Welcome to the Hotel California!!!

Καθώς επεπρατούσα σήμερα με τη Σύσσι μες το ηλιούι (τι ειρωνία) άρκεψε να παίζει το τραγούδι των Eagles, "Hotel California". Που τη μια εσκέφτουμουν το πόσο αγανατκησμένη είμαι με την εξέλιξη των γεγονότων, που την άλλη επροσπαθούσα να μεν είμαι πεσσιμίστρια. 

Μέσα στον θυμό μου, την αδικία που νιώθω σαν κόμπο στο λαιμό μου τζιαι την ξινίλα στο στομάhι μου (λες τζιαι έφαα που τα Μακντόλαντς), εξέσπασα. Δεν ξέρω αν εν αδίκως ή όι, αλλά εξάσπασα μπλογκικά. Ίσως ναι, λάθος μου εκ των υστέρων, αλλά όπως είπα τζιαι στο παρελθόν, δεν βλέπω τίποτε κομματικά μες τούντον τόπο. Ο θυμός μου δεν ήταν ούτε κομματικός ούτε πολιτικοποιημένος. Δεν ήμουν, και δεν είμαι, με ΚΑΝΕΝΑΝ πολιτικό, αλλά απεχθάνομαι, ναι, πλέον, τολμώ να πω πως αηδίασα ανθρώπους που αφήσαν να μας κυβερνήσει ένας άνθρωπος ο οποίος με τη πρώτη ευκαιρία, όχι μόνο δεν αντιστάθηκε στα αιτήματα της Ε.Ε. για την οικονομική κατάρρευση της χώρας του, αλλά ο ίδιος όχι μόνο τα αποδέχθηκε, τα πρότεινε και τώρα κρύβεται και από τον λαό του για τις ευθύνες που του αναλογούνται. Δεν έχω τίποτε εναντίον δεξιών ή αριστερών ή κέντρων. Δεν με νοιάζει. Πραγματικά. Έχω όμως με ανθρώπους που είναι έτοιμοι να πουλήσουν τη χώρα τους και το λαό τους απλά και μόνο για περάσουν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα. Αυτός ο άνθρωπος ο οποίος (αν δεν με απατά η μνήμη μου) υποσχόταν πράματα και θάματα πριν την εκλογή του, έτσι απλά, πρότεινε τον απόλυτο ξεφτιλισμό και δέχθηκε την απόλυτη οικονομική καταστροφή της χώρας του. Ούτε με τους Ρώσους είμαι. Ο καθένας έχει τη δική του ατζένα, αλλά όταν ο άλλος σου προτείνει πρακτικές ουσιαστικές λύσεις για να σώσεις χιλιάδες ανθρώπους από την οικονομική καταστροφή και εξαθλίωση τους, εκεί πρέπει να ρίξεις το "εγώ" κάτω και να πεις θα κάνω ότι είναι πιο σωστό για το λαό μου, και όχι ότι είναι πιο σωστό για την Ε.Ε (ή τη Γερμανία ή τη μανταμαζέλα κατσέλα κυρία Μέρκελ). 

Και μετά, να σου παίζει τούντο τραγούδι. Τζιαι επέλλανα με το πόσο επίκαιρο είναι. Να σταθώ σε μερικούς στίχους (θα τους κάμω highlight με κόκκινο) για να δείτε πόσο διαχρονικοί και επίκαιροι είναι οι στίχοι των Eagles.

On a dark desert highway, cool wind in my hair 

Warm smell of colitas, rising up through the air 

Up ahead in the distance, I saw a shimmering light 

My head grew heavy and my sight grew dim 

I had to stop for the night 

There she stood in the doorway; 

I heard the mission bell 

And I was thinking to myself, 

"This could be Heaven or this could be Hell" 

Then she lit up a candle and she showed me the way 

There were voices down the corridor, 

I thought I heard them say... 

Welcome to the Hotel California 

Such a lovely place (Such a lovely place) 

Such a lovely face 

Plenty of room at the Hotel California 

Any time of year (Any time of year) 

You can find it here 

Her mind is Tiffany-twisted, she got the Mercedes bends 

She got a lot of pretty, pretty boys she calls friends 

How they dance in the courtyard, sweet summer sweat. 

Some dance to remember, some dance to forget 

So I called up the Captain, 

"Please bring me my wine" 

He said, "We haven't had that spirit here since nineteen sixty nine" 

And still those voices are calling from far away, 

Wake you up in the middle of the night 

Just to hear them say... 

Welcome to the Hotel California 

Such a lovely place (Such a lovely place) 

Such a lovely face 

They livin' it up at the Hotel California 

What a nice surprise (what a nice surprise) 

Bring your alibis 

Mirrors on the ceiling, 

The pink champagne on ice 

And she said: 

"We are all just prisoners here, of our own device"
And in the master's chambers,
They gathered for the feast
They stab it with their steely knives,
But they just can't kill the beast 
Last thing I remember, I was
Running for the door
I had to find the passage back
To the place I was before
"Relax, " said the night man,
"We are programmed to receive.
You can check-out any time you like,
But you can never leave! "

Πραγματικά ανατρίσhιασα όταν αντιλήφθηκα πόσο πολλά ταιρκάζει τούντο τραγούδι για την τραγικότητα της κατάστασης που ζούμε.

Ευχαριστώ τη χώρα μου που για μια ακόμα φορά εξεπούλησε τα όνειρα μου, την πίστη μου, που μου εσκότωσε έστω τζιαι την τόση δα ελπίδα που είχα για τούντο τόπο. Δεν είμαι πεσσιμίστρια ούτε ηττοπαθής. Είμαι πλέον, a pragmatist.

Μπορεί τούτο που έγινε να μεν με επηρέασε άμεσα, αλλά σίγουρα με έμεσσο τρόπο, θα με επηρεάσει πολύ πιθανόν στο μέλλον. Ευχαριστώ τη χώρα μου που μου έδειξε ότι η ζωή μπορεί να είναι ακόμα τόσο μα τόσο άδικη.

The cherry on the cake!

Καλή σαρακοστή (χα!)

Υ.Γ. Απολογούμαι που εξέσπασα/ξεσπώ μπλογκικά. Η μόνη γωνιά μες τούντην χώρα που ίσως ακόμα επιτρέπεται να καταθέτεις την άποψη σου.