Nightmare on Lucrezia's Street

Έσhιει τωρά καμιά εφτομάδα που έκατσα να δω....wait for it…όι το Νάιτμεαρ ον Ελμ Στριτ (Nightmare on Elm Street)αλλά το Αμέρικαν Χόρορ Στόρυ (American Horror Story)τζιαι ιτ σκέαρντ μι σhίτλες (εξκιούζε-μουά φορ μάι φρεντς). Εν είμαι ιδιαίτερα σπούκτ συνήθως τζιαι ήβρα το πολλά παράξενο που μια σειρά του είδους ετρόμαξε με σε έτσι σημείο ώστε να τζοιμούμαι εδώ και μια φτομάδα με το αμπαζούρ ανοιχτό ούλη νύχτα. Αφού να φανταστείτε τόσο πολλά εσυντρομάχτηκα που λαστ Σάταρντεϊ που θα έκαμνα σλιπ-όβερ στον the friend σχεδόν εν ετζοιμήθηκα καθόλου που το φόο μου.

Η αιτία νομίζω είναι στο ότι πρώτη φορά προσπαθούν να κάμουν χόρορ, γκόρυ, ψυχολογική σειρά ιν δε σμόλ σκριν (μπορεί να εκάμαν τζιαι στα σέβεντις αλλά όι με ιδιαίτερη επιτυχία) τζιαι ο συνδιασμός οικογενειακό δράμα/ψυχολογικό θρίλλερ/ γκόρυ άξιον/ τίνεϊτζ ίσhους παίζει πολλά επιτυχημένα με τούντη σειρά. Οφ κορς φταίει τζιαι το γεγονός ότι είδα ούλα τα έξι πρώτα επεισόδια μπακ-του-μπακ σε μια μέρα σόου πως εμπορούσα να ΜΕΝ επηρεαστώ.

Όβερ δε γίαρς θυμούμε ότι η πρώτη ταινία που με εσυντρόμαξε έτσι πολλά ήταν η Σιωπή των Αμνών (Silence of the Lambs). Εεεε λούκ. Ήμουν εφτά χρονών όταν την είδα πρώτη φορα τζιαι μετά που τζιαμέ τζιαι τζι ο Χάνιμπαλ Λέκτερ τζιαι ο Μπούγκι Μαν εγίνασιν οι ιμάτζιναρι φριέντς μου για να μπορέσω να ξεπεράσω το φόβο που είχα για τούντoυς θκιο τέρατα χαρακτήρες. Μπορεί ο Μπούγκι Μαν να μεν έπαιζε στη Σιωπή αλλά ήταν το ίδιο φοητσάρικος με τον μεσιέ. Χανιμπαλ. Γενικά μέχρι να καταλάβω ότι ο κανίβαλος εν ήταν αληθινός επήρε μου λιο καιρό αλλά ιν τάιμ έμαθα να κάμνω τα πράματα που με εφοβίζαν φίλους μου για να μεν τα φοούμαι πλέον. Turn something bad into good and it won’t be so bad after all.

Απ νεξτ...η ταινία που με εξανάκαμε να τζοιμούμαι με ανοιχτό φως ήταν το Scream!!!!! Μπορεί στες μέρες μας να κατέληξε κλισhέ τζιαι κανένας να μεν φοάται τες τσιριλιές της Νιβ Κάμπελ τζιαι της Κόρτνεϊ Κοξ αλλά μπακ ιν δε ντέι όταν επρωτοεφκήκε το Σκριμ ήταν μεγάλο μπαμ για τον ψυχολογικά διαταραγμένο ήρεμο μου κόσμο. Θυμούμαι ότι πρέπει να ήμουν πας τα έντεκα-δώδεκα όταν έκατσα να δω το Σκριμ, στο σπίτι τις νεξτ ντορ νέιμπορ μου, τζιαι μπεστ παλ την τότε εποχή, μες τα μαύρα μεσάνυχτα. Εεεε τζίντην νύχτα έκλασα μέντες εν ετζοιμήθηκα τίποτε. Η ασπριδερή μάσκα με το ορθάνοιχτο στόμα με στοίσhειωνε για τουλάχιστον πεντέξι μήνες άφτερ δατ.

Η ταινία σταθμός ήταν όμως το The Ring. Θα ήθελα να πω ότι είδα πρώτο το Ιαπωνέζικό αλλά δυστυχώς κάποτε ήμουν αρκετά αδαής τζιαι έβλεπα μόνον Αμέρικαν- Χόλυγουντ-χόρορ φλικς (εεεε ήταν τζιαιροί τζιαι επεράσαν ολάν). Ήμουν δεκαέξι στα δεκαεφτά (άι αμ σιξτιν γκόινγκ του σέβεντιν – που λέει τζιαι το τραγούδι – άσχετο) τζιαι επία στο σινεμά να το δω με την ίδια κοπέλα που είχα δει τζιαι το Σκριμ, στην βραδυνή παράσταση θέμας 10-12. Τζίντο σέβεν-ντέις (όι το κρουασάν, το άλλο) εγίνηκε μου οψέσhιον. Το μικρό κοριτσάκι με το μακρί κατάμαυρο μαλλί που έφκαινε πόξω που τη τιβί τζιαι εκουβάλαν ούλα τα νερά που το πηγάδι μες το λίβινγκ-ρουμ σου, εστοίσhιωνε με για πάνω που ένα εξάμηνο. Αν το έβλεπα σήμερα τούντο πράμα (ή αν εγίνετουν έτσι πράμα ιν ρίαλ λάιφ)θα έπιανα το σκουπόξυλο τζιαι θα την εκουπανιούσα πάνω κάτω τζιαι στο τέλος ήταν να της δώκω τζιαι το φλόκο να σωρώψει τις κακαουσκιές της(εεε μα σατσιή τη κόρη σου, να κουβαλάς τόσο νερό στο σαλόνι του κόσμου, ντράπου τζιαι λίο, είπαμε είσαι χόρορ-κάρακτερ όι κανένας τυφλοπόντικας). Βασικά ως την φορά που εξανάδα σε Ντι-Βι-Ντι την ταινία τζιαι εκατάλαβα ήντα μαλακία ήταν τζιαι εν εξαναφοήθηκα σινς. Εν το σινεμά που τα φταίει ούλα! Τζίνη η δυνατή μουσική, η γιγάντια οθόνη. Ειδαλιώς θα σου’ λεα εγιώ αν θα με στοίσhωνε η Σαμάρα τζιαι η κάθε Σαμάρα.

Εεεε μετά που λέτε στες σπουδές μου έβλεπα αρκετά χόρορ φιλμς οπότε εν με εσυγκίνησε τζιαι τίποτε το ιδιαίτερο. Επίε να μου κάμει λιο θραύση το Saw (aka Σε βλέπω – ντανγκ! εν έσhιει πιο ηλίθια μετάφραση τίτλου έβερ! σίριουσλις) αλλά μέσα σε μιαν εφτομάδα εξεθώριασε η εντύπωση που μου είσhε κάμει αρχικά. Μετά που αρκέψαν τζιαι εφκαίναν τα σίκουελς δε...ουυυ εθώρουν τα Saw τζιαι εχασκογελούσα. Τέλια γκόουρ-πιούρ εντερτέινμεντ.

Τζιαι επιστρέφουμε στον Νοέμβριο 2011....Γιατί, όι σας ερωτάω γιατί....είδα καν τζιαι καν θρίλλερ, χόρορς, ψυχολογικά-μάιντ-φακτ ταινίες.....Γιατί μια σειρά να με κάμει τόσο σπούκτ γμτ; Έσhιει τόσες μέρες τζιαι φοούμαι τον ίσhιο μου. Ήντα αν δεν εν τζιαι το Συσέγκιο να τζοιμούμαστε κάθε νύχτα αγκάλιά εν θα με έπαιρνε ο ύπνος ούτε με τα σhίλια. Θανξ γκούντνες φορ δε ντόουγκ δηλαδή.

Γενικά συστήνω την σαν σειρά. Εν πολλά καλοφτιαγμένη. Με προσεγμένο σενάριο τζιαι σπιρτόζικες ερμηνείες τζιαι σκηνοθεσία που σου κρατά το ενδιαφέρον. Πλας, παίζει στο Φοξ Τσάνελ σόου πάντα εμπιστέφκουμε ότι εν αρκετά κουάλιτι οι σειρές που δείχνει το Φοξ (aka κοίτα Πρίζον Μπρέικ για να καταλάβεις). Τωρά...το πως θα κάμω να ξεπεράσω το φόο μου εν άλλη υπόθεση τζιαι ποσώς ενδιαφέρει το Φοξ Τσάννελ (έτσι νομίζω τουλάχιστον, εν τους το εγνωστοποίησα ακόμα, γουέν αν άι ντου θα σας ενημερώσω). Προς το παρών...ας εν καλά η λάμπα του αμπαζούρ. Ώσπου λείψει δατ ις, μιας τζιαι σπανιότατα χρησιμοποιώ τζίντο αμπαζούρ.

Τζιαι όι έτσι για να ξέρω, πληροφοριακά δηλαδή, μιας τζιαι εφιλέψαμε μες τούντην βλογκόσφαιρα...εσhιεί τζι’ άλλους που εφοητσιαστήκαν που κανένα φιλμ/τιβί σίρις ιν δέαρ λάιφ-τάιμ? If your answer is yes, then which, when and why? Όι για να ξέρω αν έσhιει τζι’ άλλους εκεί έξω σαν εμένα, όι τίποτε άλλο!

Αααα...Μπονζούρ θέμας για τζίνους που ξυπνούν τωρά (morning Prasinada), καλό μεσημέρι για τζίνους που κολατσίζουν (Σμιλί, Ξιπ, Δρακουλίνα, Tinkerbell, Mirilou) τζιαι καλήν ξεκούραση για τζίνους που μώλις εσχολάσασιν (γιού λάκι μπάσταρντς).


Anaal Nathrakh - Drug-Fucking Abomination