The Hunger Games: Catching Fire

Εχτές επία να δω το 2^ο instalment της ταινίας “The Hunger Games: Catching Fire”.

This is not a review or a commentary.

Καταρχάς να αναφέρουμε ότι η ταινία εν κοπάρισμα που την Ιαπωνική ταινία το “Battle Royale”, όπου επίσης νεαρά παιδιά περνούν που αγώνες επιβίωσης τζιαι ο μόνος τρόπος για να το επιτεύξουν είναι να αλληλοσκοτωθούν.

Ας αφήσουμε όμως το κοπάρισμα, τζιαι ας πάμε να δούμε πως εμεταφέραν το βιβλίο της Susanne Collins onto the big screen.

Καταρχάς – νευριάζω κόσμος που εν εθκιάβασε τα βιβλία να μου λαλεί ότι το όλο κόνσεπτ εν μια μαλακία, τζιαι την άποψη του να τη βασίζει μόνο πας την ταινία.

Αφού γιε μου, εν τα εθκιάβασες πως μπορείς να κρίνεις τι εν το κόνσεπτ;

Ναι, βασίζεσαι πας την ταινία, η οποία σου δείχνει τα 2/5 του βιβλίου (για να μεν πω το 1/5) τζιαι μετά λαλείς μου ότι εν είσhε κάποιο πόιντ η όλη φάση...

Εεεεμμμμ χαλλόοουυυυ. Αν εθκιάβαζες τα βιβλία θα εκαταλάβαινες ότι το concept της υπόθεσης ούλης εν εν το πως θα αλληλοσκοτωθούν οι νέοι μες την αρένα, ούτε το subplot με το ρομάντζο των νέων. Το βιβλίο προσπαθεί να μιλήσει για την καταπάτηση της ελευθερίας (οποιασδήποτε ελευθερίας) του ανθρώπου. Για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την διαφθορά τζιαι την παρακμή των λίγων, των πλούσιων που μένουν στην Κάπιταλ. Σου μιλά για την στέρηση κάθε ανθρώπινης αξίας τζιαι ισότητας. Σου μιλά για την πείνα, την καταπίεση, την απόλυτη εξαθλίωση. Για την ανάγκη του ανθρώπου να επαναστατήσει ενάντια στο κατεστημένο τζιαι το σύστημα που τον υποδουλώνει. Μες το βιβλίο θα δεις την ηρωίδα να μετατρέπεται από ένα φοβισμένο κορίτσι, σε ένα σύμβολο επανάστασης τζιαι εξέγερσης. Τα μηνύματα του βιβλίου πιστέφκω ότι εν πολλά διαχρονικά τζιαι μπορούν εύκολα να αντικατοπτρίσουν το τι γίνεται σήμερα στον κόσμο (πολέμοι, οικονομική κρίση, διαφθορά, παρακμή). 

Ούλα τούτα που ο «αγαπητός» σκηνοθέτης Francis Lawrence (I Am Legend, Water for Elephants, Constantine) προσωπικά δεν εκατάφερε να πιάσει ούτε στο 1/10 τον παλμό του βιβλίου. Ούλα τζίνα που εσκέφτετουν η ηρωίδα, το πόνο, τη μιζέρια, το φόβο, ο οποίος μπιλίβ μι μες το βιβλίο ήταν ένα που τα πιο έντονα συναισθήματα. Που την άλλη, με την ίδια άνεση μπορώ να κατηγορήσω τζιαι την Hollywood’s sweetheart, Jennifer Lawrence (Winter’s Bone, Silver Linings Playbook, The Hunger Games), γιατί ούτε τζίνη κάμνει connect με τον ρόλο της. Ας πούμε dude! Η ηρωίδα νιώθει τόσα πολλά που τίποτε που τούτα εν σου δείχνει η εκφραστικότητα της Lawrence. Ας πούμε, εκέρδισε τζίντο Όσκαρ, one might think she’d know how to act!!!

Όι εν είμαι κατζιά. Μπορεί να έπαιξε ικανοποιητικά καλά στο ‘Silver Linings Playbook’ αλλά όχι Όσκαρ ικανοποιητικά. Who cares about the Academy anyway?! The Academy nowadays is a bunch of idiots sitting in a room deciding unfairly who will get to make a better speech on camera. That’s it. 

Όταν έσσιεις ερμηνείες σαν της Jessica Chastain στο ‘Zero Dark Thirty’ ή  την Naomi Watts στο ‘The Impossible’ τζιαι κερδίζει το η Jennifer Lawrence, who personally for me it’s just a pretty face with a lot of way to go on her acting skills, τζιαμέ καταλάβεις ότι στην Ακαδημία τα πίνουν (και δε μας δίνουν).

Anyhoo. Η ταινία, για όσους εν εθκιαβάσαν το βιβλίο εν κάμνει. Προσωπικά πολλές σκηνές εν πολλά disjointed με αποτέλεσμα ο θεατής να μεν καταλάβει τζιαι πολλά. They miss out on a lot of things, emotions and crucial scenes που θα έπρεπε να βάλουν μέσα για να καταλάβει ο θεατής what the fuck’s going on. 

Γενικά, μια 3ωρή (σχεδόν) πατάτα, με καμπόσο ντεκόρ τζιαι σκοτωμούς (προς το τέλος). Όχι με πολλά αίματα, ούτε με πολύ εμβάθυνση στους δευτερεύον χαρακτήρες, για τους οποίους έπρεπε επειδή SPOILER ALERT μετά γινήσκουντε αρκετά important to the story.

Χαρισματικά θα βάλουμε ένα 6/10 για τα μάθκια του Liam Hemsworth, που απλά θέλεις μόνο να κολυμπάς μέσα τους. *swoon*

Για τα υπόλοιπα, απλά κλαίω τα 8ευρώ μου τα οποία θα έπρεπε να φυλάξω για το 'The Hobbit: The Desolation of Smaug' ή για το '12 Years a Slave' - Coming Soon to the Theatres near you (καλάν maybe not so near αλλά whatever). 

BONUS: Μερικές ταινίες bonus που εν στο σποτ-λάιτ που αξίζει να δείτε για φέτος:

• Gravity (Alfonso Cuaron)
• Prisoners (Denis Villenueve)
• Her (Spike Jonze)
• Blue Jasmine (Woody Allen) 
• The Wolf of Wall Street (Martin Scorsese)
• Inside Llewyn Davis (Joel & Ethan Cohen)
• Nebraska (Alexander Payne) - με λίγη επιφύλαξη τούτο
• Dallas Buyers Club (Jean-Marc Vallee)
• The Hunt (Thomas Vinterberg) - Denmark
• La Grande Bellezza ('The Great Beauty') (Paolo Sorrentino) - Italy
• Blue is the Warmest Colour (La vie d' Adele) (Abdellatif Kechiche) - France

           

Coldplay - Atlas 

(Hunger Games: Catching Fire OST)