Οι Άθλιοι

Πριν 150 χρόνια (περίπου) ο Βίκτωρ Ουγκό έγραψε μια ιστορική νουβέλα, τους "Άθλιους". 

Αλλά επειδή εν είμαι καλή στο να εξηγώ περί τίνος πρόκειτε η ιστορία και όλα τα σχετικά θα κάμω κόπι-πέιστ που το φιλικό μας γουέπσαϊτ γουικιπίντια.

Έτσι πολλά συνοπτικά η υπόθεση ασχολείται με τις ζωές αρκετών Γάλλων χαρακτήρων, οι οποίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, για μια περίοδο άνω των είκοσι ετών στις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνα. Η περίοδος αυτή περιλαμβάνει τους ναπολεόντειους πολέμους και τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Το έργο εστιάζει στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη, ενός πρώην καταδίκου, ο οποίος προσπαθεί να επανεντάξει τον εαυτό του στην κοινωνία, και επιπλέον μελετά την επίδραση των πράξεων του ήρωα για χάρη της κοινωνικής αναγνώρισης. Στο μυθιστόρημα εξετάζεται η φύση του καλού και του κακού και ο νόμος σε μία εκτεταμένη ιστορία, που περιλαμβάνει θέματα όπως την ιστορία της Γαλλίας, την αρχιτεκτονική του Παρισιού, την πολιτική, την ηθική φιλοσοφία, το νόμο, τη θρησκεία και τα είδη και τη φύση του έρωτα και της οικογενειακής αγάπης.

Τούτη η ιστορία πάντα με έκαμνε να σκέφτουμε πόσο διαχρονικά ήταν τα μηνύματα που επροσπάθαν να περάσει ο Ουγκό. Ακόμα τζιαι σήμερα, θα μπορούσα να συγκρίνω άνετα την οικονομική κρίση με την Γαλλική Επανάσταση. 

Τζιαι τότε, αλλά τζιαι σήμερα, ο κόσμος είσhε φτάσει στα όρια του, επείναν, στην κυριολεξία (κάτι που πλέον ολοένα και βλέπουμε να γίνετε τζιαι με μας όπως τζιαι με τη γειτόνισσα μας την Γκρις). 

Εν τρομερό όμως, πως ένα λογοτεχνικό έργο των τόσων χρόνων μπορεί να πιάσει ακριβώς τον παλμό της σημερινής κατάστασης. Μόνο που ο κόσμος τότε στην Γαλλία εν έκαθετουν με σταυρωμένα τα σhέρκα αλλά επαναστάτησε, απαίτησε τζιαι στο τέλος αναστήθηκε. Με τα σhίλια ζόρκα δε λέω αλλά τουλάχιστον εσηκώσαν ανάστημα όταν έπρεπε. Εν εγύρισσε στα τέσσερα του (if you know what I mean).

Επία τις προάλλες στο σινεμά τζιαι είδα το μιούζικαλ Les Miserables (or Les Mis όπως συνηθίζουν να λαλούν για συντομία το West End musical). Έκλαψα πάνω που 3 φορές. Μόνο τζιαι μόνο που έβλεπα τζίντην αγανάκτηση τζιαι το εξαθλιωμένο σθένος του κόσμου ενάντια σε μια βάρβαρη οικονομική κατάσταση, ολοένα τζιαι εθύμωνα μέσα μου που ενώ υπάρχουν χώρες σε ακριβώς ίδιες (για να μην πω και χειρότερες) καταστάσεις δεν κάμουν/με τίποτε για να τα αλλάξουμε.

Τζιαι ερχόμαστε στο δημόσιο διάλογο aka Debate που εγίνκε τις προάλλες στο ΡΙΚ. Μα τι εν τούτα τα πράματα; Εχτός του εν μπορούν να μιλήσουν, δεν συμφωνούν με ποιά στρατιγική θα πάσσιν. Την μιαν εν έτσιν την άλλη γιουβέτσι οι παραπάνω. 

Συζητώ το πολλά τελευταία τζιαι αμφιταλαντεύομαι για το αν πρέπει καν να ψηφίσω. Ούλοι χάλια τους έννι. Τζιαι ο Αναστασιάδης, τζιαι ο Μαλλάς, τζιαι ο Λιλλίκας. Σκατά ούλοι. Πιάστον έναν φάκκα τον πας τον άλλον. Δαμέ ούτε ο Ούτοπος εν μου κάμνει αίσθηση πλέον. Η μόνη ίσως που θα ήθελα να ψηφίσω εάν έβαλλε ποττέ υποψηφιότητα είναι η Θεοχάρους. Ούλοι οι άλλοι (προσωπικά) τους βλέπω για τα μπάζα.

Όι μονο θα δώσουν στη μικρή μας νήσο το τελειωτικό χτύπημα για την κατάρρευση μας, αλλά θα το κάμουν (οποισδήποτε τζιαι να φκει, αν τζιαι έχω μιαν πολλά καλή υποψία ποιός θα φκει στο τέλος - βλέπε ο "Νικολάκης Πρόεδρος") καθώς οι ίδιοι θα τρώσσιν τζιαι θα πίνουν (όι πως η κυβέρνηση μας εν το κάμνει ήδη για τα τελευταία πέντε χρόνια - κουμμουνιστής σου λέει - ναι κουμμουνιστής με τσέπες καπιταλιστή - λαϊκό κόμμα λέει - ναι εγινήκαμε που ακροδεξία τζιαι λαϊκό κόμμα). Τέσπα. Εν όλοι βλάκες ως τον έναν. 

Οι μόνοι που θα φάσσιν την φατσιά εν ο απλός κοσμάκης. Τζιαι να το Φ.Π.Α να αυξάνετε, τζιαι να το ρεύμα να φτάνει στα ύψη, τζιαι να τα καύσιμα να πέρνουν πάνω. Άστε ένα χάος. Τζιαι να ήμαστουν μόνο εμείς. Αφού τα ακριβώς ίδια λάθη έκαμε τζιαι η γειτόνισσα μας η Γκρις τζιαι βλέπουμε τωρά πόσοι άστεγοι τζιαι πεινασμένοι υπάρχουν. Τζιαι μετά λαλούν σου dream big. More like, get out of this place to even dream έπρεπε να εν το μότο αλλά τέσπα. 

Πόσο όμοιες εν οι καταστάσεις όμως έννε; Μεταξύ των καταστάσεων που επερίγραφε ο Ουγκό στην κατάσταση που επικρατεί τωρά ανά τον κόσμο εν απίστευτα φοητσιάρικο το πόσο παρόμοιες καταστάσεις ζούμε. 

Το θέμα είναι, τι κάμνουμε εμείς για τούτο; 
Τζίνοι επαναστατήσαν. Εμείς, τι κάμνουμε;

Απάντηση: Βλέπουμε ντιμπέιτ τζιαι βρίζουμε μπροστά στη τιβί, καθώς τρώμε σhεφταλιές τζιαι προσπαθούμε που το τίποτε να παράγουμε λεφτά. Αυτό κάμνουμε. 

Και εις ανώτερα Σάιπρους. Ουυυ που νομίζω θα δούμε τζιαι τα ευτράπαλα μας σύντομα για την Γιουροβίζον. Άλλο πανηύρι που ποτζί που πάλε θα το πληρώσουμε εμείς. 

Πολλά mean το ποστ σήμερα σόου εξκιούζ μουά. 
Τουλάχιστον ο Ουγκό τα είπε με πιο εξευγενισμένο τρόπο. 

Υπέροχη νουβέλλα μπάι δε γουέι για όσους είναι λάτρης της κλασικής λογοτεχνίας τούντο βιβλίο εν must-read!!!


           

CHORUS

                                                          Do you hear the people sing

Lost in the valley of the night?

It is the music of a people

Who are climbing to the light.

For the wretched of the earth 

There is a flame that never dies.

Even the darkest night will end

And the sun will rise.

They will live again in freedom

in the garden of the Lord.

They will walk behind the ploughshare;

They will put away the sword.

The chain will be broken

And all men will have their reward.

Will you join in our crusade?

Who will be strong and stand with me?

Somewhere beyond the barricade 

Is there a world you long to see?

Do you hear the people sing? 

Say, do you hear the distant drums?

It is the future that they bring

When tomorrow comes!

Will you join in our crusade?

Who will be strong and stand with me?

Somewhere beyond the barricade

Is there a world you long to see?7

Do you hear the people sing?

Say, do you hear the distant drums?

It is the future that they bring

When tomorrow comes...

Tomorrow comes!

Καλό σαββατοκυρίακο σε όλους...