As time goes by...

Άφήνω τες αποκαλύψεις τζιαι περνώ σε άλλα. Εχτές μετά που αρκετό τζιαιρό έκαμα την πρώτη μου εξόρμιση να πάω για "καφέ" με τις φιλενάδες της κάζιν. Κάποτε ήμουν πιο άουτ-γκόινγκ τζιαι έφκαινα παραπάνω μαζί τους. Τούντο σhειμώνα εσωρώφτηκα μες τα πετσιά μου τζιαι λόγω οικονομικού αλλά τζιαι λόγω κρύου.

Ένιχου. Μετά που τζιαιρό ήβρα κάποιες αντιδράσεις για το πως τζιαι έπαθα το τζιαι εξεμύτισα που τη "φωλιά" μου τζιαι έκαμα το γνωστό τσίτι-τσατ με τα λέιτεστ νέα μου τζιαι τα διάφορα λέιτεστ κουτσομπολιά.

Τζίνο που μου έκαμε εντύπωση τούντη φορά όμως ήταν το κουάλιτι των συζητήσεων μας. Πως μέσα σε μια γυναικοπαρέα οι συζητήσεις ξεκινούν κάποτε τον τζιαιρό που ήμασταν Γυμνάσιο τζιαι Λύκειο για το ποιού αρέσκεις τζιαι τι θα μπει στο διαγώνισμα της Τετάρτης, μετά στο Πανεπιστήμιο συζητάς για τις πρώτες σου πνευματικές και σωματικές αναζητήσεις (σκρου τα μαθήματα, τζιαι τζίνα εν μέρος του Πανεπιστημίου αλλά εν εν χαλφ ας ιμπόρταντ όπως το να μαθαίνεις άλλα μαθήματα της ζωής που τους ανθρώπους που συναντάς) τζιαι μετά έρχονται οι συζητήσεις για τα επαγγελματικά τζιαι τους πιο σταθερούς γκόμενους τζιαι σε κάποια φάση ξεπετάγονται τζιαι οι συζητήσεις για συγκατοίκηση/αρραβώνα/γάμο τζιαι όλτιμεΐτλι για μωρά.

Τζιαι εκάθουμουν τζίνη τη στιμγή που μας το ανακοίνωνε μια φιλενάδα μας τζιαι εσκέφτουμουν αααχχ πόσο αλλάζουν τα πράματα με τα χρόνια τζιαι πότε πάμε που giggly-schoolgirls σε full-grown-moms. Πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος τζιαι πόσα αφήνει πίσω του τζιαι τι φέρνει στη πορεία.

Δε μπορώ να πω ότι εσhοκαρίστηκα που άκουσα τα νέα για το νέο μέλος της κοριτσοπαρέας μας που ις ον δε γουέι απλά έκαμε με να αισθανθώ κάπως νοσταλγικά τζιαι να νιώσω κάπως...χχχμμμ....what's the word...adult. Λες τζιαι με τούντο γεγονός ξαφνικά εγίνηκα πολλά άνταλντ ενω ακόμα νιώθω σάννα τζιαι φκένω τωρά που το σχολείο.

Τζιαι μετά γυρίζει τζιαι εισηγείται μου η κάζιν να δοκιμάσουμε να πάμε τζιαι για καφέ στο "Library" στη Λεμεσό τζιαι γυρίζω τζιαι λαλώ της "ααα εν πάω τζιαμέ, έσhιει πολύ φοιτητόκοσμο τζιαμέ τζιαι εν μπορώ τη βαβούρα"...Τζιαι πάλε άρκεψα τζιαι εσκέφτουμουν....'Ουάου, απο πότε εγώ εν αντέχω το φοιτητόκοσμο τζιαι αποφεύγω τα στέκια της νεολαίας, κάτι πάει 'Χ' δαμέ'.

Και δες πως κυλάει ο κόσμος και η ποιότητα της ζωής αλλάζει. Αλλά εσύ ακόμα νιώθεις πολλές φορές σαν παιδί που θέλει να παίξει και να αφεθεί, και να μην χρειάζεται να "λαμβάνει" ευθύνες...απλά να κάνεις χωρίς να σκέφτεται. Πάνε τα χρόνια.

Ούλα τούτα θυμίζουν μου ένα ποίημα του Κ.Π.Καβάφη, τα "Κεριά"...αρκετά λυπηρό αλλά υπέροχο.

Μείνετε πάντα παιδιά, που ελάλεν τζιαι η Μαρία Πολυδούρου.

Μπιλόου το ποίημα του Καβάφη:

Κεριά 

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

 ~Κωνσταντίνος Π. Καβάφης~

Καλό Σ/Κ έβριουαν. Στέι αλάιβ! :)




Casablanca (1942) - As Time Goes By