Το Καταναλωτικό Πόστ

Προχτές είχα μια αρκετά ενδιαφέρον συζήτηση με τις φιλενάδες εις τον σαββατιάτικο καφέ μας, για τον καταναλωτισμό. Θέλω να εξετάσω λοιπόν τι σημαίνει ‘καταναλωτισμός’ για μένα.

Ποτέ δεν ήμουν πλάσμα με τρελές καταναλωτικές μανίες αλλά το παραδέχουμαι άμαν είμαι ντάουν, έστω τζι’ αν δεν ψουμνίσω τίποτε, θα αισθανθώ καλύτερα να πάω shopping therapy.

Μεγαλώνοντας δεν εστερήθηκα πράματα, αλλά πάντα μες το σπίτι ήμαστουν τσίμα τσίμα τζιαι δεν ήμουν που τζίνα τα κοπελλούθκια που ότι εθέλαν εγοράζαν του. Επερνούσαμε ανεκτά τζιαι εκάμναμε με τζίνα που είχαμε. Αν εθέλαμε κάτι εμαζέφκαμε χαρτζιλίκι (όπως ούλλα τα  νορμάλ παιθκιά θα έπρεπε να κάμνουν) τζιαι το αγοράζαμε που τη πούγκα μας.

Ο λόγος του ποστ είναι ότι ανυσηχώ. Πολλά. Για το πως τα σημερινά παιδιά, τζιαι γενικά η κοινωνία μας αντιμετωπίζει τον καταναλωτισμό. 

Δεν λέω ότι ποτέ μου σαν παιδί δεν επιθύμησα κάτι τόσο πολλά που να κουκουφήσω τη μάμά μου, αλλά σίγουρα στα 10 μου δεν εγύρεφκα να αποκτήσω το λέιτεστ γκάντζετ ή άι-παντ. Φυσικά θα μου πείτε το 1996 εν υπήρχαν καν τα άι-παντς αλλά τέσπα. Υπήρχαν τα γουόλκ-μανς (όου-μάαι, εγέρασα πολλά τελικά). Τζιαι τζίνα έπιανα δανεικά που τα ανυψούθκια ή τον μπρο μου.

Σαν φοιτήτρια δε, φρέσκια φρέσκια εις την μάδερ Ίνγκλαντ, ήμουν σας παρακαλώ που τις φοιτήτριες που επερνούσα άνετα τον μήνα μου με 400 ευρώ μάξιμουμ. Κάτι για φαγία, κάτι για βιβλία, κάτι για εξόδους, άτε τζιαι κανένα ρουχούδιν αν επερισέφκαν όκεϊ. Τωρά βλέπω φοιτητές που ήντα 400 ευρώ μάνα μου. Το χιλιάρικο τζιαι δεν τους φτάνει, όι τα τετρακόσhια. Αλλά ποττέ μου δεν είχα παράπονο. Εσπούδαζα με δάνειο (γιατί οι γονίοι μου έτσι εμπορούσαν οι καημένοι) είχα συγκεκριμένο fixed ποσό που έπερνα τζιαι εμούλλωνα. Αν έθελα κάτι, εφύλαα τζιαι εγόραζα το.

Τζιαι ομολογώ ότι λόγο πολλών οικονομικών σκαμπανεβασμάτων που είχα που το 2008, μόλις εφκήκα στο εργασιακό μάρκετ δηλαδή, έσhιει αρκετά πράματα που εστερήθηκα τζιαι που με κόπο τα απέκτησα.

Καλά, τωρά που ήρτα πίσω εις την νήσο εκάτσαμε τον μήλο, το ομολογώ. Εν καιρός μου να παραδεχτώ τα οικονομικά μου λάθη και τις ατασταλίες μου. Στην προηγούμενη μου δουλειά επληρώνουμουν πολλά καλά για τα σημερινά δεδομένα. Αλλά επειδή ήμουν ηλίθια, τζιαι επέτασσα τα λεφτά μου, εν η αλήθκεια, (γιατί ιμίσh) όντας φατσημένη με τον έρωτα, αντί να σκέφτουμε τον εαυτό μου τζιαι τη πούγκα μου εσκέφτουμουν πως να μεν επιβαρύνω τον άλλο τζιαι πως να ευχαριστώ πλάσματα που στην τελική δεν αξίζαν ούτε σεντ. Χαουέβερ δε κέις όμως, ήταν επιλογές δικές μου σόυ παίρνω πλήρη ευθύνη για τζίντη περίοδο της ζωής μου. Τζι’ αν τζιαι δεν μπορώ να πάρω τίποτε πίσω (ούτε ένα τόσο δα σελινούδι), έμαθα το μάθημα μου. Άλλοστε, το μάθημα τζιαι το ξεμάθημα εν κοντά, λαλούσσιν. 

Τωρά πλέον φυλάω για πράματα που θέλω εγώ. Αλλά οι εποχές εν δύσκολες, ούλοι ξέρουμε το τζιαι με ένα μισθουλάκο που τη παρ-τάιμ δουλίτσα μου, δεν απομένουν τζιαι πολλά για να αποκτήσω πράματα που κάνουν την καρδούλα μου to skip a beat.

Γενικά, θυμούμαι ότι που πάντα μου αηδίαζα τα άτομα που εξοδέφκαν ακατάπαυστα πας σε βλακείς, ενώ θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν πολλά πιο καλύτερα τα χρήματα τους. Ειδικά οι γυναίκες. Δεν λέω ότι δεν θα ψουμνίσω τζιαι εγώ το καλλυντικούδιν μου ή ότι εν θα φυρτώ κάθε φορά που θα πατήσω το πόδι μου μες τζίντο Boots or Body Shop (or Mac, or Lancome, or Maybelline or etc etc you get the idea, I can continue for ages).

Φυσικά έκαστος στο είδος του θα μου πείτε. Αν με κάτσετε μπροστά που τεκνόλοτζι πράματα τζιαι γκάντζετς έννα πάθω λουμπάγκο τζιαι δεν θα ξέρω τι να πρωτοψουμνίσω. Αλλά συγκραθκιούμαι. Όπως εξαναείπα...οι τζιαιροί εν δύσκολοι. Τζιαι τα χειρότερα έπονται (όπως δεν παύουν να μας υπενθυμίζουν επί καθημερινής βάσεως).

Αλλά όντας άτομο αρκετής οικονομικής στέρησης, εναντιόνομαι όταν γυρίζει κάποιος τζιαι λαλεί μου ότι είμαι υλίστρια μόνο τζιαι μόνο επειδή έχω άι-παντ. Άτσα ρε φίλε, ξέρεις εγώ τι έπρεπε να περάσω για να πιάσω τούντο άι-παντ; Τζιαι εγώ, εν ξοθκιάζω στα έξω, ούτε στες λέιτεστ μάρκες με ρούχα ή ένας θεός ξέρω γω τι άλλο. Μπορεί γαίμα να μεν έφτυσα για τον Παντελή μου (άι-παντ) αλλά σίγουρα εκόπιασα για να τον δικαιούμαι.

Τζιαι ον δατ χάππι νόουτ, εσκλάβιασα 19 μέρες τα Χριστούγεννα, που με Κρίστμας έκαμα με Νιού Γιαρς, αλλά σίγουρα το τελευταίο μου απόκτημα (το ανηψάκι του άι-παντ Παντελή), έπιασα το γιατί εγώ εν έχω 350 συγγενείς να με ππαρραώσουν τζιαι να φκάλω τα Κρίστμας χόλιντεϊς 300 ευρώ πιο πλούσια. Φέτος τα Κρίστμας έπιασα ρούχα (ένα λέγκιν τζιαι ένα χούντι) τζιαι μιαν οδοντόκρεμα. Έτσι, δώρα ανάγκης. Τζιαι σας παρακαλώ εν τα καλύτερα δώρα έβερ!!!

Τζιαι επειδή νομίζω επαράσhεσά το. Μάι πόιντ, αν έχω τέσπα πόιντ μέσα που τούτον ούλον τον αχταρμά είναι ότι, εν είμαι υλίστρια επειδή μιαν κάθε αγίου πότε αποφασίζω να κάμω κάτι τζιαι για μένα. Φυσικά θα μου πείτε ότι τζίντο «κάτι» κοστίζει το ενοίκιο κάποιου ή την δόση του δανείου κάποιου άλλου. Αλλά τούντα λεφτά εν δικά μου, τζιαι ανάλογα της δικής μου κρίσης τζιαι ανάγκης (που το απαιτεί πλέον το καημένο τον παλιοσαραβαλάκι των 3 χρόνων Samsung μου μιαν αλλαγή γιατί εφάλλαρε πιον) έτσι και πράττω.

Κάποτε ήμουν τόσο ενάντια που έγραφα μέχρι τζιαι ποιήματα για την ξεφτίλα της ανούσιας σπατάλης. Πλέον μαθαίνω να μεν με κόφτει. Έσhιεις λεφτά; Αρέσκει σου κάθε φτομάδα να τα ξοδέφκεις στα Louis Vuitton τζιαι στα Mac? Γούστο σου. Άμαν πιστέφκεις ότι οι ανάγκες σου εν τζιαμέ ή εμάθανσσε έτσι να ζεις πάλε...δικαίωμα του κάθενου. Δεν λέω ότι συμφωνώ ή ότι το ενθαρύννω, αλλά σίγουρα δεν θα χάσω ύπνο αν ο άλλος αντί να δώκει τα 1500ευρώ του σε κάποιον που πεινά τα δια για μια τσάντα. Δικαίωμα του. Άλλωστε, ποιός ξέρει τζιαι εγώ τι θα έκαμνα με τζίντα 1500ευρώ (Apple store: BEWARE, mwahahaha)

Μπορεί ο υλισμός να μεν εν καλός τζιαι σίγουρα εν μας προσφέρει ποττέ την «ευτυχία». Εν απλά η πρόσκαιρη καλοπέραση μας τζιαι η ψευδαίσθηση μιας πιο άνετης ζωής. Αλλά σίουρα, αν δεν είσαι άνθρωπος που θα πάει να ζήσει στα βουνά ή να το παίξει μάγκας τζιαι να την δει Ταρζάν, υπάρχουν αναγκαία κακά που υποπεύτουν στην κατηγορία του υλισμού που δεν μπορούμε να κάμουμε μητά τους. Ναι, μπορώ να κάμω τζιαι μητά του Apple. Αλλά θκιαλέω τούτο το συγκεκριμένο, γιατί έχω εμπειρία της λειτουργικότητας του, είναι κάτι που θέλω να αποκτήσω από τα εδώ τζιαι αρκετό καιρό τζιαι το πιάνω τωρά γιατί πλέον το έχω...ανάγκη.

Άλλωστε το είπε και ο Αισχύλος: “Η ανάγκη κυριαρχεί, η τέχνη έπεται.”

Τζι’ αν τζιαι εν εν για τέχνη που μιλούμε, ελπίζω να επιάσετε το πόιντ μου. Οι τζιαιροί εν δύσκολοι. Αν θα δώκετε για ανάγκες, σόου μπι ιτ. Ούλα τα άλλα, έρχονται και παρέρχονται.

Ηθικό δίδαγμα (μέμο για μένα): Να είσαι υλιστής στις ανάγκες σου, όχι στις επιθυμίες σου!