The Privileged

Δε θα ήθελα ποτέ να κάμω γενικεύσεις of any kind αλλά τελευταία νιώθω κάπως under-privileged. Τζιαι τι εννοώ με τούτο.

Κοιτάζω (τζιαι ομολογουμένως συγκρίνω, αν τζιαι ίσως εν λάθος μου) τον εαυτό μου με άτομα της ηλικίας μου ή πιο μικρής ηλικίας που μένα τζιαι τα commodities (ευκολίες) some people have and they simply won't take advantage of them due to lack of fear or worse, simply ignorance and boredom.

Γενικά ξέρω ότι εν κακό να κρίνω, να συγκρίνω γιατί ποττέ εν μπορείς να ξέρεις για τις ζωές των άλλων. Απλά, τζιαι χωρίς να δώκω ιδιαίτερα παραδείγματα, βλέπω άτομα που ενώ έχουν όλη την οικονομική ευχέρια να κάμουσιν πράματα που some people would literally kill for them απλά κωλοβαρούσιν ούλη μέρα τζιαι εν κάμνουν τίποτε.

Μπορεί τζιαι εμένα να με πιάνουν στιγμές απάθειας τζιαι απόλυτης "κωμάτωσης" (να γινίσκεσε couch potato τζιαι απλά να μεν κάμνεις τίποτε το επικοδομητικό), αλλά αν μου εδιούσαν ευκαιρία τζιαι οικονομική ευχέρια να κάμω κάτι με τον εαυτό μου άι γούλντ.

Ξέρω ότι μπορεί να μιλώ εκ του ασφαλούς γιατί ακόμα τζιαι να είχα κάποια λεφτά ποττέ εν θα μπορείς να ξέρεις πως θα τα εχρησιμοποιούσες. Αλλά το να βλέπω άτομα (κυπριόπουλα nonetheless) να ξοδέφκουν κάτι υπέργκα ποσά κατα τη διάρκεια των σπουδών τους ειδικά, τζιαι μερικοί να πιάνουν το κολάι τζιαι να συνεχίζουν το ίδιο σύστημα αφού αποφοιτήσουν θέμας, εν απλά παράλογο τζιαι εξωφρενικό.

Υπάρχουν σας παρακαλώ ακόμα πρώην συμφοιτητές μου που ήταν σε πιο λέιτερ χρονιά που μένα τον καιρό που ήμουν εγώ πρώτο έτος πανεπιστημίου τζιαι τζίνοι εν ακόμα φοιτητές. Ίσως όι στο ίδιο πανεπιστήμιο, κάποιοι κάμνουν 2ο ή τζιαι 3ο πτυχίο, αλλά όσους κυπραίους ξέρω που εμείνασιν στην μάδερ Ίνγκλαντ (Λονδίνο ειδικά) ακόμα συντηρούν τους οι γονιοί τζιαι τζίνοι άλλοι που φοιτητική ζωή ή ζωή καλοπέρασης εν κάμνουν.

Και πάλι δε θέλω να συγκρίνω τον εαυτό μου με τζίνους, αλλά σκέφτομαι βρε παιδί μου: εγώ 21 χρονού ήμουν τελειωμένη με Μάστερ, όι μόνο πτυχίο, τζιαι εματακόμισα μόνη μου στο Λονδίνο, χωρίς καμιά οικονομική υποστήριξη που τους γονείς μου τζιαι άρχισα να ψάχνω για εργασία. Τζιαι άτομα 29 χρονών, εν ακόμα φοιτητές τζιαι περνούν τις μέρες τους ανέμελα, ενώ ακόμα τους ταΐζουν ακόμα οι γονείς.

Τζιαι μένα εν μέρη ακόμα συντηρούν με οι γονείς μου, μιας τζιαι μεινίσκω ακόμα μαζί τους, αλλά απλά μου είναι αδιανόητο να σκεφτώ πως άτομα στην ηλικία μου ακόμα σπουδάζουν τζιαι δεν έχουν κάμει τίποτε ακόμα, even though έχουν τζιαι την οικονομική υποστήριξη τζιαι ευχέρια τζιαι ακόμα να εν τελείως εξαρτημένοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (όι μόνο στο θέμα 'παπά δώσμου λεφτά' αλλά επίσης τζιαι στο θέμα 'μάμα κάμε μου φαί' ή 'μάμα πλύνε μου, σιδέρωσμου τα ρούχα' ή ένα κάρο άλλες απαιτήσεις).

Γενικά βλέπω τόσον πολύν κόσμο στην ηλικία μου που εν τόσο πιο πολλά (οικονομικά τουλάχιστον) προνομοιούχοι που μένα είναι τζιαι απλά δεν εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που έρχονται μπροστά τους. Αυτό με στεναχωρεί, γιατί όταν σκέφτομαι πως ένα άλλο άτομο στην ίδια ηλικία τζιαι φάση με τζίνους αν είσhε τούτα τα οικονομικά προνόμοια θα έκαμνε γουόντερς, κάποιοι το πέρνουν τόσο για δεδομένο που απλά δεν του διουν σημασία.

Άτε είπα πάλε το πόνο μου τζιαι ξεθύμανα. Πάω να δω τζιαι εγώ όπως τη Rania λίο Gossip Girl, να δω πως τα κακομαθημένα βουτηράκια του Upper-East Side του Μανχάταν ξοδέφκουν τις ζωές τους ποτζεί τζιαι ποδά χωρίς να τους κόφτει ότι half across the world ένα παιδί στην ηλικία τους στην Αφρική εν έσhιει, όι μόνο να φάει, αλλά σπίτι να τζοιμηθεί.

Υ.Γ. Εν ξέρω πως μου ήρτε τούντο θέμα σήμερα, απλά εν κάτι που βλέπω να γίνεται εδώ και χρόνια τζιαι σπάζουμαι πολλά να βλέπω ότι τούντο φαινόμενο όλο και αυξάνεται.


Ray Orbison - Crying