Ημών των Ιδίων

Την τελευταία εφτομάδα διαβάζω το 2ο βιβλίο που τον Διονύση Χαριτόπουλο, το 'Ημών των Ιδίων', τζιαι πρέπει να ομολογήσω ότι εν πολλά ενδιαφέρον. Το βιβλίο έχει ξεχωριστά κεφάλαια με διάφορα θέματα που "απασχολούν" τζιαι "ταλανίζουν" την σημερινή κοινωνία. Ένα που τούτα εν τζιαι οι δουλειές! Αν τζιαι εν εν καλό να διω σπόιλερς έννα γράψω ένα κεφάλαιο/απόσπασμα που το βιβλίο που μου άρεσε αφάνταστα τζιαι πιστέφκω ότι ανταποκρίνεται πάρα πολλά με τη πραγματικότητα, τζιαι δαμέ στη μεγαλόνησον αλλά τζιαι στην Ελλάδα. Χιαρ ιτ ις:

  «Μοντέρνες Δουλειές 


 Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο∙ γι'αυτο οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη. Αντιθέτως, οι απασχολημένοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν∙αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σ' αυτό που κάνουν. 


 Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς ευνοούμενος επικρερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την "ανάπτυξη", οι διαφημιστές μοχθούν για την "επικοινωνία", οι ασφαλιστές χτίζουν την "ασφαλιστική συνείδηση", οι δημοσιογράφοι αγωνιούν "για την ενημέρωση" κ.ο.κ. 


Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα. Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλαμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη. Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους. Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καρίερα σε κάποια από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση∙προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους.

Δεν υποψιάζονται καν πως η καρίερα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων.

Για να επιτύχεις σ' αυτές τις δουλειές, το παν έιναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με το κλάδο∙άλλο σέιλς και άλλο φάινανς. Σ'αυτή τη κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ριλάιαμπλ δε θα σταματήσεις ποτέ να συμμετέχεις∙ αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά. Επίσης, απο τη μέρα που θα εισέλθεις σε έναν κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του∙ σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση. Ο κλάδος υπεράνο όλων. Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγνωνισμών. 

Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι "συνάδελφοι" θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από τη κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια. Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά τους προτεστάντη. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός. Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήθλε λουστραρισμένη, αλλά εξίσουν εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενοι είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη. Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παραχωρημένη αντίληψη και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπαλλήλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από το νόμο, απάσχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή. Τα εξοντωτικά 12ώρα και 14ωρα δουλειάς είναι νον-στοπ. 

Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν∙ κατάντησε μορφή. Λένε "αυτός κοιμάται μεσημέρι" εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος∙ εν ολίγοις ακατάλληλος. (Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό εργασιακό μοντέλο. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για τη ψυχική και τη σωματική μας υγεία και, εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις "χελθ" βιταμίνες, τα "σπα" και τις λοιπές τεχνικές στήριξης τους ανθρώπινου οργανισμού.) 

 Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς. Γι' αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας∙ το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι, άναλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κορντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταΐρέκτος, βάις πρέζιντεντ, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπορντ και άλλα του σωρού καιχωρίς νόημα. Η επιτυχημένη καρίερα σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτρερη "τρέλα" για δουλειά και το λόγιαλτι (πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της. 

 Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες "αξίες". Όπως το σχιζοφρενικό "άλλο δουλειά και άλλο φιλία", λες και ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη δουλειά που σου ανέθεσαν. Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρψοδικία του σωστού "επαγγελματία". Που σημαίνει ότι, προκειμένοθ να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται∙ η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος∙ φιλία,αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα. 

Λένε "είμαι προφέσιοναλ" κι αυτό τα εξηγεί όλα. Και ο Αλ Καπόνε "προφέσιοναλ" ήτανε. Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που φιλοξενούσε έναν φίλο του. επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν τάβλι, ο άλλος τους εκμυστηρεύτηκε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων που μώλις είχαν βγει προς πώληση. Ο Ωνάσης φεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία∙ συνέχισαν το παιχνίδι, μα σε μια στιγμή σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα και άργησε λίγο. Όταν επέστεψε, ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος. Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε "είμαι προφέσιοναλ". 

 Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό∙ τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμούν την ίδια θέση. Ακόμαι και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά∙ πάει ένα πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδρομο. 

Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη σημασία στ αισθήματα και στις χαρές της ζωής. Γι' αυτήν την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία κατηγοριών: άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες. κ.λπ. 

Η χαρά και ο ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως, μάλιστα, αν αποπειραθείς στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική κατηγορία της "σεξουαλικής παρενόχλησης". Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός∙ σημαίνει "όσοι περάσετε αυτή τη πόρτα αφήστε έξω το φύλο σας". Οι γυναίκες, στην προσπάθεια τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές "προφέσιοναλ" θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο και απομίμηση γραβάτας. Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών. 

 Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δε δουλεύουν ζουν". Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καρίερα, λεφτά και όνομα∙ ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε. 

Αλλά δε ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει. "Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή" (Βάνεγκεμ) Με τη πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες. Όμως, ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του για την καρίερα του και όχι για τη ζωή του. 

Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις: "Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση". Μοιραία οι λαμπρές καρίερες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.» 

 Αν τιαι ολίγον τι μεγάλο, ελπίζω να σας αρέσει. Εν ένα βιβλίο που πιστέφκω πολύς κόσμος θα απολαύσει γιατί εν ευκολοθκέβαστο, με γραματοσσειρά 16 (που τζιαμέ τζι' αν θκεβάζετε πιο εύκολα) τζιαι γενικά μιλά για θέματα που λιο πολλά απασχολούν μας ούλους. Το κόλπο του Χαριτόπουλο όμως βασίζετε παραπάνω πας το καυστικό χιούμορ τζιαι την ωμή δόση αλήθειας. 

Θα επανέλθω στα ελαφρο-θέματα μου που αύριο. Καλή Κυριακή να έσhετε έβριουαν, ιντζόΰ δε σαν (εν ΤΕΛΕΙΑ η Κυριακή) τζιαι μοστ οφ ολ να χουζουρέψετε όσο μπορείτε σήμερα! 

 Υ.Γ. Ίνα....εν ΤΕΛΕΙΑ Η ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΣΟΚΟΛΑΤΑ. Εδοκιμάσαμε τη με τον the friend τζιαι τη μάμα σήμερα ήταν πολλά γιαμ γιαμ. Είσhες δίκαιο τελικά, μιας τζιαι πολλά σπάνια μου αρέκσουν σhοκολάτες με γέμιση φράουλας! Thumbs up! ;-)  

   

 A Sheep in the Deep (τέλειο παράδειγμα του "άλλο δουλειά και άλλο φιλία")