Η πόρτα με τα Ρόθκια

Ένα που τα ταλέντα της μάδερ εν η ζωγραφική.

Πάντα ήθελε να πάει να σπουδάσει ζωγραφική, αλλά τον τζιαιρό τζίνο εν ήσhε τσιανς μια κορούδα μεσοαστή της ηλικίας της να πάει να σπουδάσει έτσι πράμα. Σόου, την ζωγραφική ήβρε άλλους τρόπους να την καλλιεργεί, παράλληλα με τις σπουδές της. Τότε εσπούδαζε Αισθητική, 1ο τμήμα τότε στην Αθήνα, μαζί εκάμναν τους τζιαι μαθήματα για το "κάλος". 'Ιστορία της Τέχνης', τζιαι πως έπρεπε να μάθουν να εκτιμούν το "ωραίο", όι το ψεύτικο, αλλά το 'ωραίο'. 

Τέσπα. Την ζωγραφική η μάδερ την ενσωμάτωσε, αν θέλετε, μες σε ότι τζι' αν έκαμνε. Ένα διάστημα επούδαζε/δουλέφκε τζιαι σαν μοντελίστ (νομίζω έτσι ονομάζεται), σόου τζιαι τζιαμέ εσχεδίαζε. So over the years, έβρισκε τρόπους να συνεχίζει την ζωγραφική, λιο ποτζί λίο ποδά. 

Την προηγούμενη φτομάδα, έτυχε να παρευθούμε η φαμίλια, στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στην Λεμεσό, όπου η μάδερ αποφάσισε να λάβει μέρος στην Ετήσια Έκθεση Ζωγράφων που διοργανώνει ο Σύλλογος Ελλαδιτών Κύπρου. Μιας τζιαι ο ντάντ εν εξ Ελλάδος (γιες γιες είμαι μισό καλαμάρι τζιαι χταπόδι στα κάρβουνα) είπαμε να πάμε να στηρίξουμε τη μάδερ, ή μάλλον τον πίνακα της.

Η μάδερ εζωγράφισε μια νύμφη - she likes fairies, nymphs and all kinds of mythical creatures (όι γκόμπλινς τζιαι τρολς όμως). 

Να τζιαι η νύμφη...

Στην έκθεση φυσικά ήσhε τζι' άλλα πολλά έργα - φυσικά εν τζιαι ήταν μόνο της μάδερ. Σόου έπιασα σβάρνα να φκάλω φώτο ότι μου 'εγυάλιζε', ότι τέλος πάντων μου έκαμνε εντύπωση. 

Σας παραθέτω μερικούς που τους πίνακες/έργα τα οποία μου ετραβήσαν το ενδιαφέρον:

Hands & Flowers detail

          

Hands & Flowers detail

Deep Blue Sea

Eggs angels/butterflies etc

             

Egyptian Alphabet

                                       

Lady in Maroon Dress Shell

Dancing Ballarina b/w

    

Water Lily/Νούφαρο

Τζιαι τέλος ένα που τα highlights της έκθεσης, 

που με ετράβησε προσωπικά, το...

WarHorse

Φυσικά υπήρχαν οι γνωστές ομιλίες, δήμαρχοι, πολιτικοί, πρέσβεις, yada, yada, yada. Ευτυχώς εμείς αρκήσαμε να πάμε σόου τίποτε εν επρολάβαμε. Επίασαμε τους ούλους στη μάσα - αρκέψαν να κασhιανίζουν τσιψς τζιαι κούνες. 

Εκάτσαμε κανά μισάωρο, εδώκαμε τη γύρα μας, ο ντάντιο έκαμε μίνγκολ, η μάδερ εγύριζε τις αίθουσες με τους πίνακες τζιαι εγώ έκαμνα crop τζιαι edit τες φώτο που έφκαλα. 

Την ώρα που εφέφκαμε σε μια φάση τζιαμέ που εμιλούσα στη μάδερ, με επλησίασε ένας κύριος, γύρω στα 55ish πρέπει να' ταν, τζιαι λαλεί μου το εξής:

Ε=Εγώ

Κ=Καλλιτέχνης (θα πεεειιιιιι....)

Κ - "Έφκαλες τα ούλα εχτός που κάτι."

Εγώ σάννα τζιαι εκατάλαβα τι θα μου ελάλεν αλλά εσκέφτηκα to humour him, so I said "which one?".

Κ - "Τζίνο ακριβώς απέναντι σου" είπε μου. 

Εγύρισα τζιαι εγώ να κοιτάξω απέναντι μου. Τζιαι είχα δίκαιο. Εν τζίνο που εσκέφτουμουν που μου έδειξε. Ζωγραφισμένη πάνω σε μια (τζιαι καλά) πόρτα ήταν μια ροθκιά. 

Το συγκεκριμένο το είχα δει πριν κανά θκιο χρόνια πάλε, με άλλην απεικόνιση, σόου εν με εσυγκίνησε αρκετά για να το φωτογραφίσω τζιαι φέτος. 

Έτσι, εγύρισα τζιαι εγώ (άλλη εγώ τζιαι το μεγάλο μου στόμα) τζιαι είπα του το εξής:

Ε - Ααα ναι, η πόρτα με τα ρόθκια.

Κ - Ναι, γιατί εν σου άρεσε;

Ε - Εεεε, όι πολλά. Είδαν την άλλα εν την έφκαλα.

Κ - Χμμ. Γιατί όι; 

Ε - (εχαμογέλασα νάκκον αμήχανα, χωρίς να θέλω να δώκω περαιτέρω απάντηση)

Κ - Όι όι πε μου, θα ήθελα να ακούσω μιαν άλλη άποψη, τι νομίζεις;

Ε - Εεε εντάξει, βασικά εν το ήβρα πολλά αυθεντικό σαν ιδέα, επειδή είδα ξανά κάτι παρόμοιο άλλη φορά, τζιαι εν με ετράβησε τόσο τούντην φορά. 

Κ - Χμμμ. (εκοντοστάθηκε λίο, εκοίταξε με, με το μίσο του, το πληγωμένο του ύφος) Μάλιστα. Όκεϊ. 

Τζιαι εγύρισε τη ράσhιη του τζιαι έφυε. 

Και ναι αγαπητοί μου αναγνώσται...μόλις επλήγωσα έναν καλλιτέχνη. 

Νομίζω δηαλδή πρέπει να ήταν του ίδιου γιατί που την αντίδραση του, με υφάκι χιλίων καρδιναλίων/ψυχρού σαμουράι που θέλει να μου πάρει το κεφάλι, έτσι εκατάλαβα. 

Ξέρω, καλά δεν είμαι ψωνισμένη, αλλά θέλω να πιστεύω ότι μια μικρή φλέβα καλλιτέχνη, την έχω, έτσι μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να ένιωσε γιατί τζιαι εγώ με τη σειρά μου όταν κάποιος θα μου κάμει κριτική θα το πάρω προσωπικά. 

Δυστυχώς, όπως καταλαβαίνετε, εν έχω καλό φωτογραφικό υλικό με τη πόρτα με τα ρόθκια. Εστείλαν μερικές φώτο που την έκθεση του νταντ, σόου επέτυχα μια που φαίνετε πολλά λιο η πόρτα (τα ρόθκια ούτε καν):

Aγνωήστε την άγνωστη κυρία.
Έτην πόρτα, φαίνετε πολλά
λιο τζιαι ένα ρόδι.

Πραγματικα εστενχωρήθκα που ίσως άθελα μου μπορεί να επλήγωσα έναν άνθρωπο, let alone a painter. 

The soul of the artist, who ever that is, is fragile. Τζιαι ξέρω, ότι εν εν ούλοι που δέχονται εύκολα την κριτική. Φυσικά, σε έναν τόσο σκληρό κόσμο, που το μόνο που θέλει η κοινωνία είνα να σε κρίνει εσένα τζιαι τα "έργα" σου, οτιδήποτε τζι' αν εν τούτα, πρέπει να έσhιεις γερό στομάσhι για να αντέχεις τζιαι να αποδέχεσαι τα οποιαδήποτε σχόλια του οποιουδήποτε. 

Εν εν ωραίο φυσικά να ακούμε που άγνωστους - τζιαι δικούς μας - αλλά νταξ οι δικοί μας άνθρωποι more or less ξέρουν το 'ταξίδι' που περνούμε για να επιτεύξουμε κάτι, σόου εν λογικό να εν νάκκο biased - μιαν γνώμη για την οποία μπορεί να μεν έχουν the slightest idea what someone must have gone through to get to that result.

Μπορεί να αποστασιοποιήθηκα τον τελευταίο χρόνο που το θέατρο, αλλά γενικά όσο ασχολούμουν/με εκατάλαβα ότι πρέπει να αποδέχεσαι όλες τις απόψεις, όσο σκληρές τζι' αν είναι τζιαι μπορούν να σε πληγώσουν. Το θέμα είναι να πιστέφκεις εσύ στον εαυτό σου τζιαι το 'έργο' σου, ότι τζι' αν εν τούτο.

Νομίζω, παραπάνω που ούλα το πνεύμα ενός καλλιτέχνη συνθλίβεται από το 'εγώ', τζιαι όι τόσο που τις απόψεις των άλλων. 

Όπως τζιαι να' σhει...παρ' όλα αυτά, δεν ήταν/είναι σκοπός μου να πληγώνω random ανθρώπους. Καμιά φορά κρίνουμε by what we perceive/view/see όντως χωρίς να ξέρουμε what lies beneath. Τζιαι πας σε τούτο μια δόση επιείκιας τζιαι ανθρωπιάς μπορεί να κάμει ούλη τη διαφορά στη ψυχή ενός ατόμου.

           

Samuel Barber - Agnus Dei