Λυκόφως

Monday He stayed till late that morning watching telly again. He knew he shouldn't have, he should have gotten some rest, but he couldn't help himself. He was groggy. Dragging himself to work today. There she was, calling again. He couldn't stand it when she was becoming neurotic. He knew deep down that it was all due to lack of trust. It was frustrating though. He hated his job. He felt so disconnected from his peers at work. He always felt like the odd fish out. But he didn't mind that. He actually knew that their professional persona was nothing but a sham. Losing himself inside a film or a TV series, always made him at ease. It was the only thing that could quieten his busy head. His "busy" head. That's what he called it. " I've got a busy head", he'd tell her and she'd look at him with that nervous look. He was so annoyed with her sometimes. How she would never relax and she'd get obsessed with the most trivial things. 

Δεν ξέρω απ' οπού να αρχίσω. Νιώθω ότι έχουν περάσει δεκαετίες. Γεμάτες με εμπειρίες και πόνο. Έχουν γίνει τόσα πολλά. Έχουν γίνει τόσα λίγα. Τώρα βλέπω τα τείχη να γκρεμίζονται. Τα τείχη μας. Τα τείχη της αγάπης μας.  Χρόνος, σκληρός φίλος. Ποτέ δε πίστευα ότι το εμείς θα γινόταν εγώ και εσύ. Τώρα έχουν μείνει μονάχα οι στάχτες μας. Οι προσδοκίες μας. Τα άπιαστα όνειρα μας. Τα ταξίδια που δεν κάναμε. Το αυτοκίνητο που δεν αγοράσαμε. Η άδεια μας ντουλάπα που ποτέ δεν κτίσαμε. Τώρα γεμίσαν απο σκόνη. Και λύπη.  Το ξέρεις πως δε θα κοιτάξω άλλονε στα μάτια ποτέ έτσι όπως σε κοίταζα εσένα. Δεν ήσουν πόθος ή πάθος. Ήσουν ρίζα στη καρδιά μου βαλμένη. Είσαι σπόρος που μεγάλωσε, άνθισε, μάρανε.  Με πόνεσες. Σε πόνεσα.  Δεν είναι η εκδίκηση. Είναι η αυτοκαταστροφική μας φύση. Είναι το ακόρεστο εγώ μας. Είναι η απληστία μας ότι όλα είναι δεδομένα.  Πάλεψα(με) πολύ. Δυστυχώς, αυτός ο δειλός, ο χρόνος, μας ξεμπρόστιασε. Μας έκανε να υποκείψουμε στα πάθη μας. Στην ανικανοποίητη α

Έτσι θα χαθώ από τούτη τη ζωή - άχρωμη, άοσμη, αόρατη. Λες και δεν υπήρξα ποτέ. Η ευχή του πατέρα μου όλα αυτά τα χρόνια θα βγει αληθινή. Δε θα υπήρξα ποτέ. Απλά πέρασα, πόνεσα, πληγώθηκα και έφυγα.  Το χοντρό μου σώμα θα το φάνε τα σκουλήκια σαν μια άλλη κοινή σάρκα. Το χοντρό μου σώμα δε το αγάπησε κανείς άντρας. Με έμαθαν να το σιχαίνομαι. Με έμαθαν ότι μόνο αυτό με καθόριζε ποια είμαι σαν άνθρωπος. Όχι η λάμψη των ματιών μου και η καλοσύνη της καρδιάς μου. Πάντα έβλεπαν το βάρος μου. Και όχι εμένα.  Έτσι, το σώμα μίσησε το μυαλό και το μυαλό μίσησε το σώμα ακόμα περισσότερο. Και ο καθρέφτης υπήρξε σκληρός κριτής του είναι μου. Ο καθρέφτης δεν έβλεπε τη ψυχή μου. Έβλεπε μόνο την έκταση της σάρκας μου. Τύραννος σαν τον πατέρα και τους εραστές μου. Που όλοι κάτι άλλο ήθελαν από μένα. Κάτι που δεν ήμουν. Θελαν μια άλλη πραγματικότητα του εαυτού μου, που δε μπόρεσα ποτέ να τους δώσω. Μια πραγματικότητα που υπήρχε μόνο στη φαντασία του μυαλού τους. Μια αυταπάτη.  Και

The Dog Doggy in my arms Feeling love so pure and whole Never let you go The Lover Black lover kiss me Tenderly tonight hold me Like when we first met Me Soul I love thee much Hash do not despair so Rainbows come again

My depression is my best friend and my enemy. My depression is like a tiny plant begging me to water it. My depression is a wounded animal pleading me for food and nurturing. My depression is clever like a Bill Gates idea at 2am. Mom, my depression is like Kilimanjaro; glorious and evocative. It is a vast ocean filled with reefs and mysteries. My depression is like a silent cave on the shores of Iceland. My depression is an invisible lover bruising me between the sheets. My depression is showing me what 'phantom' limbs were to feel like. My depression is as scary as a clown trying to make you smile - without your consent . Mom, my depression is as deep as the iceberg that sunk Titanic. It is as complicated and monotonous as a spider's web. My depression is like a Byzantine note that won't end. My depression is loudest in the silence of the night. My depression is loudest in the emptiness of crowds. My depression is an egomaniac chasing for a v

Κάποτε είχα πολλά να πω. Πολλά να γράψω. Οι λέξεις κυλούσαν απο μέσα μου λες και ήμουν χείμαρρος χωρίς έλεγχο. Τώρα τις λέξεις μου τις έχει πνίξει ο φόβος, η μιζέρια, η πικρία, η απογοήτευση, η στεναχώρια.  Κάποτε οι λέξεις μου είχαν πάθος (και θυμό). Τώρα έχουν μόνο σκοτάδι και πόνο. Ποτίζονται μόνο με δάκρυα και εκρήξεις θυμού. Κάποτε το σώμα και η καρδιά μου ήθελαν να ζήσουν. Ήθελαν να δουν πολλά. Τώρα βλέπουν τείχη τόσο ψηλά που δεν θέλουν καν να προσπαθούν.  Κατά- θλίψη ...έτσι το λένε. Η αρρώστια του αιώνα. Και να τα φάρμακα, και να οι ψυχαναλύσεις, και να τα μαθήματα γιόγκα και τα βιβλία αυτοβελτίωσης. Και να προσπαθείς να ξεφύγεις απο τον κλοιό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης γιατί είναι όλα τόσο, μα τόσο ψεύτικα.  Πέφτεις και εσύ θύμα συγκρίνοντας τις καταπληκτικές ζώες των άλλων με την μικρή, ανούσια δική σου. Μα αυτό που ξεχνάς είναι ότι τα κοινωνικά δίκτυα πλέον είναι σαν τον καλλιτεχνικό πορτφόλιο ενός ζωγράφου, είναι όλα άρτος και θεάματα, είναι το show reel ενό