The Post-Parent Treatment

Βασικά εν ξέρω πόση διαφορά έχουν πλέον οι γονείς που τα κανονικά γιούνιτς (aka μωρά, έτσι τα λαλεί σ' ένα αστείο του ο George Carlin, δε δαμέ για μόουρ ίνφο) αλλά σίγουρα it can't be far off μιας τζιαι το τελευταίο εξάμηνο αντιλαμβάνομαι ολοένα και πόσο παιδιάστικα και ανώριμα αρχίζουν να συμπεριφέρονται οι γονείς.

Ως γεγονός τελευταία, αγωνιούν υπερβολικά με το τι "θα κάμω με το μέλλον μου". Η αγωνία κάθε γονιού. Ειδικά στους δύσκολους τούτους τζιαιρούς που ζιούμε άι γκετ ιτ πρέπει να εν μπιγκ ντίαλ για τζίνους το ένα σου το σπουδαγμένο παιδί να εν άνεργο τζιαι να το βλέπεις να μεν δουλέφκει.

Παρ' όλα αυτά εν κωλοβαρώ ούλη μέρα όπως νομίζουν. Θα σηκωστώ κανονικά το πρωί, not too early not to late, για να αδράξω την ημέρα. Το θέμα που με 'ταλανίζει' ας το πούμε εν το προς τα πού να πορεφτώ επαγγελματικά. Εγίνηκα λίο side-tracked(=αποπροσανατολήστηκα) τζιαι δε ξέρω πλέον το what's meant for me or not. Άσε που τώρα παίζονται κι' άλλα issues at stake.

Κάποτε το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να κυνηγήσω μια καρίερα ακαδημαΐκή, να διδάξω θέατρο τζιαι συγκεκριμένα το Σαιξπηρικό θέατρο που εν η ειδικότητα μου. Αλλά άντα τζιαι εφκήκα στο ρίαλ λάιφ, εγίνηκα μονομιάς βιοπαλαίστρια, μιας τζιαι εκάμαν μου κατά κάποιο τρόπο έμφυτο μες τον εγκέφαλο μου ότι πρέπει να δουλέψεις για να ζήσεις, ασχέτως με το τι δουλειά έννα κάμνεις. Το κολπάκι όμως εν εδούλεψε γιατί ο μόνος καλοπληρωμένος τομέας που εμπορούσα να έβρω με τις ικανότητες τζιαι τα προσόντα μου ήταν το administration. (όσοι εν το εδοκιμάσετε σαν δουλειά, ντόουντ, εν πολλά βαρετό εάν δεν είναι το φίλντ σας τελικά).

Τζιαι έτσι το όνειρο μου να κηνυγήσω την ακαδημαΐκή πλευρά του Γουίλλιαμ έμεινε στα αζήτητα...Ενώ το Λονδίνο με εκόπιασε τζιαι έδωκε μου εμπειρία πας τα γραφειακά, με το που είπα να έρτω πίσω είπα στον εαυτό μου, οκέι θα κάμω αναπλήρωση δυνάμεων (τζιαι οικονομικών εφόδων) τζιαι θα ξαναπροσπαθήσω να κηνυγήσω μιαν ακαδημαΐκή καριέρα πας τον Σαιξπηράκο.

Τα αποτελέσματα ολίγον τι τραγικά, γιατί λάιφ γκοτ ιν δε γουέι τζιαι δεν έκαμα τζιαι ιδιαίτερα σέιβινγκς, σόου δυο χρόνια μετά την αποβίβαση μου εις την μεγαλόνησο εβρέθηκα πάλε να αναρρωθκιούμαι τι στο καλό να κάμω μες τούντην χώρα.

Το μόνο επάγγελμα που μπορεί να με συντηρήσει (κατά τα λεγόμενα του φάδερ δατ ις) εν η διδασκαλία. Μόνο που τζίνος διδασκαλία εννοωεί δευτεροβάθμια εκπαίδευση, κάτι που ποτέ δε μου άρεσε (τζιαι ούτε πρόκειται, εν το έχω μες το πετσί μου) τζιαι πλας δαμέσα ούτε καν μου αναγνωρίζουν το πτυχίο της Θεατρολογίας μου αν δεν πληρώ κάποιες που τις δικές τους προηποθέσεις aka να έχω συγκεκριμένα μαθήματα καλυμμένα της Θεατρολογίας ακόρντινγκ με τα δικά τους στάνταρντ.

 Δηλαδή, τούντο πράμα 'σε ούλη την Ευρώπη το πτυχίο σου περπατά, αλλά επειδή είμαστε πολλά κούλ δαμέσα εμείς εν το δεχούμαστε τζιαι θέλουμε να κάμεις τζιαι που πάνω άλλα μαθήματα για να το δεχτούμε' εγώ δε το καταλάβω.

Με κάτι έντονες εντάσεις τις τελευταίες μέρες για το "μέλλον" μου μες το σπίτι, εβρέθηκα να πέφτω σε μια κατάπτωση τζιαι να γινίσκουμαι all the more un-motivated for what I bloody want to do with MY bloody future. Νιώθω ότι έχουν με γωνιάσει τα πάντα τόσο πολλά που ακόμα τζιαι το χάος του Λονδίνου εν μου ακούεται τόσο κακό τωρά, αν τζιαι ξέρω ότι εν θα ήθελα να ξαναζήσω τζιαμέ.

Το πρακτικό κομμάτι της δουλειάς μου δεν το συμπαθώ δαμέσα. Εκατάντησε να εν τέλεια φάμιλι μπίζνες τζιαι τζίνα που δεν εν φάμιλι μπίζνες εν σου αποφέρουν κανέναν οικονομικό πόρο. Τζιαι είμαι σε ένα σταυροδρόμι. Εν τζίνο που νιώθεις μερικές φορές ότι θέλεις να τσιριλήσεις αλλά κανένας εν θα ακούσει τις κραυγές σου; Σαν τον κύριο πιο πάνω στην εικόνα ένα πράμα. 

Πολλά ντιπρέσσινγκ ποστ. Σταματώ. Εν θέλω τόσο αρνητισμό μες την ζωή μου τζιαι απεχθάνομαι που μου την κουβαλά ο φάδερ κάθε μέρα. Με το που συναντιούνται οι δρόμοι μας, αμέσως θα μου φωνάξει για το οτιδήποτε ανούσιο, που ποτζί το πέρνει ποδά το φέρνει πάντα θα το σύρει στα οικονομικά. Hence it is my DUTY to find a job. ANY job! Τούτο προσπαθεί να μου κάμει install μέσα μου.

Όπως λέσσιν τζιαι οι Queen...I want to break free. Γιατί ψυσhιές που 'ψάχνονται' πέφτουν μες το oblivion τζιαι το obscurity δαμέσα δα.

Τι να κάμω. Νεξτ γουίκ θα κανονίσω να πάω Λευκωσία να μου αναγνωρίσουν το πτυχίο μου. Τζιαι ότι γίνει. Que sera sera.

Memo to Self: Finish that bloody Shakespeare application! Before it's too late!!!

Σόρρυ για το νέγκατιβ ποστ. Έπρεπε να τα πω να ξελαφρώσω. Σε άλλα νέα νάου....πότε έννα έρτει η Άνοιξη; Εβαρέθηκα τα 5000μποφόρ κάθε μέρα τζιαι τα σhιονόνερα! Μπρινκγ μπακ δε σαν!  Αυτά :)

Καλό μέσο της εφτομάδας έβριουαν!

Doris Day - Que Sera Sera