Η Παπαρούνα
Μιας και εμπήκε και επισήμως η Άνοιξη, ας πούμε και μια ιστορία-μύθο για την όμορφη Παπαρούνα...
Κάποτε ήταν μια όμορφη κόρη που την έλεγαν Μυρτιά. Έκανε όμως κάποιο μεγάλο αμάρτημα, την καταράστηκε ο πατέρας της κι' έγινε ένα φυτό, η γνωστή μας μυρτιά. Από τη φλούδα του δέντρου της μυρτιάς, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες, βγήκε ένα όμορφο μωρό, ο Άδωνης. Ήταν τόσο ωραίος που η Αφροδίτη, η θεά της ομορφιάς, τον πήρε μαζί της και τον έδωσε στην Περσεφόνη, στην κόρη της θεάς Δήμητρας να τον προσέχει, γιατί εκείνη θα έλειπε λίγο καιρό στον Όλυμπο. Η Περσεφόνη όμως δεν ήθελε να δώσει τον μικρό Άδωνη πίσω στην Αφροδίτη, και έτσι άρχισε ένας άγριος καβγάς ανάμεσα τους, και με τη μεσολάβηση του Δία τον κέρδισε η θεα Αφροδίτη.
Μεγάλωσε ο Άδωνης κι' ήταν τόσο όμορφος, όσο κανένας άλλος άντρας πάνω στη γη. Η Αφροδίτη τον αγαπούσε και τον κρατούσε κοντά της αλλά ο Άρης, ο θεός του πολέμου που αγαπούσε την Αφροδίτη, ζήλευε τόσο πολύ που έβαλε σκοπό να σκοτώσει τον Άδωνη.
Η Αφροδίτη που ήξερε πόσο κακός και επικίνδυνος ήταν ο Άρης, συμβούλευε τον Άδωνη να μην απομακρύνεται από κοντά της.
"Πρόσεχε - του είπε μια μέρα - όταν λείπω μη βγεις ποτέ σου για κυνήγι γιατί μπορεί να σου συμβεί κανένα κακό".
Μια μέρα αποφάσισε να πάει ως τη χώρα της Αφρικής η Αφροδίτη και επανάλαβε τη συμβουλή της στον Άδωνη. Μα εκείνος, σα νέος που ήταν, αγαπούσε τόσο πολύ το κυνήγι και αποφάσισε να βγει μια βόλτα με το τόξο του ως το δάσος μήπως βρει κανένα αγρίμι.
Τον πήρε είδηση ο Άρης που παραφύλαγε και χωρίς να χάσει ούτε στιγμή καιρό, μεταμορφώθηκε σ' ένα μεγάλο κάπρο. Μπήκε στο δάσος και σε λίγο παρουσιάστηκε μπροστά στον 'Αδωνη. Το όμορφο παλικάρι ετοίμασε το τόξο του μα δε πρόλαβε να το χρησιμοποιήσει. Ο κάπρος όρμησε καταπάνω του και τον τρύπησε με τα σουβλερά του δόντια. Έπεσε κάτω βογγώντας από τον πόνο ο Άδωνης και ο κάπρος - ο μεταμορφωμένος Άρης - το 'βαλε στα πόδια και χάθηκε ανάμεσα στα δέντρα του δάσους.
Άκουσε τη γεμάτη πόνο και απελπισία κραυγή του Άδωνη η Αφροδίτη κι' έτρεξε προς το μεγάλο δάσος με την ψυχή γεμάτη αγωνία. Δεν άργησε να δει τον αγαπημένο της ακίνητο πάνω στη χλόη. Στη βιασύνη της να φθάσει κοντά του, τρύπησε το πόδι της με τ' αγκάθια μιας τριανταφυλλιάς. Και το μέχρι τότε άσπρο τριαντάφυλλο έγινε κόκκινο από το αίμα της θεάς Αφροδίτης (ο μύθος της Τριανταφυλλιάς). Όταν τελικά έφθασε κοντά στον Άδωνη η θεά, γονάτισε πλάϊ του και τον πήρε με λαχτάρα στην αγκαλιά της. Μα δε μπόρεσε να του προσφέρει καμιά βοήθεια. Το παλικάρι που είχε τραυματισθεί τόσο βαρειά, είχε ξεψυχήσει.
"Καταραμένε Άρη!" ξεφώνισε με σπαραγμό η Αφροδίτη και άρχισε να κλαίει με δυνατούς λυγμούς σκυμμένη πάνω στο νεκρό παλικάρι.
Το αίμα του Άδωνη το ήπιε η γη και στο σημείο εκείνο φύτρωσαν μερικά άγνωστα ως τότε τρυφερά λουλούδια, με μεγάλα πλατιά και κατακόκκινα σαν το αίμα πέταλα. Ήταν οι παπαρούνες.
Έτσι πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες. Πως οι παπαρούνες φύτρωσαν πάνω στο αίμα του Άδωνη...
Η Παπαρούνα
Μεγάλωσε ο Άδωνης κι' ήταν τόσο όμορφος, όσο κανένας άλλος άντρας πάνω στη γη. Η Αφροδίτη τον αγαπούσε και τον κρατούσε κοντά της αλλά ο Άρης, ο θεός του πολέμου που αγαπούσε την Αφροδίτη, ζήλευε τόσο πολύ που έβαλε σκοπό να σκοτώσει τον Άδωνη.
Η Αφροδίτη που ήξερε πόσο κακός και επικίνδυνος ήταν ο Άρης, συμβούλευε τον Άδωνη να μην απομακρύνεται από κοντά της.
"Πρόσεχε - του είπε μια μέρα - όταν λείπω μη βγεις ποτέ σου για κυνήγι γιατί μπορεί να σου συμβεί κανένα κακό".
Μια μέρα αποφάσισε να πάει ως τη χώρα της Αφρικής η Αφροδίτη και επανάλαβε τη συμβουλή της στον Άδωνη. Μα εκείνος, σα νέος που ήταν, αγαπούσε τόσο πολύ το κυνήγι και αποφάσισε να βγει μια βόλτα με το τόξο του ως το δάσος μήπως βρει κανένα αγρίμι.
Τον πήρε είδηση ο Άρης που παραφύλαγε και χωρίς να χάσει ούτε στιγμή καιρό, μεταμορφώθηκε σ' ένα μεγάλο κάπρο. Μπήκε στο δάσος και σε λίγο παρουσιάστηκε μπροστά στον 'Αδωνη. Το όμορφο παλικάρι ετοίμασε το τόξο του μα δε πρόλαβε να το χρησιμοποιήσει. Ο κάπρος όρμησε καταπάνω του και τον τρύπησε με τα σουβλερά του δόντια. Έπεσε κάτω βογγώντας από τον πόνο ο Άδωνης και ο κάπρος - ο μεταμορφωμένος Άρης - το 'βαλε στα πόδια και χάθηκε ανάμεσα στα δέντρα του δάσους.
Άκουσε τη γεμάτη πόνο και απελπισία κραυγή του Άδωνη η Αφροδίτη κι' έτρεξε προς το μεγάλο δάσος με την ψυχή γεμάτη αγωνία. Δεν άργησε να δει τον αγαπημένο της ακίνητο πάνω στη χλόη. Στη βιασύνη της να φθάσει κοντά του, τρύπησε το πόδι της με τ' αγκάθια μιας τριανταφυλλιάς. Και το μέχρι τότε άσπρο τριαντάφυλλο έγινε κόκκινο από το αίμα της θεάς Αφροδίτης (ο μύθος της Τριανταφυλλιάς). Όταν τελικά έφθασε κοντά στον Άδωνη η θεά, γονάτισε πλάϊ του και τον πήρε με λαχτάρα στην αγκαλιά της. Μα δε μπόρεσε να του προσφέρει καμιά βοήθεια. Το παλικάρι που είχε τραυματισθεί τόσο βαρειά, είχε ξεψυχήσει.
"Καταραμένε Άρη!" ξεφώνισε με σπαραγμό η Αφροδίτη και άρχισε να κλαίει με δυνατούς λυγμούς σκυμμένη πάνω στο νεκρό παλικάρι.
Το αίμα του Άδωνη το ήπιε η γη και στο σημείο εκείνο φύτρωσαν μερικά άγνωστα ως τότε τρυφερά λουλούδια, με μεγάλα πλατιά και κατακόκκινα σαν το αίμα πέταλα. Ήταν οι παπαρούνες.
Έτσι πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες. Πως οι παπαρούνες φύτρωσαν πάνω στο αίμα του Άδωνη...
Σοφία Βόσσου - Η Άνοιξη
Πφτ, θεοί λαλεί σου αλλά τζείνους που αγαπούσαν εν εμπορούσαν να τους φέρουν πίσω κοντά τους.
ReplyDeleteΌλυμπος, πεταμένα λεφτά. :p
Αυτό το σκέφτηκα και εγώ. Ας πούμε κάτσε μισό, είσαι θεά, και αφού μπορείς να πεταχτείς με το τσουπ στην Αφρική δεν μπορείς να φέρεις τον αγαπημένο σου πίσωωω;;;
DeleteΚαι εσύ βρε αγαπημένε νεανίσκε, γιατί εν κάθεσε τον κώλο σου κάτω όπως σου λαλούν;;;; Μιαν ζωήν έτσι τα αγόρια. Ξεροτζέφαλα (σόρρυ μπόυς)!!!