M.R.Why?

Επία που λέτε. Ξέρω ξέρω. Εν πρέπει να πολλογράφω. Αλλό πρέπει να μοιραστώ τούντην εμπειρία. Εν γίνετε.

Επία που λέτε να κάμω το περιβόητο Εμ-Αρ-Άι (που ο θεός να το κάψει, ο θεός να το κάψει). Με το μπαρδόν. Είμαι συγχησμένη τζιαι δε ξέρω τι λέω (γιές άι ντου). Τέσπα.
Πιένω στον Μαγνητικό (δυστηχώς εν έχουσιν μαγνήτες για το ψυγείο τζιαμέ). Γράφουμαι, περιμένω να έρτει η σειρά μου (duh ας πούμε) τζιαι περιμένω να με υποδεχτεί ο Ντέρεκ Σhέπαρντ που το Γκρέις Ανάτομι. (ναι πολλά ζητώ) Αντί του Ντέρεκ ήρτε μια μικροκαμωμένη εγκυμονούσα ελληνιδούλα (εκατάλαβα την που το αξάντ) τζιαι έπεψε με σε μια μιτσιά καμαρούδα.

«Ξεβρακώθου, αμπάρωσε τζιαι τα πράματα του σε τούντο ερμάρι, φόρηστην τούντη λάιτ λαχανί ρομπούδα τζιαι έλα που τη δεύτερη πόρτα δεξιά να με έβρεις». (καλά εν μου το είπε έτσι χωρκάτικα η κοπέλα απλά είπα να βάλω λίη σάλτσα μέσα). Ξεβρακώνομαι που λαλείτε, αμπαρώνω τζιαι την πραμάθκια μου μες το ερμάρι, φορώ τη λάιτ λαχανί ρομπούδα τζιαι πάω ανυπόλητη να έβρω τη κοπέλα.

Βάλει με μέσα σε ένα ολόασπρο ρουμ που ήταν το μηχάνημα. Ψηλώνει το κρεβάτι που θα ξάπλωνα πάνω. Πολλά στενούδι κρεβατούδι. (εχάθηκε ο κόσμος να το έκαμναν ένα κινγκ σάιζ μπεντ τα γέριμα, ήντα ανάπαυση να έσhιεις τζιμέσα) Είπε μου να ξαπλώσω, έδωκε μου τζιαι ωτοασπίδες να φορήσω (ευτυχώς πας σε τούντο τομέα – τομέας ωτοασπίδα – είμαι ήδη καλά προετοιμασμένη μιας τζιαι έσhιει χρόνια που τζοιμούμαι με ωτοασπίδες) τζιαι καθήσκει μου ένα άλλο πλαστικό αντικείμενο πάνω που τη κκελλέ μου. Είπε μου ότι το μηχάνημα θα είναι αρκετά θορυβώδες τζιαι ότι φάσεις φάσεις θα μου μιλά για να τσεκάρει ότι είμαι καλά.

Τζιαι ξεκινά η διαδικασία που λέτε.......................... Τα είκοσι πιο excruciatingly slow λεπτά ούλης της ζωής μου. Στην αρχή ο ήχος ακούετουν σαν το τέμπο ενός τραγούδι ποπ/ροκ. Μετά ξαφνικά εμετατράπηκε σε χέβι ροκ μπαλάντα μπας. Μετά αρκέψαν τα δυνατά τάγκα-τούγκα σάννα τζιαι ήμουν στο Κλαμπ-Εξ στη Λεμεσό τζιαι άκουα τέκνο μουσική (μπλιάξ) τζιαι εν εμπορούσα να ξεφύγω.

Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν ιδιαίτερα κλειστοφοβικο άτομο. Αν μη τι άλλο εβρέθηκα σε σμολ σπέισις μπιφόρ τζιαι ήμουν οκέι. Τούτο όμως ήταν το κάτι άλλο. Ήταν πολλά προτώγνωρη εμπειρία. Εν την συστήνω για να είμαστε ειλικρινής. Σε μια φάση έθελα να αρκέψω να κλαίω. Εσκέφτουμουν τον the friend, την μάδερ Ίνγκλαντ, το Συσέγκιο, τη μάδερ....σάννα τζιαι επεράσαν ούλα ομπρός που τα αμάθκια μου. Εν είσhε έτσι πράμα. Επέλλανα λαλώ σας.

Ελαλούσα συνέχεια που μέσα “αν φκω ζωντανή ποττέ που δαμέσα, εχτός του ότι θα εν θαύμα, θα πιάσω μονομίας τηλέφωνο τον the friend τζιαι μώλις ακούσω τη φωνή του θα μπίξω τα κλάματα που θα καταλάβω ότι άι αμ στιλ αλάιβ”.

Το τάγκα-τούγκα να κοπανά μες τα αφκιά μου για είκοσι λεπτά. Η κοπέλα εμιλούσε μου κάθε τόσο. Σε μια φάση λαλέι μου «Μα Λουκρέζια μου, μετακινήσε.» Λαλώ της τζιαι εγώ - «Ναι εν επειδή κρυώνω. Σε πόση ώρα τελειώνουμε;» Μώλις μου είπε ότι εμεινίσκαν μας ακόμα δώδεκα λεπτά έθελεα να αφτομωλήσω ράιτ δέαρ εντ δεν.

Μοναδική εμπειρία. Ρίλι. Να ομολογήσω τζιαι κάτι. Την ώρα που το επερνούσα ούλο τούτο το πράμα που με εκρατούσε σέιν (τρόπος του λέγειν) ήταν το θέατρο. Τωρά πως το εννοώ τούτο. Βασικά, εσκέφτουμου ιν ριλέισhιον με τούντην εμπειρία που επερνούσα ότι θα μου έδινε γκρέιτ ίνσαϊτ για τις θεατρικές μου εμπειρίες. Τούτη ούλη η κλειστοφοβία, η μη ελευεθερία κίνησης για τόσην ώρα (μπορεί να μεν ήταν πολύ ώρα αλλά εμένα εφάνηκε μου μια αιωνιότητα) εβοήθησε με να καταλάβω πόσο φορ γκράντετ πέρνω την ηρεμία τζιαι την ελευθερία στο περιβάλλον μου.

Εμ-αρ-γουάι εν ξανακάμνω. Ούτε το συστήνω. Εν ξέρω πόσο σημαντικό είναι αλλά εμένα εν μου άρεσε. Όι εν θα ξανα-επισκεφτώ τον μαγνητικό. Ακόμα τζιαι μαγνήτες να φέρουσιν εν ξανα-πατώ τζιμέσα.

Το καλό της υπόθεσης είναι που τελικά όσα τζι’ αν εκόστησε θα τα πιερώσει η κόμπανι που το μέντικαλ ινσhούρανς κάβερ. Ε άσhο ιλέ. Εν εξαιτίας τους έτσι τζιαλλιώς που τα έπαθα τούτα ούλα. Ας την φάσσιν τωρά.

Σκρού γιου εμ-αρ-άι τζιαι κόμπανι. Πάω να πιω μπλάκαραντ τζιους πέρκι ξεζαλιστώ.

Απαίσια μαγνητική εμπειρία όβερ.

Τάιμ του ριλάξ νάου. Ουφ!


Muse - Time is Running Out