Diaries of a Dog Princess

Αγαπητό μου σκυλίσιο Ντάιαρι,

Μιας τζιαι η μαστόρισσα μου δεν έσhιει "έμπνευση" για να ασχοληθεί μαζί σου τζιαι μιας τζιαι είδα σε δαχαμέ ανοιχτό τζιαι επειδή ξέρω τζιαι να δακτυλογραφώ τζιαι μιας τζιαι ξέρω τζιαι τι σημαίνει η λέξη δακτυλογραφώ, είπα να σου κάμω εγώ την τιμή τζιαι να σου γράψω τα "νέα" μας.

Έσhιει τωρά θκιο εφτομάδες τα πράματα εν λιο παράξενα μες το σπίτι Ντάιαρι. Εν ξέρω πως να το εξηγήσω χωρίς σκυλίσιους όρους αλλά θα προσπαθήσω...Για παράδειγμα η μικρή μαστόρισσα μου, όι η μάμα, η άλλη, δε ξέρω τι συμβαίνει μαζί της.

Έσhιει τωρά θκιο εφτομάδες που εν...διαφορετική. Για να καταλάβεις πριν θκιο εφτομάδες επέτυχα την να κάθεται μπροστά που το στεγνωτήριο ρούχων τζίνο που κατσιαρίζει πολλά τζιαι σπάζει μου τα νεύρα τζιαι έχασκε πάνω του για καμιά ώρα. Στην αρχή ενόμιζα ότι θα επίενα έξτρα βόλτα μιας τζιαι εν το λουρί μου κάπου τζιαμέ κοντά, αλλά τούτη απλά έμεινε τζιαι έβλεπε το στεγνωτήριο που επίενε σβούρες...τζιαι εν εμίλαν...απλά εκοίταζε το αποχαυνωμένη.

Κάτι εν πάει καλά...μυρίζομαι το....στην κυριολεξία...

Μπαίνω μες το δωμάτιο της τζιαι άμαν είμαστε μόνες μας συνέχεια κλαίει....τζιαι δώστου κλάμα ο λαός. Ούτε εγώ εν κλαίω τόσο πολλά όταν μου πατούν την ουρά. Η μικρή μαστόρισσα κλαίει. Αλλά εν φωνάζει με κανέναν. Συνήθως άμαν κλαίει τσακώνεται με κάποιον. Τωρά απλά κλαίει...

Οι βόλτες έχασαν τζιαι τζίνες τες μετοχές τους...δε ξέρω τι συμβαίνει, αλλά αρκέψαν τζιαι αρεώνουν γιατί η μικρή μαστόρισσα ξαπλώνει τζιαι εν φεύφκει πολλά εύκολα που το σπίτι...ή φεύκει τζιαι μεινίσκει έξω με τις ώρες...λες τζιαι το σπίτι εγίνηκε ο εχθρός της...λαλείς να μεν με αγαπά πλέον;

Κάθεται τζιαι μιλά μου πολλά όμως...τούτο έχω να το πω...μιλά μου για τζίντον "καλό κύριο", έτσι τον λέει. Λαλεί μου ότι ο καλός κύριος εν θα ξανάρτει. Στην αρχή εν το εκαταλάβαινα...τωρά καταλάβω για ποιόν μου λαλεί. Λαλεί ότι εν πρέπει να στεναχωρκούμαι τζιαι ότι εν εν εγώ που φταίω που εν έρκεται πλέον να με πάρει βολτά να κηνυγήσουμε γατάκια.

Η μικρή μαστόρισσα λέει ότι ούτε ο καλός κύριος φταίει ούτε τζιαι εγώ...τζιαι ούλο κλαίει...εγώ νομίζω ότι ίσως να μεν ήμουν αρκετά δεκτική τζιαι ίσως γι' αυτό να έφυε ο καλός κύριος. Τζιαι τα γέριμα θέλω υπομονή για να εμπιστευτώ κάποιον, αλλά ο καλός κύριος έφυε. Λαλείς να εν γι' αυτό που κλαίει η μικρή μαστόρισσα;

Η μικρή μαστόρισσα κάθετε τζιαι κοιτάζει φωτογραφίες μου με το καλό κύριο σε τζίντο κουτί μέσα που βλέπεις ταινίες τζιαι ακούεις μουσική...τζιαι κλαίει...πάντα κλαίει...μιλά συνέχεια με κόσμο...τζιαι κλαίει...ξυπνά στο μέσο της νύχτας τζιαι κλαίει...

Λαλεί ότι πάει στο "μωρό". Τι εν το μωρό εν καταλάβω. Λαλεί ότι την κάμνει να ξεχνά τούντο μωρό. Τι θέλει να ξεχάσει άραγε; Εμένα; Λαλείς να μεν με αγαπά πλέον τζιαι να θέλει να με ξεχάσει;

Εχτές πάλε έκλαιει...κάτι λαλεί για να φύει...κάποιος εν την εδέχτηκε...ένα μεγάλο ινστιτούτο...κάτι για σπουδές...εν καταλάβω να σου πω σίουρα Ντάιαρι...τζιαι λαλεί ότι εκάμασσιν κλήρωση τζιαι ότι εν την εδεχτήκαν...η μικρή μαστόρισσα ήταν λυπημένη...πολλά...ούλο εμίλαν με τη μάμα τζιαι ελάλε ότι ούλοι αφήνουν την τζιαι φεύφκουν...αλλά εγώ είμαι δαμέ...εν φεύκω...

Λαλείς να φύει πάλε τζιαι να με αφήκει για μήνες όπως έκαμνε; Νομίζω έννα πάθω κατάθλιψη...ναι ξέρω τι εν η κατάθλιψη...

Ούλοι προσπαθούν να βοηθήσουν τη μικρή μαστόρισσα...αλλά τζίνη λαλεί ότι πονά η καρδιά της...εν ξέρω τζιαι πολλά για την ανθρώπινη καρδιά, γιατί ποττέ εν είδα που κοντά, αλλά τούτη λαλεί ότι την πονά...τζιαι κλαίει...

Ούφου βρε Ντάιαρι...δεν ξέρω τι γίνεται πλέον μαζί της...ερκούμαστε πίσω που τες βόλτες μας, κάμνει να μπούμε μες τη σκάλα, φκάλει μου το λουρί μου τζιαι ανεβαίνω τες σκάλες τζιαι τζίνη μεινίσκει τζιαι θωρεί με τζιαι κλαίει...τζιαι πρέπει να σταματήσω, να τη κοιτάξω τζιαι να δω τι γίνεται τζιαι εν ανεβαίνει τις σκάλες τζιαι μετά αρκέφκει τζιαι προχωρά...

Ούτε οι βόλτες τις αρέσκουν, ούτε να με πολλο-χαϊδέφκει...λαλείς να φταίω;

Μακάρι να μπορούσα να κάμω κάτι για τη μικρή μαστόρισσα...γενικά εκατάλαβα ότι οι ανθρώποι κόφτει τους πολλά τελίκα για τα ασήμαντα πράματα...τζιαι αρέσκει τους να παίζουν ο ένας μαζί με τον άλλον...στο κόσμο μου ούλα φαίνουνται πολλά απλά...

Αγαπάς κάποιον; Είσαι μαζί του. Εν αγαπάς κάποιον γυρίζεις τη ράσhιη σου τζιαι φεύφκεις...τζιαι στη περίπτωση μου, το κώλο μου...κάτι το οποίο κάμνω το συχνά γιατί παραπάνω που ούλους αγαπώ τη μικρή μαστόρισσα....

Αλλά τζίνη όπως είπα....κλαίει...

Έτσι επεράσαμε το Πάσχα μας εμείς Ντάιαρι μου....εγώ να ζηθκιανέφκω προσοχή...ο καλός ο κύριος να εν εξαφανισμένος...τζιαι η μικρή μαστόρισσα να κλαίει...

Μυρίζομαι θλίψη...ή κοτόπουλο, ένα που τα θκιο, εν ξέρω έννα σε γελάσω...

Τζιαι κάπου δαμέ έννα σε αφήκω γιατί σάννα τζιαι ακούω την πάλε να κλαψουρίζει που κάτω που το μαξιλάρι της το οποίο έκαμε το φουσκί λουμί με τόσα δάκρυα.

Λαλείς να μεν με αγαπά Ντάιαρι...; Λαλείς να την επλήγωσα; Λαλείς να την επλήγωσε κάποιος άλλος...;

Αν φύει η μικρή μαστόρισσα...αν πάθει τίποτε...εν ξέρω πως έννα ζήσω....

Γαβ γαβ γαβ αγάπη,

το Συσέγκιο

Πι. Ες. If you can just walk away from something it never mattered to you in the first place, εν αλήθκεια;

Tomaso Albinoni - Adagio in G Minor
(μόνο έτσι μουσική μου αρέσκει, όι τζίνες οι μπαλάντες που ακούει η μικρή μαστόρισσα τζιαι...κλαίει...)