Είμαι ένας άλλος

Το σαββατοκυρίακο εσυνόδεψα την μάδερ σε μια παράσταση που ήθελε στο Ριάλτο στη Λεμεσό, το 'Είμαι ένας άλλος' (I Am Another). Ελληνικός μόνολογος, με τον ηθοποιό Γιάννη Στάνκογλου να ερμηνεύει, το θεατρικό αυτό έργο μας έρχεται από τον Σουηδό Michael Azar, ο οποίος μέσα που τούτον τον θεατρικό μόνολογο εκφράζει τον θαυμασμό του προς την ζωή τζιαι το έργο του Ρεμπώ.  

Όπως έχω ξαναπεί, δύσκολα με βάλεις μες το θέατρο πλέον, ειδικά άμαν είναι τζιαι μονόλογος, πρέπει πραγματικά να με πείσεις για να δεχτώ να κάτσω κάτω τζιαι να δώκω προσοχή. Αλλά εχτές, όχι απλά έδωσα προσοχή, αλλά τζιαι την πλήρη κατανόηση τζιαι αποδοχή μου. 

Όταν πριν 2-3 χρόνια έτυχε να είμαι παρών στο έκτρωμα που ανέβασε ο Τηλεμάχου με τον Ξενοφώντος για την ζωή του Ρεμπώ, αποφάσισα να κάτσω να διαβάσω τζιαι νάκουρι μόνη μου τι εστί Ρεμπώ τζιαι γιατί αξίζει να ξέρω ποιός είναι τζιαι τι έκαμε. Ερχόμενος από την Γαλλική επαρχία, μεγαλώνοντας σε ένα υπερβολικά συντηριτικό και ανελεύθερο περιβάλλον, ο Ρεμπώ υπήρξε, αν θέλετε, ακόμα μια τραγική ψυχή που βολόδερνε την Γαλλία τζιαι την Ευρώπη προσπαθώντας να βρεί απαντήσεις περί ζωής, μεταξύ άλλων. Ποιητής στη ψυχή και στην ζωή, ο Ρεμπώ υπήρξε έμπνευση για πολλούς καλλιτέχνες τον 20ο και 21ο αιώνα. 

Ο Στάνκογλου με ενθουσίασε θετικά. Από την αρχή έθεσε ερωτήματα ζωτικής σημασίας περί της ανθρώπινης ύπαρξης, ποιοί είμαστε, που πάμε, ξέρουμε τι κάμνουμε κλπ. Μινιμαλιστικά σκηνικά, με χορδές να κρέμονται από πάνω, η κάθε μια εκ των οποίων κρατούσε και από ένα αντικείμενο-σύμβολο, το οποίο εσυνόδευε τον μονόλογο του ηθοποιού. Ένας χάρτης, μια μπουκάλι με ποτό, μια βαλίτσα, ένα σακάκι, βιβλία, καπέλο, ρολόι..Όλα σύμβολα που εκφράζαν την καταπίεση του χαρακτήρα προς εκείνα που ήθελε να κάνει και εκείνα που πραγματικά μπορούσε να κάνει. Έντονες οι τάσεις φυγής και οι κατηγορίες για την κοινωνία, έντονος και παθιασμένος φόβος για τον θάνατο και την ζωή.

Μια φράση που μας έμεινε τζιαι της μάδερ τζιαι εμένα από το θεατρικό:

"Η αρετή και η αμαρτία μοιράζονται τον ίδιο τάφο."

Ακριβής, θα έλεγα.


Αν τζιαι εξήνισε με νάκκο οι Τρύπες κάπου στα μισά της παράστασης. Μεν με παρεξηγήσετε, αγαπώ Αγγελάκα, αλλά νομίζω θα έπρεπε να το είχαν κρατήσει το τραγουδάκι είτε για το τέλος είτε απλά μόνο με την εισαγωγή της αρχής του τραγουδιού. 

Παρ'όλα αυτά...ο μονόλογος του Αζάρ σε ταΐζει με διάφορα ερωτήματα που ταλανίζουν τον άνθρωπο, χωρίς να σε κουράζει ιδιαίτερα, μιας η σκηνοθεσία εφρόντισε να εντάξει αρκετά πετυχημένα την κίνηση με τον λόγο τζιαι να τα συνδυάσει πολλά εύστοχα. 

Σε γενικές γραμμές πολλά ενδιαφέρον σαν μονόλογος που σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος. Ιδαίτερα άτομα που τους αρέσκει η φιλοσοφία του Ρεμπώ. 

Evil

(Le Mal)

While the red spittle of the grape-shot

Whistles all day in the infinite blue sky:

While the battalions, scarlet or green, fly,

By the King who jeers, en masse, into the pot:

While the terrible stupidity grinds and crushes,

And makes a smoking heap of a thousand men:

– Poor Dead! In summer, among the rushes,

In your joy, sacred Nature, who created them!…

– There’s a God, who laughs at altar-cloths

Of damask, incense, and great gold chalices:

Who dozes to Hosannas for lullaby,

And wakes when mothers, gathered in their grief,

Weeping under their old black bonnets, sigh

And yield Him the coin knotted in their handkerchief.

~Arthur Rimbaud~

    

Τρύπες - Καινούργια Ζάλη