Addiction(ς)

Πριν λίγες μέρες εγυρόφερνα μέσα στην μπλογκόσφαιρα τζιαι έπεσα πάνω σε ένα ποστ από το Πάκκο (άλλος Παννίκος άλλος Λαμπιόνης – don’t ask γιατί το δεύτερο nickname - βλέπε φώτο πιο πάνω), τζιαι έβαλε ένα γρίφο που ελάλε τι κοινό έχουν η μπλογκόσφαιρα με τη σεξουαλική του ζωή…..μάλλον εννωάν κάτι σαν τον #Droughtlander….τζιαι την ξηρασία που έπεσε τούντο διάστημα στη Καλιφόρνια. 

Εγώ θα πω όμως το άλλο…τι κοινό έχει η μπλογκόσφαιρα με το The Walking Dead? Όποιος το βρει, τζερνώ μαργαρίτες, cosmos τζιαι shots μαστίχας!!!

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

...όπως τζιαι στο The Walking Dead, η μπλογκόσφαιραχαροπαλεύει και είναι κάτι σαν τη ζωντανή νεκρή. Ο λίντερ πάντα λιο πολλά εν χαμένος (έχουμε Ρικ Γκράιμς της Κυπριακής-Μπανανιακής μπλογκόσφαιρας;;;;;;;) τζιαι οι υπόλοιποι επηζόντες προσπαθούν με σπαθκιά τζιαι με τα «μη» της μνήμης να επαναφέρουν πράματα που ήδη έχουν περάσει τζιαι δεν ξαναεπιστρέφουν.

Δεν θα πω ότι το μπλόγκινγκ τζιαι η γραφή είναι ξεπερασμένη τέχνη γιατί όσο υπάρχει ο άνθρωπος κάπου θα θέλει να γράφει τζιαι να μοιράζεται τις ιδέες του/απόψεις κλπ. Απλά το μπλόγκινγκ είναι καιρός να το παραδεχτούμε ότι είναι πλέον μακράν κορεσμένο (ποτέ νεκρό όμως, α!). 

Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και εβδομαδιαία δηλώνω φαν και συνεχίζω να γράφω γιατί ποτέ μα ποτέ δεν εξαντλούνται τα θέματα για να πεις ή να γράψεις κάτι. There will ALWAYS be something to write about…

So, κάτι ίσως που με έκαμε να σκεφτώ αυτή την εβδομάδα (τζιαι τις άλλες εσκέφτουμουν απλά I wasn’t blogging about it, okay?!?) είναι το πόσο addicted we all are…στο οτιδήποτε. Αιτία για τούτο υπήρξε ένας βλάκας, ο οποίος ασυνείδητος, εχτύπησε το παρκαρισμένο αυτοκίνητο της κάζιν (let’s call her…Aqua…) το οποίο αυτοκίνητο (άλλος Simba) ήταν παρκαρισμένο πόξω που το σπίτι της. Ας πούμε όι ότι της έφαε όλο τον κώλο του καημένου του Simba…εν άσπρο αυτοκίνητο που το έκαμε, be on the lookout...

Ένιγουεϊς….ξεφεύγω νάκκο….που θέλω να καταλήξω. Δυστυχώς τωρά η καημένη η Aqua επήρε τον Simba στον ισhιωτή, τζιαι για 2-3 μέρες δεν έχει μέσον να κινείται. Αυτό με άλλα λόγια στη Μπανανοχώρα μας σημαίνει……………….είσαι κουλλός. Κουτσός, στραός στον Άη Παντελεήμονα, ένα πράμα.

Τζιαι τούτο με έκαμε να σκεφτώ....εμένα, ποιόν άλλον;;;;

Εγώ ρε κουμπάρε θα σου μιλήσω ίσhια γιατί είμαι πλάσμα που τα λαλώ χύμα (όι τζίνο που φαντάζεστε το άλλο) τζιαι τα λέω έξω που τα δόγκια (γίατι έχω τζιαι μερικά σαπισμένα εν η αλήθκεια). Είμαι στη χερσόνησο της Μπανανίας εδώ και 5,5 αιματηρά χρόνια (εν τω χωνέφκω που να με ταϊζεις φλαματζέρι ούλλη μέρα), τζιαι όχημα δεν εκηάρησα να πιάσω. Ο λόγος;;;; Όπως το εκατάλαβες ντίαρεστ το μεγαλύτερο θέμα μου εν το οικονομικό (τι άλλο;;;;;;;;;;;; χαλλόοοοοοοοοου, δε ήντα που γίνετε γυρώσου!!!!!!!!!!) Να σημειώσω ότι έφκαλα άδεια οδήγησης εδώ και 6 χρόνια!!!! Τέσπα, πάμε πίσω σε σένα. Ναι, εσένα ντίαρ Κύπριε ρίντερ...Εσύ, ναι, εσύ που ξοθκιάζεις το μίνιμουμ 50ευρωπουλλάκια (το λιότερο α!) το μήνα για πεζίνες αντί να πιάνεις πάμπλικ-τράνσπορτ ή τα πόθκια σου ή έστω ένα ποδήλατο σιορ (κάμνεις τζιαι εξερσάιζ) για να πεις ότι κάμνεις τζιαι εσύ κάτι ενάντια στην καταπολέμηση του καυσαερίου στην ατμόσφαιρα – όι μετά να μου κλαίεσαι γιατί εν έτσι μπάι-πόλαρ ο τζιαιρός μας λέιτλι τζιαι να ζητάς εξορκισμούς να φκει ο Δεκέμβρης που τον Μάρτη/Απρίλη – κάλα σου κάμνει τζιαι γαμά σε ο τζιαιρός - Τέσπα, πάλε εξεφυγα. Που ήμουν;;;; Αααα ναι. 

Εγώ που λέτε όχημα δεν έχω. Τζιαι το πιο πιθανόν να μεν πιάσω τζιαι ποτέ, if I don’t absolutely have to. Εν εν ότι είμαι τόσο οικολογικά συνειδοτοποιημένη τζιαι το πέζω Ευρω-πέα τζιαι την έχω δει χιπστερικά ή εναλλακτικά, απλά θωρώ και βλέπω πόσο μεγαλύτερος μπελάς είναι να ΕΧΕΙ κάποιος όχημα που εμένα που ΔΕΝ έχω - Κοίτα άδειες κυκλοφορίες, ασφάλειες, λάδια, λάστιχα, βενζίνη και ότιδήποτε άλλο έξτρα τύχει να προκύψει - Ναι εν θα σου πω ότι εν ωραίο να υποχρεώνομαι σε άλλους άμαν θέλω να πάω μες τ’ ακάμμωτα ή στην Χώρα (άλλη πρώτεύουσα….χμμμ χμμμ). Ναι εν θα σου πω ότι εν ωραίο να θέλω να πάω έξω για μιαν μπύρα (Στέλλα Αρτουάς πλίζ!!! Ή έστω μια Γκίνες, αλλά όι τζίνη που εν μες το κουτούι, την ντραφτ πορφαβόρ! Μερσί) τζιαι εγώ να θέλω να φύω στο δύωρο αλλά να μεν μπορώ γιατί εν έχω κανέναν να με πάρει πίσω η ώρα 2 το χάραμα σπίτι (εν μου αρέσκει να μεινίσκω ως την αφκή λέμε τα γέριμα – I ♥SLEEP – ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;) 

...τζιαι έτσι, είμαι αναγκασμένη πολλές φορές να μεινίσκω τζιαμέ όπως την κούκουφη…σόου τις περισσότερες φορές (όι πως με χαλά) κάθουμαι σπίτι μου βάλω λίο Olivia Pope τζιαι κόκκινο κρασί τζιαι μεινίσκω στην ηρεμία του σπιθκιού μου.

 Μα εν εν θεάρα η γυναίκα?
Όι πέτε μου, εν εννι???

Μαααααα εν εν για addiction που θα εμιλούσα;;;;;;;;;; Ααα ναι, σόρρυ. Πίσω στο θέμα μου. Το κυρίως θέμα: τζιαι γυρίζω προς την Aqua (την καημένη) τζιαι λαλώ της προψές «λυπούμε σε νάκκο γιατί όκεϊ, εγώ εσυνήθισα πες να μεν έχω car, αλλά για σένα τούτες οι 2-3 μέρες θα εν πολλά δύσκολες». Γιατί είναι πολλά δύσκολο όταν είσαι συνηθισμένος (τζιαι εθισμένος) με κάτι να ξε-συνηθίσεις, ακόμα όταν τζιαι δεν το έχεις για μικρό χρονικό διάστημα. 

Ο κόσμος σήμερα εν πολλά εθισμένος/συνηθισμένος/βολεμένος, σε πολλά πράγματα. 

Να δώκω 2-3 πολλά επιφανειακά παραδείγματα

Η σοκολάτα: 

Παίρνει πρωτεία γιατί τζιαμέ που ενώ εμεγάλωνα τζιαι ενόμιζα ότι εν κάτι που μόνο οι γυναίκες μπορούν να ππέσσουν σαν τις λισhιασμένες πάνω τους (τι σεξιστική σκέψη), τελικά βλέπω συνεχώς γυρώ μου ότι είτε θήλυ είσαι είτε άρρεν τα ίδια σκατά. Ο λιχούδης εν λιχούδης ότι γένος τζιαι να' σαι. Μια γλυκιά εξάρτηση….αλλά ας μεν πάρει μόνο η σοκολάτα τα πρωτεία, μιας τζιαι γενικά βλέπω μια γενική μη-αντίσταση σε αυτή την μια και μοναδική σου αγάπη………..τη σοκολατένια σου αγάπη…………..(εν εν για τη Lacta που μιλώ μπάι δε γουέι). Π.χ. εμένα μου κάμνει πόλεμο η Aqua με την άλλη μας φιλενάς (ας την πούμε Dexterixie) γιατί ισχυρίζονται (εν φήμες) ότι η 5κιλη ποτσούα της νουτέλλας εν ΑΤΟΜΙΚΗ!!!!!!!!!!!! 

Ναι, μπορεί όντας υπερβαρό σαν άτομο να καταναλώνω ένα κάρο γλυκά (τζιαι ελληνικά σουβλάκια), αλλά ουδέποτε έκατσα στη ζωή μου να φάω πάνω από 2-3 κουταλιές νουτέλλα. Ακού μου τζι, ατομική!!!!! Μα πάτε καλά σιορ;;;;;;;; Ήντα μόνο τζιαι μόνο που το ακούω (φήμες λέμε) πάθαινω διαβήτη που μόνη μου. Άλλο να μου δώσεις καμιά-θκιο τρεις-τέσσερις-πέντε-έξι Kinder Bueno (με την μαύρη επικάλυψη πόξω όι τζίνη με την άσπρη πον αηδία τζιαι λανσάρει σαν false chocolate) ή καμιά Galaxy ή έστω καμιάν Bounty (καλά δαμέ εν θέμα πρέφερενς τζιαι ανάλογα με του τι PMS περνάς τζίντη φάση). 

Γενικά, υπάρχει ένα γενικό φαινόμενο με τον εθισμό στο οτιδήποτε σοκολατόειδές στον περίγυρο μου. Όχι πως με ενοχλεί, αλλά φανταστείτε πόση σοκολάτα καταναλώνουμε κάθε χρόνο…..Τα εγγόνια μας θα έχουν άραγε τόση σοκολάτα να τρώνε σαν εμάς;;;;;

Το ίντερνετ: 

Φιλέ, παραδέξου το, είτε το πιάνεις που την PrimeTel είτε το πιάνεις που την CableNet είτε το πιάνεις που την (αγαπητή προς πλέον μισητή) CYTA, άμαν ππέσει το ίντερνετ, είτε δουλειά είσαι, είτε σπίτι, είτε για καφέ είτε για κάμπινγκ στα Ιμαλάϊα (τώρα πλέον δεν γίνετεεεεεεε μουαχαχαχαχα – bad joke of the day) είσαι πας σε αναμένα κάρβουνα γιατί δεν μπορείς να στείλεις τζίντο γαμημένο το Snapchat με τον καφέ του Starbucks ή να πιάσεις που Viber τον φίλο σου που το Σαν Φρασίνσκο ή τη θκειάσου που την Κλαφθκιά --- άλλη Κλαυδία….έχουμε ιστόρια με τούντο όνομα, τώρα να σας την πω….---

Σκηνικό – Πριν 3 χρόνια 

Η Λου ανέμελη συνοδηγός με τον αδελφό της (let’s name him….Brat….έτσι εν ο αδερφός στα ρώσικα…λονγκ στόρι, μεν ρωτάτε) μες τον αυτοκινητόδρομο Λάρνακα – Λεμεσός. Είμαστε κάπου μες τα χωρκά της Λάρνακας, πριν βγούμε για την έξοδο προς Λεμεσό*(θυμήστε μου να σας γράψω άλλο ανέκδοτο στο τέλος για τούτο), τζιαι βλέπω πας τες ταπέλες ένα χωριό που ονομάζεται ΚΛΑΥΔΙΑ. Αααααα λέω τζιαι εγώ, πρέπει να πιάσω την μάδερ να της το πω. 

Λου - (ενθουσιασμένη) Μάδερ, το ήξερες ότι στην Λάρνακα έσhιει ένα χωρκό που το λένε Κλαυδία;;;;

Μαμ - (after face-palming herself) Λου, καλή μου κόρη, εν εν Κλαυδία...εν Κλαυδιά (aka Κλαφθκιά εις την Κυπριακήν). 

Λου - Μα, μα...μα εν εν σαν το Εγώ, ο Κλαύδιος;;;;;;;;;;;;;; 

Μαμ - Νόου ντάρλινγκ, σόρρυ, αλλά είναι Κλαφθκιά. Άτε κλάψε τωρά...

Λου - (λες και εβουλιάξαν τα καράφκια της and she's about to cry) *I'm hunting shadows in the dark/In steaming jungles of the world* ...

Και έτσι έμαθα και για την Κλαυδιά της Λάρνακας....

 

Παμ πίσω. Το ίντερνετ όπως έλεγα τζιαι πιο πάνω, εν μες τους τοπ 5 εθισμούς του αιώνα. Είτε θα μαραζώνεις γιατί εφκήκε νέο επεισόδιο του Game of Thrones τζιαι πρέπει να το κατεβάσεις που το Torrent Freak (γαμ**** την πουτ***** μου μέσα, πάλε αλλάξασσιν domain τούτοι??? εκαταντήσαν σhειρότεροι τζιαι που τες Καρνάσhιαν που αλλάσσουν ρούχα for their over-sized butts!) είτε θα πρέπει να έσhιεις ίντερνετ για να παίξεις Candy-#myass-Crush ή LoL (aka League of Legends - Oy vey!) ή απλά για να κάτσεις να δεις τους 29 νέους τρόπους που μπορείς να κάμεις πεολειχία στο BuzzFeed!!! (JESAS!!!). Κοινώς όπως εκατάλαβες αν δεν προλάβεις τα γεγονότα που are trending on Twitter  -#societyvictim - θεωρήσε λειψός τζιαι κοινώς out of this world.... (but I thought I was....hmmmm) 

Ανθρώποι: 

Το αγαπημένο μου addiction ever...να μπλέκεις με fellow homo-σαπισμένους. Οι αγάπες, οι συγκρούσεις, οι αγκαλιές, οι τσακωμοί, γενικά αυτές οι στιγμές που περνάς με τους fellow-species σου και 99.9% of the time you'd wish you'd own a gun to shoot yourself in the face. Οι ανθρώποι εν επίσης ένα που τα βασικά addictions of this world. Τι;;;;;;;;;;; Βαρκέσαι τη ζωή σου;;; Μόλις εσχολάσες τζιαι you don't know what to do with yourself;;;;;;;;;;; Στέλνεις μήνυμα στο φατσοβιβλίο να δεις ποιoς έσhιει αθκιάσει να πάτε για μοχίτος τζιαι μπύρες;;;;;;; Δεν ξέρεις τι να κάμεις με τη ζωή σου άμαν εν έχεις κανέναν δίπλα σου;;;;;;;;; - *looks at the dog, who's over excited for another "walkies" by the beach and thinks ... "This is the first step of becoming the crazy-cat lady" #foreveralone*

Προσωπικά δεν είμαι (πλέον) άτομο που πρέπει να έχω κόσμο δίπλα μου (όλες τις στιγμές) για να νιώθω ότι έχω να κάμω κάτι ή για να γεμίσω το χρόνο μου κάπως. Με ευχαριστεί να έχω ανθρώπους να μοιράζομαι κάποια πράγματα, αλλά πλέον ζω το μότο "I am my own best friend". 

Νιώθω τόσο content with myself και κάμνω τόση καλή παρέα με τον εαυτό μου, που μπορώ να γίνω πιολύ εγωίστρια σε ποιον θα δώσω χώρο και χρόνο στη ζωή μου (πλέον). Στο παρελθόν, (και όντας ιδεαλίστρια), πίστευα και νόμιζα ότι σημαντικό είναι να έχεις πολύ κόσμο δίπλα σου (φίλες, εραστές κλπ). Μαλακίες στο τετράγωνο. Οι πολύ ανθρώποι κάνουν θόρυβο, και οι ανθρώποι που αξίζουν να είναι δίπλα σου, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός σου χεριού. Είπε και ο πολυαγαπημένος Θανάσης Βέγγος... 

"Έπρεπε να γεράσω αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία, είναι ένα ζευγάρι χέρια, δυο χέρια. Αυτά που θα σ' αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι' εσύ όσο μεγαλώνεις." 

Τζιαι έτσι είναι. Τζιαι θα είμαι ειλικρινής. Επειδή είμαι ένα άτομο το οποίο στο παρελθόν υπήρξα εθισμένο σε άλλα άτομα, πλέον δεν μπορώ καν η ίδια να διανοηθώ όι μόνο να το κάνω αλλά τζιαι να μου το κάνουν. Ασφυκτιώ και φεύγω. Είμαι άτομο έντονο τζιαι με πάθος, αλλά πλέον το μετριάζω με τους ανθρώπους και το διοχετεύω προς εμένα και προς πιο δημιουργικά και προσωπικά μου θέματα. Δεν αναλώνω έτσι και η ίδια τον εαυτό μου. Φυσικά, δε μπορείς να κρατάς άμυνες πάντα και με όλους, γιατί είναι εκ της φύσης μας αδύνατον να μείνουμε μακριά από τους ανθρώπους. Αλλά τουλάχιστον έφτασα σε μια ηλικία που μπορώ να μετριάζω και πάθη και αποστάσεις και να αφήνομαι ως εκεί που με πέρνει και με μέτρο πάντα. (και κάπου στο background αντυχεί το 'Turning Tables' της Adele...."so, I won't let you, close enough to hurt me, no, I won't ask you, you to just desert me...next time I'll be braver, I'll be my own savior..." - τι στίχος ρε μαλάκα...σε αφήνει μπουκάλα). 

 

Πέραν τον ανθρώπων....εγώ π.χ. είμαι addicted to movies/TV Series/literature/books....κοινώς με αποκάλεσαν στο παρελθόν Movie Whore (pffffttt I'd wish....if I was a Movie Whore, I'd get paid for it, but alas, I'm merely a Movie Slut) Addiction...ας πούμε έχω τζιαι στα βιβλία. Ας πούμε κάθε μήνα το Sirius Dog Shelter κάμνει bookworm sale στην Λεμεσό στο (in)Theory Cocktail Bar (όχι ότι είμαι biased αλλά εν πολλά ωραίο να πάτε, κάμνει τζιαι πολλά εμπνευσμένα κόκτεϊλς) τζιαι κάποιος εγύρισε τζιαι είπε μου "εσκέφτηκες να δώσεις ποττέ εσύ βιβλία σαν donation" -------------------------

 

I MEAN IS THIS A SERIOUS CONVERSATION?????????????????????????? Εγώωωωωω.......να δώσω βιβλίαααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; What in the world of Almighty Jesus and the 12 Olympian Gods is wrong with youuuuuuuuuuuuuuuuu???????????? Δέχουμαι να αγοράζω για να βοηθήσω οικονομικά αλλά μεν μου ζητήσεις να δώκω την προίκα μου, Να χαρείς ότι αγαπάς!!!!! 

Τέσπα. Επειδή ξεφεύγω συνεχώς τζιαι το ποστ ήδη μου θυμίζει την Οδύσσεια του Αστερίξ (όι του Ομήρου, την άλλη) τζιαι τζίντα επικά ποστ της Αμαδρυάδας, λαλώ καλλύττερα να κάμνω wrap up γιατί εν τζιαι έννα φκάλω με πόιντ μετά που τούτο ούλο. 

Ούλα αρχίσαν όπως είπα τζιαι πιο πάνω με το γεγονός ότι η Aqua έστειλε για μερικές μέρες τον Simba στον γιατρό τζιαι τωρά εν νάκκο με κομμένα τα πόδια. Τζιαι εν νάκκο τραγικό να νομίζεις ότι εν μπορείς να κάμεις without something which you wouldn't be able to live without, αλλά η ανάγκη σε αναγκάζει να αναθεωρήσεις το πόσο εθισμένοι/συνηθισμένοι/βολεμένοι έχουμε γίνει σε πράγματα και ανθρώπους που ουσιαστικά μπορεί και να μην τους έχουν καν ανάγκη. 

Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα τα οποία μπορώ να αναφέρω, αλλά νομίζω καλύτρερα να το αφήσω κάπου δαμέ πριν σας δημιουργήσω τζι' άλλες ημικρανίες. 

 

Και πριν κλείσω αυτό το επικό ποστ, να σας πω τζιαι το ανέκδοτο με την Λεμεσό-Λάρνακα γιατί είπα ότι κάποτε πρέπει να το μοιραστώ τζιαι δαμέσα τούτο - βασικά το ανέκδοτο είναι για Λευκωσία-Λεμεσό, και παρακαλώ οι Λευκωσιάτες αναγνώσται θέλω να κρατήσουν την ψυχραιμία τους....it's just a very truthful joke...

Επέστρεφε που λέτε πριν μερικά χρόνια ο Μπράτ πίσω που τη Χώρα τζιαι εμίλαν στο τηλέφωνο με τη μάδερ τζιαι λαλείς της "ξέρεις ποιό είναι το καλύτερο αξιοθέατο της Λευκωσίας"..... λαλεί τζιαι η μάδερ απορρημένη..."τι είναι;;;"....Και απαντά με απόλυτη ειλικρίνεια ο Μπρατ...."το τοξάκι που δείχνει στο δρόμο - ΠΡΟΣ ΛΕΜΕΣΟ". 

Ξέρω ότι οι fellow bloggers που κατάγονται ή μένουν Λευκωσία μπορεί να το βρουν κακόγουστο και κρύο, και ντάξ ξέρω ότι η Λευκωσία is not all bad (ειδικά η παλιά Λευκωσία εν όμορφη και ιδιαίτερα γραφική), αλλά σε σύγκριση από τις ελεύθερες περιοχές (και χωρίς να είμαι biased επειδή είμαι Λεμεσhiανή και μένω Λεμεσό) τα παράλια εν ανωτέρως πιο όμορφα από τη Χώρα. 

Με αυτό, θα σας εύχομαι όλους μια καλή πρωτομαγιά, καλή ξεκούραση, όσοι μπορείτε να πάτε τζιαι για καμιά βουθκιά κακό δεν κάνει (το νερό εδοκίμασα το, εν παίζεται μιλούμε!!!) τζιαι προσπαθήστε να get out of your comfort zone once in a while (λαλώ τα για να τα ακούω θέμας!), εν βλάφτει!


Άτε peace be with you all!

James Bay - Hold Back the River