Lambert the Sheepish Lion

Όκεϊ, βασικά εν έχω τι να γράψω αυτό το κρίσπι Νοεμβριάτικο πρωινό Δευτέρας (-.-), σόου έννα σας γράψω για μια μικρή ιστοριούλα (με μεγάλο μόραλ δίδαγμα άι πρόμις) που εδιάβασα σε ένα σμολ βιβλιαράκι από έναν ξακουστό γκουρού και διαλογιστή, τον Osho. Εξανάγραψα ένα μικρό κείμενο του δαμέσα στο παρελθόν. Γενικά τούτος ο άνθρωπος κάμνει πολλά το πνεύμα μου να ανασταινάζει τζιαι να μεταπειήται (σπέλλινγκ ένι ουάν;)

Τέσπα. Εδιάβαζα που λαλείτε, την ιστορία του μικρού λιονταριού που εμεγάλωσε μέσα σε μια αγέλη που πρόβατα τζιαι ενόμιζε ότι ήταν τζιαι τζίνο μικρό παχύ πρόβατο (μπεεεεεεεε) όπως όλοι οι άλλοι. Επρόσεχε κάποιες διαφορές με την αγέλη του οφ κορς αλλά εν εκαταλάβαινε ποττέ του ότι ήταν διαφορετικό σπίσις. Απλά ενόμιζε ότι ήταν λιο πιο παράξενος που τη φύση του.

Μιαν ημέραν που λαλείτε έρκεται ένα γέρικο λιοντάρι με σκοπό να επιτεθεί στην αγέλη με τα μπεεεεεεε. Όταν είδε ότι μέσα στην αγέλη υπήρχε ανάμεσα τους ένα λιοντάρι τζιαι κανέναν που τα μπεεεεεεε εν τον εφοάτουν επαλάβωσε το γέρικο λιοντάρι. Άρκεψε να βουρά τα μπεεεεεεε πουταπισών τζιαι μαζί τους εβούραν τζιαι το νεαρό λιοντάρι. Καταφέρνει όμως που λέτε το γέρικο λιοντάρι τζιαι αρπάζει το μικρό τζιαι πέρνει το σε μια ήσυχη λίμνη τζιαι είπε του να δει την φάτσα του στο νερό. Μώλις αντίκρυσε το νεαρό λιοντάρι τον εαυτό του στο νερό αμέσως εβρύχηθηκε (σπέλλινγκ; γκράμαρ;). Το γέρικο λιοντάρι γυρίζει τζιαι λαλεί του ‘νάου μάι τζομπ ις ντάν χίαρ, που σένα εξαρτάται τωρά’. Γυρίζει τότε τζιαι λαλεί του το μικρό λιοντάρι ‘μένι θανξ μάι φρέντ, είχα ξεχάσει ποιός είμαι’.

Τούντη μικρή ιστοριούλα έπιασε την γίαρς λέιτερ η Ντίσνεϊ (όκεϊ μια μικρή διόρθωση δαμέ, εν πρώτα το καρτούν που εφκήκε τζιαι ύστερα ο Osho, απλά ο γκουρού λαλεί τούντη ιστορία σαν ένα μύθο που επέρασε που γενιά σε γενιά σόου εν όλντερ που την αμερικάνικη καρτουνίστικη εταιρεία) τζιαι έκαμε την ένα χαρωπό καρτούν (για περισσότερες ίνφο κοίταξε το κλιπ πιο κάτω) που απλά σκοπό του έσhιει να διαπαιδαγωγήσει τα γιούνιτς για την διαφορετικότητα τους τζιαι την αποδοχή από το κοινωνικό σύνολο. Κοίτα, είπα το ξανά τζιαι ξανά ότι η κοινωνία, επί προσωπικής απόψεως, θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη παπαρία παλαβομάρα to ever have been imposed and established upon humanity, τζιαι το θέμα αποδοχή που τον περίγυρο σου εν ένα μεγάλο ίσhου που όι μόνον εν εφαρμόζεται στην ίδια την κοινωνία που το επιζητά τούντο πράμα, αλλά ούτε καν στα σχολεία (που υποτίθεται εν ο μικρό-κοσμός του τι γίνεται ‘εκεί έξω).


Lambert the Sheepish Lion

Εν γεγονός πάντα εμισούσα το σχολείο. Εμετρούσα τες μέρες μέχρι να αποφυλακιστώ αποφοιτήσω. Αλλά τούτο εν ήταν λόγω μαθημάτων, εξετάσεων κλπ κλπ αλλά λόγω της μη αποδοχής που έπεφτε για τη διαφορετικότητα κάποιου σε τζίντον μικρό-κοσμο. Τζιαι με το που φκαίνεις έξω, η πικρή πραγματικότητα της μεγαλονύσου μας εν δέκα φορές σhειρότερη που το μουσικό Ντίσνεϊ καρτούν. Όι μόνον κανένας εν αποδέχεται κανέναν μες τούντον τόπο, αλλά τζινυούν πως να κάμουν τον άλλον να νιώσει άσhιμα τζιαι να τον υποβαθμίσουν επειδή εν διαφορετικός ή απλά καλύτερος (κατά βάθος) που τζίνους.

Εν μου αρέσκει να κακολογώ τον τόπο μου. Αλλά πραγματικά σαμ πίπολ μες τούντον τόπο δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει ‘εκεί έξω’΄. Ο κυπριακός μικρό-κοσμός εν απλά γυάλινος που ζει σε μια φούσκα γεμάτο με σhεφταλιές, σhουσhούκους τζιαι αγριοφωνάρες. Απ’ όπου ακουστεί πιο δυνατά δαμέσα. Η λέξη ενώτητα εν εντάχθηκε ποττέ στο βοκάμπιουλαρι μας, τζιαι σhείρου σhειρότερα η λέξη αποδοχή εν φέρει καμιά απολύτως σημασία. Σάννα τζιαι εν τσακωμένη με τη μεγαλόνησο τούτη η λέξη.

Εν πολλοί χομο-σαπισμένοι που ξεχνούν όμως μες τούντον τόπο ότι εν λιοντάρια τζιαι όι πρόβατα, καλλιόρα σαν τον Λάμπερτ που το μίκι-μάους. Δυστυχώς πέφτεις μες τη μπαμπουλόφουσκα του κυπριακού λάιφ-στάιλ τζιαι σούνερ ορ λέιτερ προβατέφκεςι τζιαι’συ είτε στο βωμό της σούβλας (μια χοιρινή πουρ μουά θανξ) είτε στην βολικότητα τζιαι την κέαρ-φρι άνεση του κλίματος (μεν γυρίσει κανένας τζιαι πει μου για στρεςς τζιαι για μπίζι ινβάιρονμεντ δαμέσα θα του κόψω τ’ αχαμνά του – όβιουσλι εν εδουλέψετε έξω για να δείτε τι εστί κόκό στρεςς τζιαι μπίζι).

Θα ήθελα να πω ότι τούτος ο τόπος έσhιει ελπίδα για αλλαγή αλλά επειδή εγώ ψεύτρα δεν είμαι ούτε αυταπάτες έχω (εεε καλά όι πολλές τουλάχιστον) θα πω το πλέον κλισhε που λαλεί τζιαι ο Αλκίνοος στον Κεμάλ «αυτός ο τόπος δε θ’ αλλάξει ποτέ». Καλά καλά άι νόου ότι εν εν πολλά ωραίο να αρκέφκουμε την Μάντει μας τόσο πεσσιμιστικά, αλλά εν καλά να την αρκέφκεις με ειλικρίνεια τζιαι ρεαλιστικότητα.

Ααααα εξίασα να σας πω........15 τζιαι πόψε ρεεεεεεεε!!! Τζιαι μετά μπάι μπάι. Οφ του Λόντον τάουν μπέιμπι, γέαααααα!!!!

Πέραν αυτών...μόραλ στόρι οφ δε ντέι: don’t be a sheep, be the lion you forgot to be!

Αυτά...

Μπουένος Ντίας προς το παρών...(άτε εν εμεσομέρκασε ακόμα να πάω σπίτι;;;; κιού κιού)


Αλκίνοος Ιωαννίδης - Κεμάλ