12 Χρόνια Σκλάβος

Προχτές εκάτσαμε με την τζίντζερ φριέντ τζιαι είδαμε το "12 Χρόνια Σκλάβος". 

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, πάνω στη ζωή του Σόλομον Νόρθαπ, ο οποίος ζει στην Σαρατόγκα της Νέας Υόρκης προ εμφυλίου πολέμου, 1841. Όταν αποφασίζει να επισκεφθεί την Ουάσινγκτον για 3 εβδομάδες, τον απαγάγουν και τον μεταφέρουν νότια όπου και πουλιέται σαν σκλάβος. Ανήμπορος να αποδείξει ότι είναι 'ελεύθερος πολίτης', υπομένει την σκληρή μοίρα της σκλαβιάς για 12 χρόνια. 

Εν μια ταινία που προσωπικά εσυγκίνησε με στο κόκκαλο. Όχι τόσο γιατί τα θέματα που αναλύει εν έχουν ξαναειπωθεί σε ταινία, αλλά επειδή η ελευθερία ενός ανθρώπου εν η πιο θεμελειώδης ανάγκη του ατόμου μέσα σε μια κοινωνία, τζιαι τούτο εν κάτι το οποίο εν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε. Τζιαι η ταινία τούτο κάμνει. Μας υπενθυμίζει γιατί εν τόσο σημαντικό να έχεις την ελευθερία σου τζιαι πόσο απάνθρωπο είναι όταν σου την στερούν. 

Η φυλάκιση, ο απόλυτος εγκλωβισμός τζιαι η σκλαβιά βάση της φυλής εν που τα χειρότερα πράγματα που "εδημιούργησε" ή να πούμε καλύτερα ανέπτυξε ποτέ ο άνθρωπος. Ενώ οι δυτικές κοινωνίες χρείζουν τους εαυτούς τους ανώτερες τζιαι πιο ανεπτυγμένες, ξεχνούν ότι εν βάση τούντων σκουρόχρομων λαών που εδραιώθηκε η ανθρωπότητα τζιαι ότι το μεγαλύτερο (αν όχι όλο) ποσοστό της ανθρωπότητας προέρχεται από το νότο που τόσο πολλά θκιαλέουν να τον υποδουλώνουν τζιαι να τον χρείζουν ως "απολίτιστο". 

Μετά τα πρόσφατα συμβάντα που εδιαδραματιστήκαν στον τόπο μας τζιαι μετά από αρκετά έντονα ποστ που είδα να κυκλοφορούν στο διαδύκτιο, αναλύσεις ποτζί, αναλύσεις ποδά, γνώμες, σχόλια - δε δαμέ, τζιαι δαμέ, τζιαι δαμέ τζιαι δαμέ τζιαι τέλος δαμέ - τελικά εκατάλαβα ότι το θέμα όλο, που το είπα τζιαι στο παρελθόν αλλά από άλλες σκοπιές, είναι οι διάκρισεις. Στα πάντα. 

Είτε αυτό είναι λόγω φυλής, έθνους, θρησκείας, σεξουαλικής προτίμισης, εμφάνισης, ακόμα τζιαι όσων αφορά τα ζώα. Όπως ο ΜΑΥΡΟΣ, ναι ο μαύρος, τον εκακομεταχειριστήκαν επειδή ΕΤΥΧΕ να γεννηθεί ΜΑΥΡΟΣ τζιαι όι ΛΕΥΚΟΣ έτσι τζιαι η ΡΟΥΜΑΝΑ επειδή ΕΤΥΧΕ να γεννηθεί ΡΟΥΜΑΝΑ κάποιοι ανθρώποι την εκακομεταχειριστήκαν τζιαι την καταδικάσαν βάση της καταγωγής της. 

Όπως εγώ ΕΤΥΧΕ να γεννηθώ ΛΕΥΚΗ τζιαι ΕΤΥΧΕ να προέρχομαι που μια χώρα ημι-αναπτυγμένη, κάτι για το οποίο εν εθκιάλεξα αλλά εν θα ήθελα να με ταπελλώσουν για τούτο αν τύχει τζιαι βρεθώ ποττέ εκτός της χώρας μου ή ανάμεσα σε ΜΑΥΡΟΥΣ, έτσι έπρεπε να συμπεριφερθούμε τζιαι εμείς σαν άνθρωποι τζιαι όι σαν κατηγορίες ανθρώπων.

Μπορεί σαν μονάδα τζιαι σαν άτομο κανένας μας άμεσα να μεν φταίει, τζιαι ούτε είμαστε ειδήμων να καταλογούμε ευθύνες τζιαι να δαχτυλοδείχνουμε ποιός φταίει παραπάνω, αλλά είμαστε επίσης άνθρωποι που είναι καθήκον μας να συμπονούμε τζιαι να μεν κρίνουμε τον συν-άνθρωπο μας βάση του χρώματος του δέρματος, της καταγωγής, της σεξουαλικής προτίμισης, της θρησκείας, της εμφάνισης, ακόμα τζιαι του είδους. 

Επειδή έτυχε να είσαι μαύρος πρέπει δηλαδή να είσαι σκλάβος; Επειδή είσαι Ρουμάνα αυτόματα σημαίνει ότι είσαι άξεστη, τσούλα τζιαι τσιγγάνα; Επειδή είμαι λευκή σημαίνει ότι είμαι καλή, πολιτισμένη γυναίκα με αξίες τζιαι ηθική; 

Προχτές είχα ένα περιστατικό που με έκαμε λιο να αισθανθώ ντροπή για το άτομο μου. Ήμουν στην ΑΤΜ τζιαι έφκαλα χρήματα από το λογαριασμό μου νωρίς το βράδυ, όταν ένας μελαμψός νεαρός άντρας εστάθηκε πίσω μου στην ουρά για να βγάλει τζιαι τζίνος λεφτά. Αμέσως η πρώτη μου αντίδραση ήταν να "κουμπωθώ", να μαζευτώ, τζιαι να φυλάξω τα "χνώτα" μου. Ένιωσα απαίσια μόλις απομακρύνθηκα που το ΑΤΜ, γιατί μέσα μου, με τον τρόπο τζιαι την σκέψη μου, εγώ η ίδια τον εκαταδίκασα, τον εκατηγοροποίησα, τζιαι αμέσως βάση του χρώματος του τον εταμπέλωσα. Κάτι για το οποίο ναι με έκαμε να αισθανθώ ντροπή που άφησα τις σκέψεις μου να κάμουν έτσι συνειρμούς. 

Δεν νομίζω να είναι θέμα ότι ντρέπομαι με τον τρόπο που λειτουργούμε συλλογικά σαν κοινωνία τζιαι την νοοτροπία μας δαμέ στην Κύπρο, γιατί οι διακρίσεις τζιαι οι κατηγοριοποιήσεις συμβαίνουν παντού. Με τον ίδιο τρόπο που "ανέχονται" οι Άγγλοι τους Ινδούς ή τους Κυπραίους, έτσι κάμνουμε τζιαι εμείς με τους Ρουμάνους τζιαι τους Ρωσοπόντιους. 

Λες τζιαι όταν πεθάνεις θα έσσιει σημασία αν το χρώμα το δέρματος σου ήταν λευκό ή μαύρο. Λες τζιαι όταν πεθάνεις θα έσσιει σημασία αν ήσουν που τη Σομαλία ή το Λίχτενστάιν. Στο τέλος εν έσσιει σημασία, μόνο για τους ανθρώπους έσσιει σημασία. Τζιαι αυτό μας ντροπιάζει όλους σαν οντότητες, σαν άνθρωπους. 

Πρέπει όχι να ντρεπόμαστε για την διαφθορά, την ασυδοσία τζιαι την πλύση εγκεφάλου που κουβαλούμε σαν κοινωνία (όποια κοινωνία τζι' αν είμαστε - ακόμα τζιαι οι δυτικές - ναι ακόμα τζιαι τζίνες χωλαίνουν, κακά τα ψέματα), αλλά πρέπει να ντρεπόμαστε που εξεχάσαμε πως να είμαστε...άνθρωποι. 

Ακόμα τζιαι οι πιο "πολιτισμένες" κοινωνίες όπως η Αγγλία, ΗΠΑ κλπ που θεωρούνται ότι υιοθετούν μιαν πιο διπλωματική στάση ως προς την ανοχή Ξένων στον τόπο τους, πρέπει να δούμε ότι τζιαι τούτες οι κοινωνίες τους επιβάλλεται να ανέχονται. Είναι επίσης θέμα παιδείας της κάθε κοινωνίας, και όταν λέμε παιδεία δεν εννοούμαι μόνο τη μόρφωση στα σχολεία ή των γνώσεων. Αλλά μιλούμε για την ηθική παιδεία, για την κοινωνική παιδεία. Την αλληλεγύη, την συμπόνια, την αγάπη. Αυτό μας καθιστά πολιτισμένους σαν ανθρώπους. 

Προς το παρών, ήμασταν/είμαστε και νομίζω θα είμαστε απάνθρωποι. 

Οπότε, ναι, πρέπει να ντρεπόμαστε που σαν σύνολο πολλοί από εμάς και τον περίγυρο μας σκέφτονται σαν την κ. Μαρία, όι γιατί ντρέπομαι εγώ για λογαριασμό τους, αλλά ντρέπομαι που "αφήνουμε" τζιαι "ανεχόμαστε" ακόμα αυτές τις γνώμες τζιαι τις σκέψεις να πνίγουν τον πλυθησμό μας. 

Τούτο εν πάνω μας, τζιαι σε τούτο έχουμε όλοι μερίδιο. Γιατί όταν αφήνουμε την ηλιοθιότητα να σκορπίζεται, εν τότε που μια κοινωνία φτάνει σε τούντην κατάντια. Ούτε το κράτος μας φταίει (πολλές φορές) -  γιατί τζιαι τζίντο "κράτος" εν εμείς που το εβάλαμε τζιαμέ που είναι -  αλλά ούτε τζιαι οι οπισθοδρομικές αντιλήψεις της κας. Μαρίας, τζιαι της κάθε κας. Μαρίας που υπάρχει γυρώ μας. 

Τζιαι όσων αφήνουμε την κάθε κα. Μαρία να συνεχίζει να σκέφτετε όπως σκέφτετε, τούτο θα μεταδοθεί τζιαι στα παιδιά μας. ΑΥΤΟ είναι το πιο τραγικό απ' όλα αυτά. Η συνέχιση των διακρίσεων. 

Όπως λαλεί τζιαι το quote πιο πάνω: 

"Ότι επιτρέπεις, θα συνεχίσει." 

Τζιαι έτσι είναι. 

Ας σταματήσουμε λοιπόν να λέμε το μακρύ τζιαι το κοντό μας, ας σταματήσουμε να βρίσκουμε λύσεις υποκινούμενες από το μίσος τζιαι την κατζία, τζιαι αρχίσουμε να σκεφτούμαστε νάκκο με παραπάνω αγάπη τζιαι συμπόνια. 

Ως τζιαι τα ζώα εν συμπεριφέρονται με τόση κατζία. 

Είμαστε άραγε τόσο εγωιστές να μεν μπορούμε να πράξουμε τζιαι εμείς το ίδιο; 

Είτε μαύρος είσαι, είτε λευκός, είτε μουσουλμάνος, είτε ινδουϊστής, είτε ψηλός, είτε υπέρβαρός, είτε ομοφυλόφυλος, είτε τρανσέξουαλ, είτε Κινέζος ή Ισλανδός ή Βιετναμέζος ή Σκοτσέζος, πρέπει να έχεις τα ίδια δικαιώματα τζιαι να λαμβάνεις το ίδιο μερίδιο αγάπης στην ζωή σου τόσο από τον συνάνθρωπο σου αλλά τζιαι από την ίδια την κοινωνία. 

Αν αφήνουμε τον κάθενα απο μας που είναι διαφορετικός να πιστεύει ότι δεν έχει τα ίδια δικαιώματα όπως εμείς, τζιαι αν τους μαθαίνουμε ότι επειδή τυγχάνουν μιας διαφορετικότητας, ότι η ζωή τους υπολογίζετε πιο λίγο που τη δική μας επειδή απλά τζιαι μόνο προέρχεται που την τάδε χώρα ή απλά έχει το τάδε χρώμα δέρματος, τότε πρέπει να αναλογιστούμε όλοι σε τι κοινωνία εμείς οι ίδιοι διαλέγουμε να ζούμε, τζιαι ανεχόμαστε να συνεχίζουν καταστάσεις που το πιο πιθανόν να ζουν τζιαι τα παιδιά μας. 

Στην "Ουτοπία" ο Τόμας Μουρ έλεγε πως ένα κράτος για να φροντίσει να μην υπάρχουν κλέφτες τζιαι εγκληματίες πρέπει να δίνει την ίδια ισότητα τζιαι ίσα δικαιώματα στον καθένα μέλος της κοινωνίας ξεχωριστά, ειδαλλιώς είναι σαν να δημιουργεί το ίδιο το κράτος κλέφτες τζιαι εγκληματίες μόνο τζιαι μόνο για να τους φυλακίζει. 

“For if you suffer your people to be ill-educated, and their manners to be corrupted from their infancy, and then punish them for those crimes to which their first education disposed them, what else is to be concluded from this, but that you first make thieves and then punish them.” 

~Thomas More~ 

                                    

     

                            




Κάτι τελευταίο, ακόμα τζιαι την κα. Μαρία που τόσο πολλά την κατηγορούμε για το πως εσκέφτηκε τζιαι εμίλησε, ακόμα τζιαι με την πλύση εγκεφάλου της τζιαι την έλλειψη κοινωνικής παιδείας που έχει, δεν πρέπει να την προσεγγίσουμε με κατζία τζιαι αρνητισμό. Αλλά με αγάπη. Ναι, αγάπη, όσο αλλόκοτο τζιαι να ακούετε, γιατί με το μίσος ποτέ κανένας εν έμαθε. 



Υ.Γ. Φυσικά και συστήνουμε την πιο πάνω ταινία. Αν μη τι άλλο, έστω και για λίγο σε αφήνει να χαθείς εντελώς στον πόνο και την αδικία που υπέστηκαν οι Νέγροι στην Αμερική του προ-Εμφύλιου πολέμου. (όχι πως και με την κατάργηση της σκλαβιάς μετά τον Εμφύλιο αλλάξαν ραγδαίως οι καταστάσεις για τους έγχρωμους)

12 Years A Slave - Hans Zimmer - Soundtrack Suite