Passions

Είμαι ένας αχταρμάς! Ναι, ναι αχταρμάς. 

"Νιώθω ότι έκαμα πολλά πράματα πολλά αργά τζιαι κάποια άλλα πολλά γλίορα." ~ inspired by Georgiana, Duchess of Devonshire by Amanda Foreman.

Εχτές εκαθάριζα το χαρτολόι μου που τις τράπεζες και παρόμοιες υπηρεσίες, τζιαι έπεσα πας σε κάτι «γράμματα» που έγραφα τότε σε ένα άτομο. Εν πολλά παράξενο να θκιαβάζεις τις σκέψεις σου μετά που πολύν τζιαιρό τζιαι να βλέπεις πόσο πολλά άλλαξες. Πόσο αλλάξαν οι σκέψεις σου, τα συναισθήματα σου. Τζιαι πόσο αλλοιωμένα τα βλέπεις ούλα. Όι πως ούλα όσα ένιωσες εν ήταν valid, αλλά μοιάζουν ούλα τόσο ξεθωριασμένα τζιαι μικροπρεπή πλέον. 

Το γνωστό καφεδάκι με την παρέα. Μα που άλλου; Σε ένα που τα σhίλια La Croissanderie που παραμονεύουν στην Λεμεσό. Εμετρήσαμε 13 τις προάλλες. Τζίζους! Κάποιος ερώταν την τζίντζερ την φιλενάς τι εν η δουλειά της. Λογίστρια. Έπεσε τζιαι η φράση «μα κάποιος εσπούδασε τζιαι μίντια έννε;». «Ωχ, ωχ», εσκέφτηκα, «εν εμένα που πέρκι να εννοά». Επολοήθηκα. Κάτι ένιωσα να με πνίει. «Εν εν μίντια που έκαμα!». Τζιαι μετά ήρτε τζίνη η ερώτηση που με ετσίγκλησε νάκκο: “ Όου, τζιαι τι εσπούδασες;». 

Πόθεν να αρκέψεις. Τι να πρωτοπείς. Για την εφταόροφη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου μου τζιαι τις ατέλειωτες ώρες που επέρασα τζιμέσα. Που εχάνουμουν μες τα βιβλία λες τζιαι ήταν θεοί μου; Που εμύριζα τις σελίδες των παλιών βιβλίων τζιαι ενόμιζα ότι ήμουν σε candy store? Που επίενα τουλάχιστον θκιο φορές την εφτομάδα στο second-hand bookstore down the street from my house to buy books that were published in 1906 for 99p?!? Που ανυπομονούσα να κάμνω παρουσιάσεις για να ετοιμάσω υλικό στα handouts με quotes που ούτε οι προφεσόροι μου εν ηξέραν; Που επέστρεφα πίσω που το κλαμπ τζιαι αντί να είμαι που πάνω που την τουαλέτα puking my guts out like my peers, I was totally sober and reciting Titus Andronicus η ώρα τρεις το χάραμα…

Ή να του πω για τις αμέτρητες ώρες που εκάθουμουν μες το σκοτάδι τζιαι έκαμνα manual editing. Τζιαι όταν λέω μάνουαλ, εννοώ κανονικά να ράφκω τζιαι να κόφκω σκηνές, λες τζιαι ήταν πατρόν. Το editing όπως εκάμναν πριν το 1994 (πριν το ‘The English Patient’ – first film to be digitally edited to win an Oscar for Best Editing), πριν μπει ολάκερο το entertainment business μες τον ψηφιακό κόσμο. Πριν γίνουν ούλα απλά ένα ‘κλικ’ τζιαι να το αποκαλείς μοντάζ. Που τζίντο editing. Τι να του πω; Που εβούρουν πάνω κάτω να έβρω σπόνσορες τζιαι σαν producer ήταν δουλειά μου τζιαι καθήκον μου να μεριμνώ για τα πάντα σε μια παραγωγή; Που εφρόντιζα το budget, the location, the light, the schedule, the sound, the food…oh the food. Never underestimate the power of feeding everyone on set. Πώς να εξηγήσω την διαδικασία που το χαρτί στην οθόνη; Τις ανασφάλειες του σεναριογράφου, την ανεξάντλητη ενέργεια του παραγωγού, το «όραμα» του σκηνοθέτη, την δημιουργικότητα του set designer/costume designer, την ακρίβεια του κινηματογραφιστή. 

Πραγματικά…εξηγούνται τούτα ούλα;;;;

Πώς να του μιλήσω τζιαι να του πω ότι ενώ οι συμφοιτήτριες μου εκάμναν δεσμό με τον έναν τζιαι τον άλλον, εγώ είχα δεσμό με τον ποιητή τζιαι αντί για all night partying, έβλεπα το Clockwork Orange / The Seventh Seal τζιαι επάθαινα eyegasm/eargasm/soulgasm. 

Τζιαι άτε λαλείς του τι εσπούδασες. Τζιαι μετά; Μετά ρωτάσε τι κάμνεις τωρά. Totally unrelated. Don’t get me wrong, I love what I currently do and the people I chose to work with. No complains here. No sirée. 

Αλλά κάτι μέσα μου με τσίμπησε. Ποιος καταλαβαίνει πραγματικά; 

Ποιος καταλάβει πως είναι να νιώθεις το πάθος ενός θεατρικού έργου ή την τραγικότητα μιας βικτωριανής νουβέλλας. Ή έστω την μαγεία μιας πραγματικά καλής ταινίας (το «καλή» ταινία εν πολλά υποκειμενικό). Την υφή, τον ήχο, τα χρώματα, την κάθε μικρή λεπτομέρεια που εφρόντιζε κάποιος την ώρα που εγυρίζαν ότι θα φανεί στο πλάνο. 

Τούτα ούλα εν βρίσκω πλάσμα να τα καταλάβει. Να τα νιώσει με το ίδιο πάθος που τα νιώθω εγώ. 

Τζιαι ναι, είμαι σίουρη ότι υπάρχει κάπου ένα πλάσμα τζιαμέ στον «έξω κόσμο» που πιθανόν να νιώθει το ίδιο με τούτο που νιώθω όταν βλέπω ένα θεατρικό έργο/όταν διαβάζω μιαν βικτωριανή νουβέλλα/όταν βλέπω μιαν «καλή» ταινία. 

Αλλά προς το παρών εν εσμείξαν οι δρόμοι μας. Τζιαι ίσως να μεν σμίξουν ποτέ. 

Τζιαι στην τελική, ακόμα ψάχνουμαι, τρώουμαι, τζιαι εν κάθουμαι ένα τόπο ήσυχη. 

Τζιαι ενοχλεί με όταν ο άλλος έσhιει μιαν αντίληψη για σένα όταν δεν ξέρει το πρώτο πράμα για το ταξίδι σου. Γιατί μόνο εσύ ξέρεις για το ταξίδι σου. Τζιαι τους Γολγοθάες σου. Μόνον εσύ ξέρεις πόσο γαίμα έφτυσες τζιαι how much ass you had to kiss to find inner peace and get to where you are now. Τζιαι μόνο εσύ μπορείς να αφήσεις του άλλους να δουν ποιος είσαι πραγματικά.

Αλλά επειδή εν είμαι πλάσμα που του αρέσκει να φουμίζεται, όσο παράξενο τζι' αν σας φένεται εσας δαμέ που με θκιαβάζετε - cause I just won't shut up about me (me, me, me, ME, ME, ME & me) - εν θα κάτσω να πω κάποιου "ναι ξέρεις επία τζιαι τζιαμέ, έκαμα το τζιαι τζίνο, εγνώρισα τζιαι τον τάδε σκηνοθέτη τζιαι έπιασα το τάδε βραβείο". Εν εν το στυλ μου. Αλλά ίσως θα έπρεπε γιατί εν καλό κάπου κάπου να δείχνεις τις διάφορες πτυχές του εαυτού σου, τζιαμέ που βλέπεις ότι αξίζει να τις δείξεις φυσικά. Μερικές φορές δείχνεις τες τζιαι στην τελική αναρρωθκιέσαι why you even bothered in the first place cause they simply weren't worth it or they don't give a damn, αλλά there's worse things out there I guess. 

Τζιαι στην τελική, τούτο που γυρέφκω νομίζω εν πάθος σε ότι τζι' αν κάμνω, τζιαι με όποιον τζι' αν είμαι. Τζιαι το βρίσκω ιδιαίτερα ανιαρό να περιτριγυρίζομαι απο άτομα χωρίς πάθος and zest for life. 

       

A Quick Beep

(2007)