The Gypsy-Story
Τελευταία άρκεψα τζιαι ξεμιτίζω καμπόσο, εγίνηκα λίο που τον ένα καφέ στον άλλο τζιαι που τη μια βόλτα στην άλλη ( τζιαι όι που τζίνες που κάμνω με το Συσέγκιο ) τζιαι επρόσεξα πόσους πολλούς ξένους έσhιει η Λεμεσός, τζιαι κατ' επέκταση το Κυπριστάν γενικκότερα. Εν ξέρω γιατί εν το επρόσεξα πιο πριν, αλλά τωρά σάννα τζιαι έγινε πιο έντονο το φαινόμενο του θερμοκηπίου . Σε αρκετές που τούντες εξόδους επρόσεξα ένα συγκεκριμένο είδους φόρεΐν ινβέιτορ...οι τσιγγάνοι aka τζίνοι που ενώ προσπαθείς να πιεις το στάρμπαξ καφέ σου έρκονται τζιαι κλαίουν μες τα αφκιά σου τζιαι θκιακονούν σου ώσπου να ενδώσεις τζιαι να τους δώκεις έστω τζιαι ένα σελινούι, ακόμα τζι' αν εν 5σεντ ( λεπτά για τους Έλληνες της παρέας ). Τζιαι τωρά να σας πω τζιαι για το άλλο. Πριν τρία-τέσσερα χρόνια περίπου ( έννα σας γελάσω γιατί η μνήμη μου εν εν τόσο ελεφαντική όσο θα την ήθελα ) είδα μια ταινία - ντουόντ γουόρι εν θα σας τα πρίσω για τη ταινία , έχω πόιντ ττου μέικ, στέι τιούντ - την ταινία ελέαν ...