Οι εντυπώσεις μιας (νεοφερμένης) Δρουσιώτισσας

Γκουντ μόρνινγκ έβριουαν,
(μα ήντα μόρνινγκ, εμεσομέρκασε όσπου να γράψω το ποστ, αλλά ένιχάου)

Σας μιλώ γράφω από το picturesque/γραφικό χωριουδάκι της Δρούσιας. Οι μέρες κυλούν, τα πουλάκια κεαληδούν, ο κόκορας πρίζει μας  λαλεί σε πολλά παράξενες ώρες ...τζιαι γενικά ούλα φαίνετε να βαίνουν ομαλά δαπάνω δα στα κατσάβραχα.

Μερικές παρατηρήσεις για το αλαλούμ που ζω δαπάνω.
Καταρχάς να αρκέψουμε με τα δυσάρεστα:

*Έιτζ ντίφερενς μάτερς τελικά.
Γιατί το λέω τούτο; Θα σας δώκω τρανό παράδειγμα για τούντο πράμα. Έχουμε μια κυρία και έναν κύριο δαπάνω που...πως να το πούμε... εν ράδερ κλόοζντ-μάιντετ.

Βασικά της κυρίας όι το ένα βρωμά της το άλλο ξινίζει της, έσhιει συνέχεια δυσαρεστήσεις είτε με το πρόγραμμα είτε με το φαΐ είτε με τη διδασκαλία τζιαι του πως διεξάγονται τα μαθήματα. Γενικά εν η μούττη του θκιόσμι.

Ο κύριος που την άλλη (ο οποίος είναι ο πατέρας μια παλιάς συμ-μαθήτριας μου, που τζίνες που ούτε εσυμπαθούσα ούτε εξαναείδα - ούτε θέλω - στη ζωή μου) είναι ο κλασικός Κυπραίος: "έχω πάντα δίκαιο, πάντα έχω άποψη για ούλα τζιαι ούλους, πρσοβάλλω τους άλλους αλλά για να με φανώ κατζιάρης προσπαθώ να τα μπαλώσω με επιχειρήματα της πλάκας κώλου" τζιαι γενικά "είμαι God's gift on earth".

Αν παραβλέψω την grotesque εμφάνιση του (aka την τζοιλιάρα - όκεϊ να μεν είμαι κατζιάρα γιατί τζιαι εγώ ανήκω στην κατήγορία των κυπραίων υπέρβαρων, ασχέτως αν στο εξωτερικό ποττέ τούτο εν έπαιξε κανένα ρόλο - τζιαι την Καζαντζιδική φωνή του - Παναγιά μου εν ο χάρος μου να τον ακούω να μιλά που το πρωί χάραμα), πάλε εν ο τύπος ανθρώπου που εν αντέχω τζιαι πολλά.

Στα σεμινάρια ήρταν να παρακολουθήσουν τζιαι μια τετράδα φοιτητών που το ΠΚ (Πανεπιστήμιο Κύπρου) τζιαι οι καημένοι είμαι σίγουρη ότι πρέπει να βαρκούνται τη ψησhιή τους (τζιαι τούτο φαίνετε επειδή θέμας δε πατούν στα μαθήματα) τζιαι δε μπορούν να βρουν κοινά ενδιαφέροντα με τους πιο πάνω.

Γενικά εν είμαστε πολλά πλάσματα δαπάνω, γύρω στα 10-13 άτομα τζιαι εν δύσκολο να κοινωνικοποιηθούν οι πιο νέοι μες τους μεγαλύτερους τους, ειδικά όταν εν τόσο συντηριτικοί τζιαι οπισθοδρομικοί μερικοί ανθρώποι.

Ένιχου, πέραν τούτου...

4th of July - Independence Day - or as I call it the day I wish to forget from now on
Εχτές ήταν τα γενέθλια της αδερφής του πρώην. Αμφιταλαντευόμουν εάν θα έπρεπε να δώκω ευχές ή όι. Τελικά αποφάσισα να μεν δώκω για το γεγονός ότι μιας τζιαι έκοψα μασhαίρι, εν πρέπει να έχω επαφές με καμία δύναμη. Γενικά το άφηκα να κάμει σλιπ αγουέι. Που τη μια ένιωσα 'κάπως' που δεν ευχήθηκα, που την άλλη νομίζω ις φορ δε μπεστ. Άλλωστε...κάποια πράγματα αν είναι γραμμένο να γίνουν θα γίνουν, σωστά;

Standing out from the Crowd
Έχτες επηαίναμε να δούμε το 1ο Αρχαίο Ελληνικό θέατρο στο Αρχαίο Ωδείο Πάφου. Μες το λεφωρειούι ήρτε μου φλασιά, γιατί εκαταλάβα γιατί μου άρεσε τελικά ο πρώην μου...όχι δεν ήταν η εμφάνιση...όχι δεν ήταν το μυαλό....όχι δεν ήταν η τρυφερότητα...αλλά η επιλογή του να ξεχωρίζει που το πλήθος.

Γενικά άρεσκε μου το γεγονός ότι ήταν αλτέρνατιβ, με διαφορετικές επιλογές τζιαι ότι αρέσκαν του πράματα  που εν εν μέινστριμ...όι πως το μέινστριμ εν κακό, απλά ις ττου κόμον. Εχτές που.χου. ενώ ούλοι ήταν μες το λεφωρειούι τζιαι ετραγουδούσαν καψουροτράγουδα τζιαι παραδοσιακά (μαααα τη καρκιάαα τζιαι την αγκάλη σουυυ), εγώ εκάθουμουν σε μια γωνιούδα τζιαι άκουα System of a Down τζιαι Opeth στο άιποντ.

Τούτο έβρισκα το πολλά πιο ενδιαφέρον παρά τα ντόπια ακούσματα. Εν ξέρω if there's something wrong with me, αλλά γενικά εκατάλαβα ότι τραβούν με πολλά οι άνθρωποι που θεωρούνται περιθωριακοί....χμμμ εν μου αρέσκει τούτη η λέξη....τέσπα βρε παιδί μου, εν πιο αντεργκράουντ που τα συνηθισμένα. Εν παραπάνω του γούστου μου....τζιαι τούτα εν προσωπικές προτιμήσεις έννε;

A pair of Blue Eyes 
Τζιαι θα σταθώ πας τους ανθρώπους που διαφέρουν που το πλήθος....δαμέ εγνώρισα έναν κύριο που εν ηθοποιός/σκηνοθέτης/πρώην δημοσιογράφος, εδούλεψε με του κόσμου τους ανθρώπους, έζησε Ελλάδα 15 χρόνια, έζησε Αγγλία τζιαι Γκοντ νόους τζιαι που αλλού....τζιαι έσhιει τούντο κάτι.

Εν ξέρω αν απλά "ψάχνομαι" τζιαι ετράβησε με ο συγκεκριμένος, αλλά όσες φορές θα κάτσω να συζητήσω μαζί του, οι συζητήσεις μας εν πολλά διαφορετικές που ούλους τους άλλους. Γενικά τζιαι ο τρόπος προσέγγισης του τούτου, εν πολλά διαφορετικός με τους υπόλοιπους. Αχχχχχ.....

Agamemnon's Children
Εχτές επήραν μας να δούμε "Τα παιδιά του Αγαμέμνωνα" που ήταν 4 τραγωδίες σε μια ("Ιφιγένεια εν Αυλίδι", "Ηλέκτρα", "Ορέστης" τζιαι "Ιφιγένεια εν Ταύρις"). Ήταν θκιόμισι ώρες θέατρο (περιττό να σας πω ότι επιάστηκε το αριστερό - τζιαι το δεξί - μου κωλομέρι - αλλά όλα πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό της τέχνης) αλλά οφείλω να πω, ότι ο θίασος έκαμε καλή δουλειά.

Ήταν που ένα γερμανικό θίασο, τζιαι αν τζιαι είμαστε κάπως με τους γερμανούς το τελευταίο τζιαιρό, πρέπει να ομολογήσω ότι εκάμαν πολλά justice προς τις αρχαίες τραγωδίες (με εξαίρεση τον ηθοποιό που έπαιζε τον Αγαμέμνωνα/Θόα τζιαι τη σκηνή που καπνίζουν ον στέιτζ ο Ορέστης τζιαι η Ηλέκτρα - ήταν ένα ατυχές σκηνοθετικό τζιαι δραματουργικό έλεμεντ).

Ένιγουεϊ...κατά τα άλλα, ακόμα να αρκέψω να μελετώ το ρόλο μου τζιαι πολύ φοβάμαι ότι έννα κάτσω πάνω (μουαχαχαχαχαχα) αλλά σε γενικές γραμμές περνούμε ήρεμα εις το μιτσή χωριουδάκι της Δρούσιας.

Θα τα πούμε ξανά σύντομα με περισσότερα αλαλούμ θεατρικά νέα!
Μέχρις τότε καλά να είσαστε, καλά να περνάτε.






Opeth - The Night and the Silent Water