Silence is Golden

Μπορεί η σιωπή να εν χρυσός, όπως εδιακυρήσσαν τζιαι οι 'Τέσσερις Εποχές' κάποτε (κοίτα 'Four Seasons & Frankie Valli' - 'Silence is Golden') αλλά σήμερα θα βροντήξω. Ξέρω ότι έχω τζιαι το ειδικό μπλογκ για τούντο πράμα αλλά πρέπει να το αναφέρω τζιαι δαμέ. Νιώθω ότι εν το καθήκον μου (ποιό;) να το γνωστοποιήσω τζιαι στο μέιν μπλογκ μου!

ΠΙΕΝΝΕΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ 'THE ARTIST'. Είναι by far μια που τις καλύτερες ταινίες που είδα τα τελευταία 5 χρόνια. Έχω να ενθουσιαστώ έτσι που ταινία που το καιρό που είδα τον 'Λαβύρινθο του Πάνα' το 2006. Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός μου, που απ'τη χαρά μου ετηλεφωνούσα σε κόσμο να τους πω για την ταινία η ώρα 12 τα μεσάνυχτα. Τζιαι θα σας πρίσω πω ακριβώς τωρά γιατί ΠΡΕΠΕΙ να πάτε να το δείτε:

Η ταινία ναι είναι βωβός κινηματογράφος. Μεεεεεεεν βουράτε να φίετε σιόρ. Εν εν τζίνο που νομίζετε. Επιάσετε τα βουνά τζιαι τα όρη άντα τζι' ακούσετε ότι εν έσhιει κανονικό διάλογο η ταινία. Έσhιει μουσική τζιαι ήχους που το κάμνουν πολλά εμφάνταστο για το κοινό τζιαι εμπλουτίζουν την ατμόσφαιρα της ταινίας. Η μουσική συνάδει τέλεια με την εικόνα, κάμνωντας το πολλά εύκολο για κάποιον να την παρακολουθήσει. Άλλωτε χαρωπή τζιαι μπιτάτη, τζιαι άλλωτε τρομακτική τζιαι γκλούμι. Το μουσικό θέμα της ταινίας είναι ένα που τα κύρια σημεία που θα πρέπει να αφοσιωθείτε μιας τζιαι τούτη η ταινία είναι μια πολλά καλή ευκαιρία να καταλάβει το ευρή κοινό πόσα συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει η μουσική τζιαι ο ήχος μιας ταινίας. Φορ εξάμπολ, δέτε τα 'Σαγόνια του Καρχαρία' (το 1ο φυσικά, τα άλλα εν για τα μπάζα, αν τζιαι το 2ο εν αρκετά καλό, αλλά ξεφεύγω, πίσω στο εξάμπολ νάου) τζιαι βάλτε τον ήχο τζιαι τη μουσική στο σάιλεντ τζιαι αν ακόμα το έβρετε τρομακτικό, τότε εμένα να μου τρυπήσετε τη μούττη μου (τη μητούλα μου που εν τίνι-τάινι τόσοδούλα) σαν τους Ζουλού τζιαι να μου περάσετε στη μέση ένα κόκκαλο ελάφαντα. Τόσο πολλά I bet my nose ότι εν θα φοηθείτε χωρίς ήχο τζιαι μουσική: γιατί εν κινηματογραφικό μυστικό ότι ο ήχος γενικά σε μια ταινία εν το ήμυσι της παραγωγής. Χωρίς τούτα εν θα αισθανθεί τζιαι πολλά το κοινό σου.

Οι μέιν ηθοποιοί εν Γάλλοι.....Oh those French, yet again! Ναι ρε, οι Γάλλοι. Τζίνοι που βρίζουν τόσο χαριτωμένα τζιαι που εχτίσαν ένα μουσείο που φκάλλεις κάλλους τζιαι διάφορες κύστες όσπου να το γυρίσεις. Οι Γάλλοι, που ζωγραφίζουν δίπλα που το Συκουάνα, ακόμα τζιαι όταν σύρνει σhιονόνερο (έτσι δείχνουν στις ταινίες οκέι; μεν μου πείτε ότι εν βλακείες που λαλούσιν) τζιαι προματάρουν ότι άμαν πάεις στο Παρίσι θα έβρεις την αγάπη αντί να σου λαλούν ότι έννα φτζαιρόσουν οι πούτζιες σου που την ακρίφκεια.  Τέσπα, γιού γκετ δε πόιντ. Οι Φρεντς. Μόνον οι θκιο πρωταγωνιστές εν γάλλοι. Το υπόλοιπο καστ εν νέιτιβ πρόντακτ της Αμερικής, σόου εγλιτώσαν τζιαι που τζίντο μπάτζετ οι παραγωγοί. Αλλά περιττό να εκθιάσω το πόσο Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο-Ι  ήταν τζιαι οι θκιο τους. Χωρίς να μιλούν, μόνο με το πρόσωπο, τη φρεσκάδα τζιαι το εμηνευτικό τους πάθος εκαταφέραν τζίνο που μπιλίβ μι νοτ μένι Αμέρικαν άκτορς θα εμπορούσαν να κάμουν έστω τζι' αν ακούετουν ο διάλογος τους. Εν απίστευτο το πόσο εκφραστικό μπορεί να εν ένας ηθοποιός στην οθόνη στις μέρες μας. Γιατί εδώκαμε τόσο φόκους πας στο θέαμα τζιαι τα βίζουαλ εφέκτς που εχάσαμε την πραγματική τζιαι αυθεντική χρήση του ανθρώπινου προσώπου μπροστά που τη κινηματογραφική κάμερα.

Jean Dujardin(aaaaaaaaaaahhhh, I'm in love) and Berenice Bejo. Θκιο ονόματα που πρέπει να εισακουστούν (κατά τη γνώμη μου) στην τελετή απονομής των φετινών Όσκαρ (για να μεν τους πα και να τους σηκώ) γιατί εν extremely talented and gifted thespians! Καθώς τζιαι το όνομα του πολυτάλαντου σκηνοθέτη τους (τζιαι άντρα της Bejo) Michel Hazanavicious, που εκάταφερε να γράψει, να σκηνοθετήσει τζιαι να βάλει εκατομμύρια κόσμο αράουντ δε γλόουμπ να μπουν σε μιαν αίθουσα την σήμερον ημέρα, 2012, τζιαι να δουν μιαν βωβή ταινία.

Για να διαψεύσω τζιαι ένα μύθο γυρώ που τη ταινία. Εν εν ιντάιαρλι βωβή (τζιαι όσοι θα την δουν θα καταλάβουν γιατί το λαλώ τούτο). Η ταινία μιλά για έναν ηθοποιόν στα λέιτ 1920ς που εν στο ζενίθ της βωβής του καριέρας όταν ξαφνικά αρχίζει το Hollywoodland να στρέφεται προς τις ταινίες με άξουαλ φωνή τζιαι διάλογο ον δε μπιγκ σκριν. Ο καημένος ο 'artist' μας, εν αποδέχεται ότι το μέλλον εν ο 'speaking' κινηματογράφος σόου αποφασίζει να παράγει τις δικές του βωβές ταινίες με αποτέλεσμα να παταλέψει. Μετά που λιο διάστημα χτυπά τζιαι το Κραχ του '29 σόου τα καράφκια του ναυαγούν τζιαι ως αποτέλεσμα ο ήρωας μας αρχίζει να αντιλαμβάνετε ότι ίσως τζιαι να πρέπει να βάλει τον εγωισμό του στο πλευρό τζιαι να αντιληφθεί ότι μια νέα εποχή έφτασε στο κατώφλι του.

Μα το Θεό σας λέω, πολλά σπάνια θα με δείτε να γελώ τζένιουενλι σε ταινία τούντες μέρες, τζιαι τούτη που την αρχή εγέλασα, εχάρηκα, έκλαψα, αγωνιούσα να δω τι θα γίνει παρακάτω. Εξύπνησε τόσα συναισθήματα μέσα μου τούτη η ταινία, που για μένα εν πραγματικό κατόρθωμα, μέσα σε 1ώρα τζιαι 36λεπτά να περάσω που τόσα συναισθηματικά στάδια. Δαμέ ταινίες με τόσο έξυπνο τζιαι σπιρτόζικο διάλογο τζιαι δεν το καταφέρνουν, τζιαι ήρτε μια βωβή ταινία να μου δώκει τόσα πολλά.

Τούτη η ταινία θα σας κάμει να στοχαστείτε, να γελάσετε τζιαι να φίετε με ένα χαμόγελο στα σhείλη. Είναι ο λόγος που έμαθα να αγαπώ το κινηματογράφο: η μαγεία, η φνατασία που προσφέρει.

Μεν διστάσετε να την δείτε επειδή εν βωβή. Μπιλίβ μι όταν σας λαλώ ότι, ξεπερνά ούλες τες άλλες που έχουν διάλογο τζιαι στο τέλος δε σας λαλούσιν τίποτε.

Κανονικό ριβιού θα κάμω τζιαι στο άλλο μπλογκ μου. Απλά εγώ, σε αντίθεση με τη ταινία, δεν εμπορούσα να μείνω βωβή. Όχι όταν πρόκειται για ποιότητα.

Υ.Γ.(1)Όσοι καταφέρετε να την δείτε, πείτε μου σχόλια.
Υ.Γ.(2)Απολογούμαι για το πρίσιμο αλλά αξίζει, μπιλίβ μι!

Aaaaaaaaaaaand.............Action!!!

'The Artist' (2011) - Ludovic Bource
(το soundtrack της ταινίας)