Το Πάθος του Δράκουλα

I think theater ought to be theatrical ... you know, shuffling the pack in different ways so that it's -- there's always some kind of ambush involved in the experience. You're being ambushed by an unexpected word, or by an elephant falling out of the cupboard, whatever it is.

~TOM STOPPARD~

Προψές επία στο 1ο θέατρο για τη χρονιά με τη μάδερ στο Θέατρο Ένα της Λεμεσού. Μιας τζιαι πλέον είμαι υπερβολικά δύσκολη στο να δεχτώ να πατήσω το πόι μου σε θεατρικές παραστάσεις, το Θέατρο Ένα, όπως εξαναείπα, εν το μόνο που ακόμα καταδέχομαι να επισκέπτομαι. 

Μετά το εχτεσινό, πλέον έχω κάποιες αμφιβολίες. 

Επίαμε να δούμε 'Το Πάθος του Δράκουλα'. 

Αν δεν το εξέρετε ήδη, ένα διάστημα μεταξύ της ηλικίας 19-23, είχα πάθει εμμονή με τον Δράκουλα. Όι τούντα pop culture bull crap Twilight fairy/vampires τζιαι μαλακίες. None of that. 

Μετά που έπεσε στα σhέρκα μου τούντο βιβλίο, της Elizabeth Kostova, έπιασε με μανία να ανακαλύψω όσα περισσότερα εμπορούσα για το ιστορικό άτομο του Vlad Tepes, The Impaler aka με άλλα λόγια Βλαντ, Ο Ασκαλοπιστής ή ο Παλουκωτής, όπως το εμετάφρασε ο Αραούζος στο θεατρικό - υπήρξε και σημείο εμπνεύσης για μένα όπως θα διαπιστώσετε με αυτό.

Τέσπα. Γενικά, I'm a total freak when it comes to history και πιο συγκεκριμένα in history's monsters (έσσιει τζιαι βιβλίο). 

Ο Αντρέας Χριστοδουλίδης όπως βλέπετε, με μια μετάφραση του αγαπημένου μου Αντρέα Αραούζου, αποφάσισε να ανεβάσει, με τον επίσης αγαπημένο μου, Σωτήρη Μεστάνα, 'Το Πάθος του Δράκουλα'. 

Με στεναχωρεί τούτο που έννα πω άλλα έλειπε το πάθος. ΠΑΡΑ πολλά! Μηδέν πάθος. Καλή παρουσίαση, αρέσαν μου πολλά τα props (θεατρικά αντικείμενα), άρεσε μου το production design aka τα σκηνικά τζιαι το costume design aka τα ρούχα, με εξαίρεση τα εξτένσhιονς του Μεστάνα - τζίζους, what were they thinking?!?!?! It was truly a monstrosity. Εξεχώριζα την χωρισhιά του που πίσω. Come on people, you can do better than that. 

Τέσπα, παμ' παρακάτω. 

Η ιστορία, ακολούθησε τη πορεία του μυθιστορήματος του Bram Stoker's Dracula. Ο κόμης Δράκουλας, ο οποίος θέλει να ενωθεί με την χαμένη του αγάπη, που βρίσκει στο πρόσωπο της (Βιλχελ)Μίνας, την οποία θέλει να κάμει γυναίκα του για αιωνιότητα. Ο ντόκτορ Βαν Χέστης...εμμμ...Βαν Χέλσινγκ που προσπαθεί με τον αρραβωνιστικό της Μίνας, τον Τζόναθαν να τον εξοντώσουν μόλις αντιλαμβάνονται ότι ο Δράκουλας, αρέσκετε στο να ρουφά ανθρώπινο γαίμα, αποφασίζουν να λάβουν δράση τζιαι να κάμουν eliminate το "φρικιαστικό εκπέτασμα".  

Τέσπα. Λονγκ στόρυ σhορτ. Δεν μου πολυάρεσε το εργάκι. Πέραν των ερμηνειών του Λύρα τζιαι της Μπεγέτης, δεν έμεινα τζιαι ιδιαίτερα ευχαριστημένη. Δεν θα κάτσω να μιλήσω περί φωτισμού ή θεατρικού τεχνασμού. Μπορεί ναι, όντως, λόγω μπάτζετ να εκάμαν τζιαι τούτοι ότι εκαλύτερο εμπορούσαν. 

Γι' αυτό δε θα κρίνω βάση τούτων, αλλά βάση στησίματος τζιαι ερμηνείας, που όπως είπα με άφησε λιαν απογοητευμένη. Ειδικά ο ρόλος του Μεστάνα, σαν Δράκουλας. Καταρχάς πιστέφκω θα έπρεπε να ήσhε εξασκηθεί νάκκο καλύτερα με τους κυνόδοντες του. Εν εμπορούσε να μιλήσει καλά, εμίλαν με δυσκολία, χενς έπαιρνε όλα το λόγια του με ΥΠΕΡ-αργό ρυθμό. Εχτός τζι' αν όντως έτσι τον ήθελε ο σκηνοθέτης, που πάλε εφαίνετουν σάννα τζιαι ήταν δυσκοίλιος πάρα τρομακτικός Δράκουλας.

Η κοπελιά που έπαιζε τη Μίνα - Νίκη Δραγούμη, νάκκο φλεγματική στην ερμηνεία της. Η μόνη που δείχνει νάκκο πάθος εν η Μπεγέττη, που μπορεί να έσhιει την διπλάσια ηλικία της κοπελιάς που έπαιζε τη Μίνα, αλλά έφκαλε πάθος όπου εχρειάζετουν. Η άλλη κοπέλα, η Πέννυ Φοινίρη σαν Λαίδη Γκοντάλμινγκ ήταν επίσης μια καλή πρόσθεση στο καστ όπως και ο νεαρός Αντρέας Μακρής, ο οποίος ήταν αρκετά απολαυστικός στην ερμηνεία του ως ψυχασθενής/δούλος του Δράκουλα - Ρένφιλντ. 

Στο σύνολο της μια μέτρια παράσταση, θα μπορούσε τζιαι καλύτερη. Το γέλιο που υποσχέθηκαν, ήρθε κάπως στα μέτρα του αγγλικού καυστικού χιούμορ. Πιστέφκω στα αγγλικά, η παράσταση  θα ήταν πολλά πιο απολαυστική, ειδικά πας το θέμα του χιούμορ. 

Επόμενο θεατρικό του ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ θα είναι 'Το Πορτραίτο του Ντόριαν - Fifty Shades of - Γκρέι'. Για να δούμε πως θα τα πάσσιν τζιαι τζιαμέ. 

Γενικά, απογοητεύομαι που το κυπριακό θέατρο λείπει του τούντο pushing of boundaries. Κατανοώ ότι τζιαι λόγο της οικονομικής κατάστασης πρέπει να επικρατεί πλέον μια λιτότητα when it comes to staging, αλλά τούτο εν εμποδίζει τον κάθε θεατρικό οργανισμό or theatre company to go out of their comfort zone.

Ας πούμε το πιο απλό παράδειγμα. Ionesco, Pirandello, Beckett (τζιαι δεν εννοώ μόνο το 'Περιμένοντας τον Γκοντό'). Θέατρο του Παραλόγου. Εν το βλέπω καθόλου συχνά. Δέχομαι το αν δεν θέλουν να κάμνουν σύγχρονα θεατρικά. Που κατά τη γνώμη μου λάθος, γιατί τα σύγχρονα εν τζιαι πιο μίνιμαλ καμιά φορά τζιαι πιο ενδιαφέρον. Γιατί εν ψάχνουν να κάμουν επιτέλους κάτι πιο out there? 

Νιώθω ότι όλες οι θεατρικές ομάδες καταντούν βαρυλάτικες, με τετριμένα θεατρικά έργα τζιαι θέματα. ΝΑΙ, αν δίνεις μόνο στο κοινό σου το σαχλό, το τετριμένο, το ανιαρό, το χιλιοπαιγμένο, έτσι θα είναι και ο θεατής σου. Σαχλός, τρετριμένος, ανιαρός και χιλιοβαριεστημένος. 

Η μάδερ εγύρισε τζιαι είπε μου, όταν της είπα για την γνώμη μου για τον Δράκουλα, "Καλά, αφού κρίνεις", λαλεί μου, "εσύ τι θα έκαμνες διαφορετικό;". Τζιαι εγώ είπα της, "Eν μπορώ να σου πω τι θα έκαμνα διαφορετικό. Καταρχάς θα εξαρτώταν πολλά σε θέμα μπάτζεντ, που δυστυχώς, ακόμα και στον χώρο της δημιουργηκότητας εν πολλά crucial. Μετά, αν όντως ανέβαζα τον Δράκουλα, θα έδινα παρα πάνω έμφαση στον κύριο ρόλο. Περισσότερη εξάσκηση. Ο ρόλος τους Δράκουλα, όπως και του Ντόριαν, εν εν ρόλοι του ποδιού. Τον αναλαμβάνεις και τσακ μπαμ σε 2 μήνες είσαι στο σανίδι και τον υποδύεσαι. Εν δύσκολο να μπεις στο mind-set of the un-dead. Κάτι που προσωπική μου άποψη, εν επέτυχε στο συγκεκριμένο έργο. Και κατά τρίτο, δεν πιστεύω να ανέβαζα Δράκουλα, αν όντως εξαρτόταν από μένα."

Προσωπικά νιώθω ότι το Κύπριακό Θέατρο εν ένα γερό ταρακούνημα που χρειάζεται. I'm not pointing fingers, αλλά πλέον για μένα είναι ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ. Same shit, different theatre company! Δυστυχώς και με πληγώνει που το λέω. 

Τέσπα. Που θα πάει. Θα ξαναβρώ τη μάγεια. Κάποτε. Κάπου. 

Till next time...

“I am an "unrealized" character, dramatically speaking...” ― Luigi Pirandello, Six Characters in Search of an Author

            

Dracula (NBC) - Sunshine (Adagio in D Minor) by John Murphy