικρό πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος, που από λάθος παρακολούθησε ένα συνέδριό τους. Ο ήρωάς μας, ωστόσο, δεν έμεινε με δεμένα τα χέρια. Με τη βοήθεια της γιαγιάς του και της φόρμουλας 86 - Ποντικοκατασκευή Αργής Δράσης, καταδίωξε και εξολόθρευσε τις κακές μάγισσες. Ήταν υπέροχα που ξαναβρεθήκαμε πάλι στη Νορβηγία, στο όμορφο παλιό σπίτι τη...
Read more

8

-
 Έχουν να πουν εν τυχερός αριθμός.  Έχω τρια οχταράκια στην ημερομηνία γενεθλίων μου.  Σήμερα κλείνουμε 8 χρόνια... Οχτώ χρόνια.  Τι να πρωτοθυμηθώ.  Το πρώτο μας φιλί.  Τις λιγοστές φορές (πλέον) που κάναμε έρωτα.  Τους τσακωμούς και τις φωνές.  Τη χρήση.  Την αγωνία. Το άγχος. Το στρες.  Τη μοναξιά.  Αχ, αυτή η μοναξιά.  Γιατί περίμενα κάτι διαφορετικό;  Τι κι αν είσαι νηφάλιος για 4,5 μήνες.  Απλά γίναμε συνήθεια.  Η κατάσταση μας.  Είναι θαύμα.  Αυτό το ξέρουμε, κι' εσύ κι' εγώ.  Αλλά και πάλι.  Το στομάχι μου εν κόμπος.  Τα βλέπω τα δεύτερα άντα να έρχονται.  Πέντε χρόνια χωρίς ούτε ένα χάδι.  Ερωτικό χάδι.  Πέντε χρόνια μοναξιάς.  Κι ακόμα χιλιάδες μελαγχολίας.  Δε ξέρω γιατί είχα προσδοκίες.  Έπρεπε να είχα μάθει μέχρι τώρα.  Τίποτα δεν αλλάζει.  Όλα πονούν.  Ακόμα και η χαρά μου, πονάει.  Το γέλιο μου, που κλαίει.  Οι άλλοι όμ...
Read more

Η βεράντα

-
Image
Στο πίσω μέρος του διαμερίσματος όπου διαμένουμε έχουμε μια βεράντα. Εκείνη η βεράντα για μένα ήταν εκεί σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Από το καιρό που ήμουν μικρή, θυμάμαι ότι καθόμουν με τις ώρες και χάζευα τ’ αστέρια, την θάλασσα ( το ελάχιστο της δηλαδή που μπορούσα να διακρίνω από τη βεράντα ), το κόσμο που περπατούσε στον πιο κάτω δρόμο.  Σαν μικρό κοριτσάκι, στεκόμουν με τους φανταστικούς μου φίλους στη βεράντα και τραγουδούσα. Τραγουδούσα Αλίκη κυρίως. Βλέπετε, δεν είχα κάποια άλλα παιδιά γύρω μου που να τους άρεσε να παίζουν θέατρο και να τραγουδούν το « Μια περιπέτεια στη Νότιο Καρολίνα » ή το « Μέσ’ αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή, κι’ έχω συντροφιά μου κάτασπρο πανί »....Έτσι ανέβαζα "παραστάσεις" στην βεράντα μας. Μερικά χρόνια αργότερα, σε εκείνη τη βεράντα καθόμουν τα βράδυα του καλοκαιριού μαζί με τη Σύσσι. Στα 14 μου χρόνια, η Σύσσι ήταν περίπου ενός χρονού. Και καθόμασταν στην πίσω βεράντα του διαμερίσματος μας και κοιτάγαμε τα πεφταστέρια, τις λεγόμενες ...
Read more